Na een redelijke nacht aan het ontbijt komen toch de enthousiaste verhalen over gisteren. Terwijl wij in het ziekenhuis waren hebben de anderen mooi noorderlicht gezien. Maar ook verhalen over de husky’s kwamen los. De rust, de stilte,de snelheid. Het meest grappige is dat de honden op twee manieren kunnen omkijken. De eerste is omdat jij ze afremt omdat het te snel gaat en de andere als ze bergop moeten, dit is een blik van help ons even luie toerist ga steppen of duwen. Erg grappig.

Het was een lange dag. Nogal ongebruikelijk.

De mannen begonnen vanochtend met de fatbikes. Maar daar zal Roelof apart over bloggen. Ik sliep en Jolieke deed boodschappen.

En om 13 uur vertrokken we voor een lange huskytocht. Het is zo leuk die beesten staan te popelen. Helemaal enthousiast. Wederom een dikke mijnheer die niet meehielp en afremde voor iedere heuvel. Niet alleen sneu voor zijn honden maar ook voor de onze.

Roelof begon als bestuurder maar na een kop koffie of thee in een blokhut was het mijn beurt. Het was zo gaaf.

Helaas mijn lampje raakte op. En de dikke mijnheer had ik een verre voorsprong gegeven. Dus ik kon eindelijk de honden snelheid laten maken. En de honden namen de buitenbocht. En we raakten de kant. Om een lang verhaal kort te maken Roelof en ik werden door de lucht gekatapulteerd. Ik eindigde als een tekenfilmfiguurtje met mijn borstbeen tegen de boom. Adembenemend. Helaas bij Roelof zag het er heftig uit. Bloedend en omdat hij het met sneeuw koelde was het nogal veel. Na even overleg bleek zijn neus pijnlijk maar heel, wel een bloedneus, zijn arm en schouder idem, alleen een forse snijwond onder zijn lip en in zijn mond. De honden waren trouwens doorgelopen. Flauw.

Onze guide kwam met de sneeuwmobiel en was duidelijk onder de indruk.

Wij werden naar een kamertje dat extreem naar hond rook gebracht. Ondertussen stonden de anderen te wachten en zeiden de Australiërs dat er twee uit onze groep gewond waren.

“Welnee” zeiden ze: “dat waren Marijn, Jelmer en Bram, die zijn omgekiept met de slee, maar niets aan de hand”. Die drie, die één slee deelden, waren in dezelfde bocht omgekiept. Maar hun slee op de kant had de honden gestopt. Ze hadden keurig gewacht met de slee als rem. Hun guide gaf als opmerking dat ze ook hadden moeten remmen voor de bocht. Lijkt mij nutteloze informatie op zo’n moment.

Het geestigs was dat Jolieke net voor de jongens reed en ook bijna een boom knuffelde. Zij hoorde de jongens “Mam” roepen en dacht vertederd: “ach ze hebben me bijna zien schuiven”

Terug naar Roelof, hij moest gehecht en ik dacht geef me een setje en een draad, doe ik even. Bleek er niets te zijn. Nergens in Luosto. We moesten naar een ziekenhuis 45 minuten verderop.

En daar moesten we wachten. Ik zeg altijd “daar is het een wachtkamer voor” maar als je er zit voelt het anders.

Gelukkig was het een efficiënte dokter. Die snel kon hechten.

Onze taxichauffeur bleef bij ons in het ziekenhuis. En toen we terugreden zette hij de meter af blijkbaar vond hij €239,70 duur genoeg.

In het ziekenhuis kregen we al appjes van de anderen dat ze het Noorderlicht zagen en dat het heel cool was! Helaas toen wij aankwamen was het verdwenen achter de wolken.

Samenvatting van Bram: Wat heftige dag, maar wel leuk!

En eind goed, al goed!

Vanmorgen uitslapen om 8.30u op. Naar het ontbijt en op weg naar het kantoor van de safari’s. We kwamen onze vriend Rami weer tegen.

“Oké I will be your guide today again”, mooi hij is een aardige vent hij had ons al eerder begeleid. Tot dat hij vroeg “can you bike”, domme vraag aan Nederlanders. En bij het eerste bergje op, wist hij het. Hijgend als een husky bovenop zei hij erg verstandig “Let me tell you something about nature”. Ik kon er niet veel van verstaan, maar dat we allemaal goed kon fietsen wist hij. Daarna door een prachtig bospad over vers gevallen sneeuw, up en downhill, Soms wel wat lastig, zeker als je naast het pad stapt daar is de sneeuw namelijk 50 cm diep en val je om, maar dan laat je wel een indruk achter.

Maar wel erg gaaf. Na een stop in de kotta, een soort hokje in de natuur waar iedereen in mag en vuur mag maken (hout wordt er gebracht door gemeente) en een warme bessenjuice was onze gids tot bezinning gekomen en bleeft hij op de vlakke wegen rijden.

Al met al een mooie ochtend. Iedereen had zich prima vermaakt, weinig bijdragend aan de voorbereiding voor Tanzania. Vanmiddag naar de husky’s zin in😉

De dag van de snowscooters. We begonnen met een rit naar een elandenfarm. En het was koud we begonnen ruim onder de -20*C.

Het is dat sneeuwscooters niet in de min kunnen. Het scheelde niet veel. Marijn en ik hadden niet het beste groepje uitgekozen. Binnen 3 minuten had een mevrouw een bocht naar links niet kunnen nemen en was ze van het parcours geraakt. Dat kan gebeuren bij 30 km/hr maar bij 3km/hr is dat best een prestatie. Het scooterrijder was denk ik niet haar ding. En ze stapte af. Marijn en ik ademden opgelucht en we trokken door… naar 10-12 km/hr. En daar stokte het. 🤬🤯🤐

Echt dit was zo teleurstellend. Ik ben geen wegpiraat, maar onder de 15km/hr kan ik net zo goed fietsen. Ons tempo was passend voor een rouwstoet.

In de verte zagen we een sneeuwscooter op zijn kant. Marijn en ik uitten onze frustratie in wat vileine grapjes. Waar we zacht doortuffend nog zacht over doorgrinnikten.

Het was wel prachtig de bomen, het licht. We wezen elkaar op al het moois. Voordeel van een scootmobiel op tempo slak; je kunt rondkijken.

Aangekomen bij de farm waren we best koud geworden. De temperatuur had -30*C aangetikt. Maar de elandensledes stonden al voor ons klaar. Hoe zeggen we dit mild? Leuk om ook iedere vakantie in een toeristenval te trappen.

Bij de farm bleek dat de sneeuwscooterkantelaar niemand minder dan onze eigen Roelof was. Hij had na langdurige frustratie over een trage Duitser het gas even volledig opengetrokken. En dan is de combi 35km/hr, een heuveltje en een bocht niet echt handig.

De elanden blijken geen vriendelijke makkers maar om te kopen voor een foto met rendiermos.

Ook Thijmen was niet in een stralend humeur; onder de 18 (geen rijbewijs), te weinig eten en koude voeten.

En toen terug. Helaas was het mijn beurt om achterop te gaan. Terwijl het nu wel snel ging. Pleister op de wonde, de scooters bleken begrensd op 40-50 km per uur.

Het ging Jolieke ook wat snel, even een boom knuffelen tussendoor. Maar gelukkig ook zonder schade weer doorgereden.

En nu zitten we op te warmen.

Vanavond nog een sneeuwmobieltocht op zoek naar het Noorderlicht. Helaas weersvoorspelling; bewolkt.

Noorderlicht safari in het nationale park. We kregen sneeuwschoenen aan. Niet de tennisrackets uit oude films, maar ingenieuze plastic dingen die je onder je schoenen kon doen, met een clipje dat maakte dat je gewoon kon lopen. Best veel grip door kleine spikes. Prima manier om te wandelen op glibberige ondergrond.

Eerst 2,5 km heuvel op. Ik moest steeds aan Mai Lissa denken; het was Frozen maar dan in het echt.

Bovenop de heuvel kregen we warme bessendrank, de nationale drank, en hadden we tijd om op adem te komen. Het lastige was dat door het inspannen mijn gezicht zo warm was dat mijn bril besloeg, ijsbloemen op mijn bril, mooi, maar niet echt handig. Het was dan ook -18 graden.

We zagen weer een snuifje Noorderlicht, helaas echt spectaculair was het niet.

De bomen waren dat wel. En de sterrenhemel. Om stil van te worden. Zo mooi.

Vanmorgen op het programma cross-country skiing, Ik keek er naar uit, dat skiën leek me wel wat. Op tijd naar het ontbijt omdat we er om 9.00 u moesten zijn. In het donker naar het hotel waar we ontbijten, het voordeel is dat er nog maar weinig mensen zijn en we gemakkelijk een tafel konden krijgen. Toen we aankwamen bij de plek waar we moesten starten keek onze cross-country skileraar naar onze artic pakken en zei dat we die beter konden uitdoen, toen begreep ik dat het geen skiën was. Inderdaad begon het cross-country met een stuk lang laufen en pas daarna kwamen we op het langlaufspoor en toen snapte ik dat het echt gewoon langlaufen was. Er kwam een korte uitleg over het materiaal en we mochten beginnen, best lastig om de schoenen aan de ski’s te clicken. Het lijkt eenvoudiger dan het in werkelijkheid is om in het spoor/loipe te blijven. De basistechniek is om met een soort hupje af te zetten en dan te glijden. Eens op snelheid realiseerde ik me dat we nog niet wisten hoe je moest remmen, nadat bijna iedereen een valpartij had door gemaakt en moeizaam omhoog was gekomen, gaf de leraar nog 2 adviezen, weliswaar mijns inzien, boter na de vis, hoe op te staan en te remmen. Very simple just take ski out of the trail, oké , weer een valpartij verder gingen op pad; langlaufen, waar het naar een tijdje overging in cross-country skiën, best leuk en een fantastische natuur. Terug gekomen, zweet op de rug, maar allen voldaan, hadden de mannen honger en moest er een rendierburger in, lekker. We namen een take-away burger voor Ingeborg mee, die was thuisgebleven, zij blaft de hele nacht als een husky en hijgt als een eland die hard gelopen heeft. Tot mijn verbazing was de burger nog warm na 10 min lopen bij -15, dat kunnen die Finnen toch wel goed. Ervaring denk ik. Om 15.00 even een powernap doen, het is immers al donker en vanavond gaan we snowshoe walking to the northernlite doen, -27, mooi vooruitzicht.

Vanochtend waren we op tijd voor het ontbijt paraat. Helaas alle andere hotel en cabingasten ook, dus verstrooid over de zaal aten we.

Daarna heerlijk lummeltijd. Nou voor de meesten van ons dan. Jolieke was bezig met haar dagelijkse bezigheid “waar is mijn telefoon eigenlijk?”

En vanmiddag hadden we een huskysafari.

Eén man in de slee, één achterop als stuurman en zes sledehonden ervoor.

Het is echt prachtig. Wild enthousiaste honden (vooral voor het eten na die tijd). Een stille witte wereld, prachtig die bomen vol sneeuw. “Winter Wonderland” om één van de gidsen te quoten.

De stuurman werkt ook mee heuvel op. Tenminste dat was de bedoeling. Er is twijfel of Michel dat ook begreep. Hij zegt van wel, maar dat die honden nou eenmaal heel erg van werken houden. Zijn honden waren vervolgens wel wat traag na enige heuvels. Roelof, achter mij, was net een hijgend hert. Hij deed zelfs zijn muts af. Ik dacht “wisselen van positie wordt helemaal niets, ik krijg hem nooit met slee en al de heuvel op als hij al zo hijgt”. Beetje vals dus, wij hebben niet geruild.

De info uit de Jelmer en Brams slee. “Het was gezellig”. Maar daarna komt het vervolg. “De eerste waren Jut en Jul, de tweede waren snel, en de achterste hadden diarree” “Ze liepen op gasaandrijving” “Ze pruttelden lekker door”

Thijmen en Daan hadden een hond die tijdens het lopen ging poepen, gewoon ging zitten en vervolgens door de rest werd doorgesleept. Thijmen was ontzet dat er een slee overheen moest. Zijn slee!

Michel en Jolieke renden voor ons. Zag er zwaar uit. Michel vond het moeilijk dat hij niet mee mocht helpen toen het zwaar werd voor Jolieke.

Marijn zat helemaal achteraan en had een oudere dame als passagier, ze gunde hem de hele reis sturen. Hij vond dat een goed idee.

Vandaag deden de mannen naar. Mijn pogingen om met ze te spreken in hun eigen taal wordt niet gewaardeerd.

So long savages,

This gangsta gaat zo eten!

Een staartje; vanavond hadden we een wandelsafari op zoek naar het Noorderlicht. We verlieten onze hut met een stevige bries in de rug en veel sneeuw in de lucht.

Mild uitgedrukt; K conditie om het noorderlicht te spotten. Maar ala dan zouden we daar woensdag ook zelf naartoe kunnen lopen.

We hadden een strakke planning. Om 17.30 overleg met de reismevrouw, om 18 uur eten, om 19 uur lopen. Helaas de eetzaal was uitgestorven. De reismevrouw en haar mijnheer kwamen toevallig langs. “Er is vanavond een diner om 21 uur op een andere plek”. “Oh fijn dat wij dat ook weten. Wij hebben een noorderlichttocht tot 22 uur” Ja daar wist zij niets van ze kreeg de planning van onze activiteiten niet. Wij ook niet tot gisteren dus wij hadden aangenomen dat ze dingen op elkaar hadden afgestemd. Wij gaven aan dat we liever woensdag zouden willen wandelen en vandaag het feestdiner. Ze zag geen mogelijkheden om het aan te passen. Gelukkig even later de mevrouw van het hotel wel, “ik bel wel even”, grote smile, geregeld.

Dus terug naar de hut.

En een nieuwe tocht door de sneeuwdwarrels een kleine twee uur later. Kleine vlokken met 10 cm effect.

Het diner was heerlijk.

En toen was het nieuwe jaar zo begonnen.

Gelukkig nieuwjaar.

hyvää uutta vuotta!!!

We hebben net ontbeten en de zon is op. Het licht en de luchten zijn adembenemend mooi.

Het was vanochtend -15*C maar het voelt niet zo koud. Lekker fris.

Gisterochtend stonden we om 3 uur op. Vliegen om 6 uur. Vlucht van 3 uur. Even een tussenstop bij Santa Claus. Onze kinderen zijn er gelukkig stoïcijns onder. Nog even bontmutsen gepast. Heerlijk warm. Daarna door naar Luosto anderhalf uur rijden. Onderweg rendieren. Dat is de Laplandse koe. Ieder rendier heeft een baas en ze worden allemaal opgegeten en verwerkt tot bontdekens, mutsen en jassen. De gids die ons ontvangt vertelt vol enthousiasme over de kans op Noorderlicht ’s avonds. Daar moeten we naar gaan kijken!

Ons huisje blijkt een huis, met voldoende ruimte om met 10 man comfortabel de ruimte te hebben. De open haard is nog geen succes. De hele toko staat blauw. Maar eerlijk Jelmer knap hoe je zo snel zonder aanmaakblokjes de haard aan had!

Voor het eten nog even overpakken gescoord. We zien er allemaal nogal compact uit. De dame had me eerst 2 maten te klein gegeven. Sympathiek, vast bedoeld als compliment, maar ik voelde me een sausage.

En dan op pad naar het meer of het veld. Thijm is niet enthousiast over het meer. Je zal er maar onder schieten. (60 cm ijs lijkt mij onwaarschijnlijk) Dus wandelen we naar het veld en daar bijna aangekomen roept Marijn dat we door moeten rennen. Noorderlicht!

En dan op de tast statief uitschuiven, toestel bevestigen, camera instellen. Niet echt makkelijk. Gelukkig had ik aan de hand van een filmpje dat Jan Schellekens stuurde de grote dingen al gedaan. Maar in het donker oefenen met tijd en iso was handig geweest.

Een goed begin is het halve werk. Gisteren ging Roelofs noorderlicht alarm iedere keer af. Jammer dat we nog niet in Lapland zijn.

We moeten vandaag nog een aantal laatste dingen halen. Snowboots willen nog niet echt lukken. En lijken ons toch wel handig. Wierden schijnt nog een voorraad te hebben. Er zijn families beter voorbereid op reis gegaan.

En ik bleek geen muts te hebben. Gelukkig na even zoeken vonden we er één; wie wat bewaard… Vroeger deden de jongens deze muts op als ze op berenjacht gingen in het bos.

En nu zijn we bepakt en bezakt. Veel voor een familie die zelden de 13 kg per persoon overschrijdt.

Eerste stop van der Valk hotel. Morgen om 6 uur vliegen we.

Oké nieuwe planning, eerste stop pastoor Rientjesstraat 47. Want iemand had zijn telefoon vergeten….