Op verzoek van een aantal mensen het verhaal van de verbouwing, dat ik met een spraakprogramma vormgeef als tijdverdrijf, nu mijn vinger gebroken is. (Over de vinger later meer)

In 2021 zaten Roelof en ik onder de overkapping bij de Uitkijk tijdens een regenbui en bedachten dat dat ook handig zou zijn bij ons huis. Een strakke veranda, die als een L om ons huis zou zitten. Op het zuiden en het westen zodat we altijd konden genieten van de zon en het uitzicht. We wisten precies wat we wilden hebben, maar wijs geworden door de uitbouw bij de praktijk (je mag het niet zelf bedenken) besloten we een architect in de arm te nemen, die ons idee op papier kon zetten.

Het blijkt dat je in Nederland niet over de rooilijn heen mag gaan, ook niet als je een voortuin hebt met een diepte van 10 m en ook niet als de rooilijn van de buren 2 huizen verderop 2 meter naar voren ligt. Gelukkig mag je van de welstandscommissie wel een carport aan het huis zetten en een erker bouwen tegen de voorgevel, maar beiden moeten een meter uit de hoek beginnen. Een strakke eenheid is natuurlijk uit den boze. Het enige compromis dat onze goedkeuring kon wegdragen bleek gedeeltelijk overkapping en gedeeltelijk pergola die samen wel een eenheid worden.

Het plan werd gevormd, de aannemer benaderd en de tijden veranderden. In ons geval kwam van uitstel bestel.

Want terwijl we wachten tot de bouw zou beginnen, die door de oorlog in de Oekraïne uitgesteld werd, bedachten we dat, met de oplopende energieprijzen, zonnepanelen ook wel handig zouden zijn. Alleen zat er nog asbest op ons dak, best grote platen, zo’n 300 vierkante meter, dus het zou slim zijn om dat ook gelijk te vervangen en dan zouden we misschien ook net zo goed nieuwe dakpannen kunnen doen. Dat werd project twee.

Omdat onze schuifpui al 50 jaar oud was liep hij net als alle 50 plussers een stuk minder soepel. Eigenlijk kon ik hem niet meer open krijgen. Dus stelde ik vriendelijk voor om, als we toch bezig waren, nu te kiezen voor een nieuwe schuifpui. Dat was project drie.

Maar als je zo’n schuifpui vervangt beschadig je al snel de vloer. Die vloer hadden we toch al willen vervangen, het plan was ooit om dat te doen als de jongens een jaar of 10 waren, dus misschien was dit wel het moment. Nieuwe vloer, project vier.

Zouden we dan niet beter ook van het gas af kunnen gaan vroegen we ons af. Een warmtewisselaar en vloerverwarming, maar het zou toch zonde zijn om dat alleen in de woonkamer te doen…. Verstandiger zou het zijn om de hele benedenverdieping levensloopbestendig te maken. Project vijf: vloerverwarming, warmtewisselaar en dat voor de hele benedenverdieping.

In Engeland is hier een uitdrukking voor:

That escalated quickly!

We staan op tijd op om een relaxte start te hebben. Thijmen doucht na mij en vraagt precies wat ik gedacht heb; hoe kan je een 5 sterrenhotel hebben en geen thermostaatkranen? Wat zijn de criteria? Hij zoekt het op 2,5 man personeel per kamer. Voor iedereen een zeepje. (Ik zou zelf voor iedereen een handdoek meer prioriteit geven).

We eten op dezelfde plek in het hotel en de mevrouw is verbaasd dat we niet 2 cappuccino vragen. Ik vind het knap als er zoveel mensen komen dat je dat weet. Moet gezegd ik ben onder de indruk van al het personeel hier. Aardig, vriendelijk, gastvrij, tweetalig en persoonlijk.

We rijden naar Madaba. Het is raar dat de duik- en snorkelgebieden van Jordanië naast een grote containerhaven liggen. hoe groot zou het beschermde gebied zijn? Ik hoop groot. Ik hoop dat over 10 jaar het nog net zo schoon of schoner is en de groei van het koraal doorzet. Zou het helpen om uitleg te geven aan het publiek? Dat je koraal niet aan moet raken. En plekken aangeven waar je zonder schade te berokkenen de zee in kunt?

Het waait. “The dusty season”. Het is heel gaaf. Nou ja om te zien, vast niet voor de auto. Het is als rijden in de mist, met vlagen en slierten.

Als we in Madaba zijn gaan we eerst een lunch scoren. Een sandwich in zomaar een winkeltje aan de weg. We mogen boven gaan zitten. Het plafond is aan de lage kant. Totale prijs voor ons drietjes 4 Jod. Het smaakt heerlijk. Na het eten gaat Thijm terug naar het hotel. Hij hoeft de Mozaïekvloer niet te bewonderen. Als ik eerlijk ben. Je mist er niet heel veel aan. Als is het knap een gemozaïekte landkaart. Ik denk er later aan terug als wij op googlemaps vertrouwend door de stad lopen. Ik geniet wel van gewoon door het stadje struinen.

Daarna door naar de kruidenwinkel. Ik vind er gedroogde hibiscus voor karkade; hibiscuslimonade, prachtig rood en lekker fris. En Baharat, een kruidenmix. En Za’atar, niets lekkerder dan dat op je ei, of met komkommer en yoghurt. Het is een prachtwinkel, met laatjes en glazen bakken allemaal vol kruiden, rijst, meel, noten, zaden.

En dan op zoek naar een boekwinkel. Wat is de wereld veranderd, ik type bookstore in googlemaps en ik vind er een drie minuten verderop in een zijstraatje. Gave winkel. Boeken in allerlei talen. De boeken liggen andersom, grappig om te merken. Roelof gaat buiten zitten en ik kijk rond. Helaas weinig Arabische boeken en geen gewone kranten, alleen collectors items. Ik vraag hun hulp en wordt verwezen naar een andere winkel. 4 minuten lopen. Maar die hebben niet wat ik zoek. Uiteindelijk terug naar de eerste. Een oude krant met gedichten gekocht, misschien moet ik eerst met Google translate aan de slag voor ik ze onder klieder.

Ik vind het mooi, het eerste gedicht dat ik vertaal is dit. Zo voelt voor mij reizen en mijn fotoboekverslagen maken. Herinneringen om heel lang op te teren.

Vanavond gaan we eten bij Haret Jdoudna, een goed restaurant. Misschien kunnen we daar Mansaf eten, dat is al door twee mensen aangeraden.

Het is leuk om met Thijmen te wandelen. We komen jonge vrouwen tegen die een praatje met mij beginnen maar ik denk dat ze eigenlijk met Thijm wilden praten. Grappig.

We hebben heerlijk gegeten. Een tafel vol verschillende dingen.

We doen een zelfde programma. Ontbijten. Ons verwonderen over de mensheid. Echt op een stoel zitten en rondkijken bij een ontbijtbuffet is zeer onderhoudend.

Achter ons zit een tafel Italianen. Het is erg druk. Een van de mannen vraag om speciale koffie. De gewone koffie is niet goed genoeg. Als het niet op tijd komt staat hij te drammen als een klein kind; dat hij hierdoor zijn ontbijt niet kan eten. Hij zeilt nog net zijn bord niet door de tent. Waar is Darwin als je hem nodig hebt. Of God met een bliksemflits. “Thou shall not be fruitful or multiply!”

Ik moet me inhouden om het niet voor de serveerster op te nemen als zij een standje van de manager krijgt. Heb haar extra bedankt met een stralende lach, hoop dat ze het snapt.

Daarna naar de kamer. Ik zeg dat ik zin heb om te schilderen. Thijm geeft aan dat hij zich gisteren had verbaasd over de man die met een verfrolletje stukjes muur aan het witten was, en dat ik vast wel mag helpen.

We gaan weer snorkelen. Boy oh boy is hier het koraal slecht. We zien wel wat mooie vissen. Maar helaas ook meer afval. Ik merk dat ik wel weer energie heb. Ik verzamel plastic. Als er nou dagelijks een gek is die dit doet… alle kleine beetjes helpen. Er komt een enorm jacht en ze flikkeren een kapotte kruk, koffiekopjes en chipszakken overboord. Ik verbaas me hier keer op keer.

Daarna weer even wat drinken. Ik vind de mint en lime limonade heel erg lekker. Ga ik thuis ook maken. Het linkt naar de alcoholvrije Hugo. Het valt Thijmen ook op, Natürlich herinnering; “met prosecco kun je hem ook voor grote mensen maken.”

Even afkoelen in een kamer met airco. Het is hier 40 graden en vochtig. De airco staat op 25 graden en het voelt als standje vrieskist.

Het personeel hier is alleraardigst. Op allerlei plekken, grappig dat je toch een soort vast rondje doet waar je zit. Ze verwelkomen ons na een keer of we stamgasten zijn en vragen waar onze zoon is. Als Roelof en ik op het terras zitten bespreken we hoeveel fooi je een driver geeft als je de uren die je met hem door moet brengen aftelt.

Mij maak je niet blij met een 5 sterren hotel. Ik heb er op verschillende plekken op de wereld mogen kijken. Wat een onvoorstelbaar arrogante gedrochten lopen er rond. Ik sta erbij en schaam me voor de mensheid. Het gedrag naar de mensen die het werk doen, laten we het aardig zeggen; laat ruimte voor verbetering. Ik stond in de rij voor onderstaande broodjes, de jongeman werkte zich volledig in het zweet. De dames en heren in de rij voor me, of nog erger de rij volkomen negerend, maakten hem voor van alles uit omdat het niet snel genoeg ging, omdat het kaasbrood op was.

We zitten hier voor het snorkelen. En ja de duikschool hier is super. Liever had ik een leuk hotel gehad en het adres van deze duikschool. Alle plekken waar je goed kunt snorkelen zijn overigens direct bereikbaar daar heb je een auto voor nodig, een hotel op loopafstand van de public beach en snorkelspullen, geen boot.

Maar terug naar het positieve. Vandaag gingen we snorkelen om 12 uur. De mevrouw bracht me gelijk de duikbril op sterkte. Dat was supertof.

Ik hou van snorkelen, het geluid van luchtbelletjes die in je haar tinkelen. Je rustige ademhaling via de snorkel.

Duiken is ook fijn maar na Thijms klaplong mag hij niet meer en wij snorkelen gezellig met hem mee. Hij denkt aan valsheid in geschrifte als hij de duiksites ziet. Misschien goed om eens met Jorrit en Alle (beiden longarts) te overleggen.

We gingen naar het schip en de Japanse tuin. Ze liggen vlak voor de kust bij het openbare strand. Wat een verschil met 10 jaar geleden. Bijna geen plastic meer te zien. Om dat te zien, daar werd ik echt heel blij van. Helaas is het koraal wel op veel plaatsen dood door teveel aanraken, maar er is ook veel nieuwe groei. Er staan geraamtes wat dieper waar nieuwvorming op zit. Mooi om te zien.

Het water was prachtig helder. Er waren veel kleine vissen; zebravissen, clownsvissen, butterfly visjes. Paar needlefish, paar papegaai vissen, paar grote pufferfish. Ik dacht een haai te zien maar erg diep. Een club yellow lipped emperor fish. Maar het leukste was toch wel onder een boei waar een zeeduivel en een wolk sardientjes zat. Met het licht dat erop viel; absoluut fantastisch. Ze bewegen zoals spreeuwen door de lucht bewegen. Ik ben midden in de groep gezwommen. Ze houden afstand en groeperen zich opnieuw. Een ring van visjes. Fantastisch. Daar kan ik uren naar kijken.

Daarna terug, geluncht en in het zwembad gedreven. Blaadjes verwijderd. Zoiets als dammen bouwen. Ik ben best slecht in niets doen.

Nu zitten we op het terras en blijken happy hour te hebben.

Heel vroeg op om zonsopgang in de woestijn mee te maken. Het is zo onwijs mooi. Zo groots. Zo stil. Zomaar in het zand zitten en de rust voelen. Ik denk dat woestijn en oceaan om mijn eerste plaats strijden van favoriete plek op aarde.

Die heerlijke linnen broek waarin ik de meeste trails liep en dingen beklom. Die al 3x gewassen werd deze vakantie is vanochtend ontkruisd. Ik zal thuis kijken of ik hem kan naaien maar, hoewel lekker luchtig, denk ik dat ik hem zo niet kan dragen.

We hadden een andere maar even aardige chauffeur, die van alles aanwees. Kijk dat missen we nou het meest. “Als je een beetje je best doet kun je ontbijten in Saoedi Arabië, lunchen in Aqaba, dineren in Eilat en slapen in Egypte.” Wij lunchten in Jordanië met een beefburger met beefbacon. Erg lekker. En we slapen hier ook.

En vanmiddag hebben we geregeld dat we morgen om 12 uur kunnen snorkelen. Ze hebben een duikbril op sterkte. Ik ben helemaal blij. De mijne ligt namelijk thuis, wat niet echt de beste plek is.

En verder hebben we in zee gedobberd en in het zwembad en in een stoel gehangen. Cool zwembad je kan helemaal rond de terrassen zwemmen. Rustdag!

Ik ben compleet munt. Het vochtige warme zeeklimaat maakt gelijk dat mijn knie en enkel de pijp aan Maarten geven. Ik slaap een uurtje en de mannen halen pizza, die we in onze kamer opeten. Terwijl ik heerlijk zit te eten bedenk ik dat als ze zulke fake serranoham kunnen maken van rundvlees ik hier ga vragen wat de vervanger voor chorizo is. Zegt Thijm “ trouwens de ham komt gewoon van een varken hoor” Kan hij gedachtenlezen ofzo.

Vandaag gingen we van Petra naar de Wadi Rum. Geen heldhaftige ochtendtochten meer maar heerlijk lummelen tot de driver kwam. Hij vertelde ons dat hij morgen er niet zelf zou zijn maar zijn vriend zou ons naar Aqaba brengen. Kijk dat was een cadeautje. We hopen dat het dezelfde vriend is die ons naar het kamp bracht; vriendelijke, vrolijke gast.

Bij het kamp aangekomen kregen we een cabin met airco. Dat is best fijn maar niet helemaal de bedoeïenbelevenis die we bedacht hadden.

We hadden een geweldige gids. Hij tintelde van plezier. Liet ons op de toeristenplekken naar boven klimmen en maakte dan met onze camera foto’s van ons. Maar ook van allerlei ooms, neven en vrienden. Mij hoor je niet klagen. Nog nooit zoveel ontspannen kijkende Jordanese mensen op de foto gehad.

Hisham vertelde dat zijn vader 4 vrouwen had. En dat hij 10 broers had en 21 zussen. Ik vraag me dan gelijk af hoe je de genenpool een beetje gezond kunt houden. Beroepsdeformatie.

We hadden begrepen dat onze auto geen dakje had en 4 uur woestijn zonder dakje leek ons geen goed plan. Dus vroegen we een upgrade. Het bleek, toen onze auto kwam, dat we een soort riante stoelen onder een luifel hadden besteld. De paus zou er uiterst tevreden mee zijn geweest.

Het wapperde er wel onder als we met snelheid door de woestijn reden, Roelof verloor bijna zijn pet. En helemaal zijn bril op sterkte.

We hadden een packed lunch, die Hisham helaas was vergeten te geven. Wij dachten “ach zal wel mis zijn gegaan, we overleven het wel”. En zo aten we onze lunch, tegen een uur of vier op een plateau in de schaduw. Heerlijke lunch, Thijm genoot. Een broodje “kapsalon” .

Hisham liet ons zien hoe je van bepaalde planten zeep kon maken. Kapot wrijven en stampen met een steen, dan in je handen wrijven en water toevoegen. Het werd een geurloos schuim.

Wat verder op weg liepen er dromedarissen. Mooi zijn ze zoals ze daar statig schreden. Hij riep ze naar ons toe met een bizarre roep. Beetje als onze berenroep; “roekoe roekoe ik ben een zalm”. Met het verschil dat deze wel kwamen, om onze restjes lunch op te eten. Een hoogzwangere dromedame en twee kleintjes. Zulke gave beesten. Die voeten. Ik merk dat ik de dromedaris naast het paard classificeer, het gaat vanzelf.

Daarna naar een plek om de zon onder te zien gaan. We waren ruim op tijd en vermaakten ons nog een poosje met springfoto’s. Waar we heel veel lol om hadden waardoor we de zonsondergang een pietsie misten.

De mannen waren beiden moe, dus het plan om mee te gaan op nachtexcursie werd democratisch om zeep geholpen. Ik bedacht mijn eigen Melkweg expeditie. Moest er best ver voor lopen. Teveel licht in het kamp. Maar uiteindelijk WoW! Toch de mannen maar opgehaald. Thijmen wil er een foto van. Dat snap ik. Uitproberen hoe we, met de nieuwe camera en de telefoon als afstandsbediening, dat voor elkaar krijgen. We bouwen een houder voor de camera met stenen, want we hebben natuurlijk geen statief. Helaas later bedenken we dat een panorama mooi was geweest. Rupsjes nooit genoeg zijn we.

We hebben geen zin in een middagmaaltijd (2x uitgebreid warm is hier volkomen normaal) en we besluiten met het heerlijke ontbijt nog in onze buik dat we de mars die we thuis kochten, nu hij gekoeld is, opeten als lunch.

Om 14.15 uur besluiten we nog een keer naar Petra te gaan. Het is een stuk warmer. Een heel stuk warmer. De mannen eten elk nog 3 mueslirepen, maar ik heb geen zin. Doel van de dag om naar de Monastery te lopen. En daar als het licht mooier wordt te zijn. De totale wandeling volgens de boeken is 2,5 uur met aan het eind 45 minuten met een trap omhoog. En dan die zelfde afstand terug.

Thijm vraagt op de trap of hij door kan lopen. “Tuurlijk wacht boven maar op ons”. En dan ervaar ik wat Roelof wel eens vertelt; de man met de hamer, een hongerklop, noem het wat je wilt; maar hoe beweeg je benen van lood? Roelof vertelt me “doorgaan anders lopen je benen vol”. Nou ze zitten al vol lood dus erger kan het niet worden lijkt me. De mueslibars blijken bij Thijmen al boven te zijn. Die organisatie kan beter. We drinken een blikje cola en sprite, 6 klontjes suiker dat moet helpen. En dat doet het ook. Alleen niet zo lang als ik gehoopt had.

Maar dan gebeurt er iets grappigs de bedoeïen langs het pad vragen niet meer of ik wat wil kopen. Ze zeggen hoe ver het nog is. “25 minutes, you can make it. “15 minutes look at the stones how beautiful.” “10 minutes you are almost there”. “5 minutes it is just around that corner”

Om 16.08 uur ben ik boven. Ik weet dat niet omdat ik op mijn horloge keek maar de camera’s houden de tijd bij. Muntthee met suiker tijd

En eigenlijk knapte ik daar met wat te eten (3 gore mueslibars) vrij snel op. De monastery is enorm. Eigenlijk pas goed te zien als er iemand naast staat.

En dan teruglopen, de trap naar beneden gaat makkelijker dan omhoog, maar 1000 jaar oude treden zijn nog best opletten. Beneden kopen we wat drinken bij een bedoeïense mevrouw. Roelof geeft haar een Jod extra. En we maken een praatje. Thijmen blijkt heel wat kamelen waard te zijn. Een stuk of 40. Ik vraag of ik haar kinderen mag fotograferen. En het manneke toont trots zijn kauwgum. Zijn oudere broer zijn hoed. De jongste broer is wat verlegen.

En er zijn bijna geen toeristen meer. De bedoeïen worden weer vriendelijk en aardig. We vragen ons af of Jack Sparrow zijn uiterlijk hier heeft geleend of dat hij het grote voorbeeld is van deze generatie jonge manlijke bedoeïen.

Het is prachtig. Het roze licht op de gebouwen. De kleuren van de steen. Adembenemend mooi.

Het laatste halfuur naar het hotel. Man mijn benen vertellen me een heel ander verhaal dan doorlopen. En terecht

De wekker gezet op 5.45 uur. We komen traag op gang. Eerst ben ik mijn kniebrace kwijt en dat geeft me eigenlijk wel stress, maar gelukkig toch gevonden. Als we eindelijk beneden zijn en onze wandelschoenen aan willen doen zegt Roelof: “mijn zolen zitten in mijn andere schoenen”. Hij weer naar boven voor een nieuwe start. Stelletje oude muppets zijn we.

Ons hotel is tegenover het visitors center 250 m lopen. Wandelen naar de Siq 750m. Door de Siq 1,2km. Als we vlak bij de Siq zijn en ik wil een foto maken zit er geen batterij in mijn toestel en de reserve ligt thuis. Ik sommeer Roelof zijn camera te pakken, maar die zit in de gapbag, in het hotel. De sfeer daalt wel een beetje. We besluiten mopperig om toch naar de schatkamer te lopen. We hebben natuurlijk onze telefoon.

En het is prachtig. We bewonderen het prachtige zandsteen, het bizar slimme watersysteem met dammen en keramieken leidingen. En op 4 graden gelegd om optimaal te vloeien. En uiteindelijk bewonderen we de schatkamer en de tombes tot het theater.

We zitten een hele tijd op een rand te kijken naar een gebouw. Thijmen heeft een theorie over hoe ze bouwen. “Eigenlijk heel makkelijk te bedenken als je minegraft hebt gespeeld”. Je hakt treden omhoog waar je later een holte wilt. En dan begin je met het bovenstuk. Roelof overweegt de man van onder genoemde documentaire een mail te sturen.

De bedoeïenen hebben een speciale aanpak nodig. Als ze je aanspreken zeg je allervriendelijkst “Salam”. En dan bedenken ze iets voor je; naar een uitzichtpunt klauteren of op een ezel of een kameel rijden of kaarten kopen of een sjaal of koelkast magneten. En dan lach je vriendelijk en zegt “no thank you, Shukran” en je verbreekt oogcontact. Je moet tijdens hun uitleg niet geïnteresseerd kijken dan plakken ze als vliegen op stro… Het werkt zo goed dat ze dan soms informatie geven, zo maar voor de aardigheid of op de terugweg “Welcome back” zeggen.

Voor iedereen die een heel gave documentaire wil zien over Petra. Echt heel mooi om te kijken. Ook vroeger was het een imponerende stad, als Las Vegas met waterpartijen in de woestijn. (Ik speelde hem af op 1.25 afspeelsnelheid)
https://youtu.be/6xQaEZbVras

We besluiten voor 9 uur terug te zijn zodat we rustig kunnen ontbijten en lekker even het zwembad voor ons alleen te hebben. We hebben al 9.500 stappen gedaan.

Vanmiddag nieuwe kans. Zal wel heel veel warmer zijn.

Vanochtend een rustige start. Ontbijtje, beetje opruimen. Ik zit op het balkon en geniet van de geluiden; de spreeuwen vliegen al fluitend langs, de schapen op de helling naar het dal blaten, af en toe balkt een ezel, blaft een hond. De herders lijken een systeem te hebben dat ze op verschillende hoogtes staan en de schapen naar beneden “sturen” met geschreeuw en gefluit. En ze kunnen allemachtig goed en ver gooien. Het is net ”Waar is Wally” maar dan voor gevorderden. Alles in zand kleuren. Zelfs als ze fluiten zijn ze moeilijk te lokaliseren.

Bij het afrekenen deelt onze wake-up-man zijn cactusvruchten met ons. Ik moet aan Balou denken uit het junglebook; “maak ook eens een fruitsla met fruit dat prikt. Iets waar ik vanuit ga, zodat ik niet schrik” (wat een nuttelose informatie bevat dat hoofd van mij toch soms). De vrucht is koud en heel erg lekker.

Eerst gaan we naar Shobak castle. Een door de kruisvaarders in 1100 gebouwd, 8 verdiepingen kasteel. De 8 verdiepingen zijn verdwenen. Ben benieuwd hoe het er over 10 jaar uitziet, ze zijn druk aan het restaureren. Hoeveel jaar (en levens) zou het bouwen hebben gekost? Nu is het vooral heel veel puin. Hoeveel jaar gaat de renovatie vragen? Thijmen verbaast zich over het feit dat het op de lagere heuvel ligt. Schijnt ondanks dat vrij onneembaar te zijn geweest. Waarschijnlijk door de bron die bereikbaar was vanbinnen de vesting.

Maar dan als we teruglopen naar de auto zien we deze vriend. Wij zijn een grappige familie geef ons een beest en we gaan stralen.

Daarna naar little Petra, net als Petra ook door de Nabeteanen (een volk dat weergalose dingen deed tussen 300 voor en 100 na Christus) gebouwd, maar zoals de naam al zegt veel kleiner is. Veel, niet al te vriendelijke, bedouinen hier. Er zijn ook geen toeristen, samen met ons nog twee stellen. Gelukkig voor ze komt er na ons een bus vol Italianen.

Mocht je ooit naar Jordanië gaan. Vanaf little Petra loopt the backdoor trail naar Petra. Helaas op dit moment wegens herstelwerkzaamheden gesloten, maar wat had ik die graag gelopen.

En daarna door naar het hotel. We hebben een zwembad. Hebben eerst genoten van een verfrissende duik en zitten nu in de avondzon te genieten. Zwaluwen komen water halen in het zwembad. Mooi.

Achter ons speelt een doedelzak. Minder mooi. Waren het de Schotten die de doedelzak hier naartoe hebben gebracht? Of andersom? Want waarom zou je als Schot hier komen, dit horen en denken “ja laten we hier ons nationale instrument van maken”?

De reisorganisatie is op zijn zachtst gezegd rommelig. We zouden vanochtend om 6.30 uur vertrekken. Vroeg naar bed en wekker gezet. Om 23.41 uur pingde de lokale reisorganisator dat we om 8.30 uur zouden vertrekken. Ik vroeg nog waarom “de gids vond 6.30 uur te vroeg.” Bizar maar oké, het is hoogzomer. Lijkt me best warm worden in de loop van de dag.

Om 7.35 uur zijn we allemaal al gedoucht, Thijm net afrondend. Een erg aardige persoon uit het hotel, klopt op de deur en zegt dat de chauffeur staat te wachten. Welke vloek staat hier netjes? Echt niets in deze reis is goed georganiseerd. Als iemand ooit naar Jordanië wil; zeker doen en bel even, ik kan het sneller en beter voor je regelen.

Op een holletje rennen we naar voren. Gelukkig hadden we gisteren alles al in de tas gekiept; water en mueslirepen. De chauffeur die zit te wachten groet ons niet eens en spreekt alleen Arabisch. Even later rijden we langs een winkel en hij vraagt, in het Engels, of we water hebben. Ik verontschuldig me voor ons te laat zijn en dan is het ijs gebroken. Een vrolijke gids stapt 200 meter verderop bij ons in. En ze halen eerst nog koffie met kardemom voor ons. Koffieprut in de beker maar wat een verrukkelijke koffie.

We rijden een uurtje en beginnen met de trail. Je volgt voornamelijk een riviertje. Het eerste deel is door zandsteenformaties. Waanzinnig mooi.

En een aantal geitenpaadjes over rotsen, daar heb ik geen foto’s van dat was even te spannend. De gids was een geweldige hulp.

En dan opeens worden de wanden groen. En even later borrelt het riviertje weer naast ons op. Er groeien varens en andere planten uit de muur. En soms spettert er een natuurlijke douche op ons. We beginnen met hink-stap-sprong om onze schoenen droog te houden, maar ik verlaat na enige misstappen dit plan.

Onze adelaarsoog Thijmen spotte twee kikkers, wist niet dat ze zo’n patroon konden hebben.

En dan hebben we onze eerste stop. Thee bij een geitenhoeder, een Bedouin. Hij heeft ook brood gebakken en deelt het met ons. Prachtige ervaring; hij heeft een ijzeren plaat boven een vuurtje daarop een plat brood en daarop kooltjes. Hij haalt de kooltjes eraf en klopt met zijn hoofddoek as en roet van het brood.

De gids heeft twee blikjes tonijn mee en doet ze op een bordje. Voor de lunch. Het valt op dat hij zelf niet veel eet en de veel te magere bedouin er hongerig op aanvalt. En dat terwijl deze wel zijn brood met ons deelt en thee met suiker, en we voelen ons wat bezwaard. Maar dan zien we hoe de gids zijn lunchpakket naar de bedouin doorschuift. Hij lijkt ook blij met ons pakket. Wij hebben nog wel mueslirepen als we honger krijgen.

Het landschap verandert steeds, prachtig om te zien. Wij hebben het makkelijk, soms moet je hier zwemmen. Het water is bij ons enkeldiep. Met maat 38 helaas net boven de schoenrand. De mannen: “Je weet wat ze zeggen; grote voeten, hoge schoenen.” Mijn voeten soppen in mijn schoenen maar het is wel lekker fris. Thijmen lacht me vriendelijk toe als ik op een steen denk te stappen en tot 40 cm boven de enkel in het water verdwijn. Gelukkig blijft mijn brace droog; nou ja “droog”. Thijmen is de enige die met droge voeten overkomt; en weer kan ik zeggen, nou ja “droog”.

En dan komt het drogere deel, het is warm. Veel minder beschutting van bomen of rotsen. De gids stopt na een uur bij een andere herder onder een boom voor een kopje thee. Zoete thee met munt, in deze warmte echt lekker. En we zitten nog een keer in de schaduw voor een mueslireep en water. Thijmen bedenkt dat de gids van schaduw naar schaduw rent in dit deel.

En dan zijn we er. Veel eerder dan verwacht. Heb ik hier over liggen piekeren; er stond 6-8 uur lopen, 14-18 km, en in de folder hier “difficult”. Het werd nooit echt duidelijk wat het inhield. De afstand wisselt zeker met de stand van het water en de moeilijkheid vast ook. Maar we hebben hier wel weer een van WelLingen uitgehaald. Met de pauzes erbij 4,9km/uur gelopen, dat is een best tempo. Maar we liepen lekker, hebben genoten en zijn niet afgepeigerd. Wat een waanzinnige wandeling.

De terugweg is 2 uur rijden, we zitten in een oude 4×4 bus en scheuren door de woestijn. Sommige heuvels worden bijna springschansen. De ramen staan open en de lauwwarme bries wappert door onze haren. Het mooist van alles; de gids en de chauffeur zitten samen voorin te zingen. Dit is pas genieten. Zo hoort onderweg te zijn.

Terug in het hotel geven we de chauffeur en de gids een fooi. Ze kijken beiden blij. En ik geef 5 Jod aan de gids om blikjes tonijn voor de eerste Bedouin te kopen. Ik zie dat hij dat ook waardeert. De man was 55 net als Roelof maar zag er heel oud uit. Te mager. Rokend. Ik zou me over mijn patiënt zorgen maken als hij er zo uit zou zien.

De gids was 54 en rookte als een schoorsteen. Thijmen vroeg zich af of hij geen COPD zou hebben. Zou willen dat al mijn COPDers met zo’n tempo 13 km kunnen lopen.

En nu liggen we heerlijk te relaxen.