Vanochtend een tour door de musea van het Vaticaan. Een leuke gids en we hadden ontbijt in de tuin waardoor we voor de massa aan binnen zouden zijn. We keken rond en dachten voor welke massa aan, we zijn de massa. Later hoorden we dat dagelijks 35.000 bezoekers de Vaticaan musea bezoeken dus misschien waren we toch voor de massa aan.

De gids was vol enthousiasme aan het vertellen dat de producten die we aten van de residentie op het platteland kwamen. Eieren van de paus en milk van de paus. Ik weet niet ik schoot er nogal van in de lach. Als je in het Vaticaan bent is alles een soort van gezegend. Naast ons zat een oud Amerikaans echtpaar en hun kleindochter. Hij had vogelpoep op zijn schouder en na alle heiligheid zei ik “Holy shit”. Het bleek dat opa en kleindochter een vlog maakten waarbij ik een klein gastoptreden mocht doen om die legendarische woorden te herhalen.

Er is 8,4 km aan kunst in de Vaticaanse musea. Er zijn ook nog eens 84 km archief met allerlei boeken en teksten. En dat op een oppervlak van 2 kilometer.

Ik weet het niet. Hoeveel van deze kunst is gekocht of gekregen? Had met al dat geld niet iets anders gedaan kunnen worden. Ego en macht. Door father Albert is mijn gevoel bij de katholieke kerk; vriendelijk, liefdevol, vrijgevig, eerlijk. Ik weet natuurlijk dat dat niet klopt. En dat gevoel werd vanochtend versterkt.

De Sixtijnse kapel was prachtig. Je mocht er niet fotograferen en niet praten, dus we hebben er lang gewoon zitten kijken. Michelangelo was liefhebber van mannen. Hij had honderden prachtige naakte mannen geschilderd, God heeft, in zijn optiek, een goddelijk kontje (fietser in zijn vrije tijd denk ik). Was zelfs toen nog wel een dingetje, de billen van God waren nooit eerder geportretteerd. Een preutse Nederlandse paus liet er in latere tijden allemaal doekjes voor schilderen. Je zult toch beroemd worden als schilder van schaamlapjes….

En nu rusten we even uit voor de tweede etappe vanmiddag.

Vanochtend om 6 uur ging de wekker. Om 6.30 zaten we op de fiets. Het licht was goudgeel, het verkeer rustig. De taxichauffeurs waren wat nerveus over die twee vrouwen die met wapperende rokken door Rome scheurden. Genieten! Ruim op tijd waren we op het station. Tijd genoeg voor een cappuccino (er zijn hier Lavazza espressoautomaten op het station) en dan met de sneltrein naar Napels, daarna met een boemel naar Pompeï en dan nog met een busje naar de ingang. Dat ging soepel.

Ik heb me nooit gerealiseerd dat Pompeï een stad met 20.000 inwoners was waarvan er 18.000 op tijd konden vluchten. Het is heel erg groot, met heel veel woningen, straten en eetgelegenheden. (Dat laatste voor de levende mens maar één, idem voor toiletten) De mozaïeken zijn prachtig, de muurschilderingen indrukwekkend. Het huis van twee broers vond ik de mooiste fresco’s hebben. Vertederende portretten, maar ook beelden waar het manlijk geslachtsdeel in overdaad aanwezig was. Men was niet preuts zal ik maar zeggen. De slaapkamer had pittig expliciete schilderingen.

Over expliciete schilderingen gesproken; het bordeel had, per peeskamertje, een fresco van het standje dat je wenste. Pompeï lag aan zee en er waren taalbarrières te slechten, dus dan is met plaatjes werken erg handig. De bedden waren trouwens van steen en hadden stenen kussens. Ik heb proberen te bedenken wat het meest comfortabel zou zijn, bedacht ook dat je aan de plaats van de eeltplekken het soort specialiteit kon aflezen.

Over op een veel serieuzer onderdeel. Ik vond de gipsen afgietsels, van mensen overvallen door de aswolk, indrukwekkend. En het enkele skelet. Op de kaart stond een mensfiguurtje als er een gipsmodel was. Nienke, de rampentourist, nam me op sleeptouw, want ze had een plaatje van een baby ontdekt. Hoe grappig toen dit het hokje bleek waar je je baby kon verschonen.

We hebben onze tijd in Pompeï helemaal opgebruikt. Staan op tijd klaar voor de bus en alle aansluitingen kloppen. In Salerno hebben we een uur overstaptijd. We zijn het station uitgegaan en hebben een pizza en 2 broodjes voor €8 gekocht. Heerlijk. Het is raar, als alles duur is, om zo’n prijs af te rekenen. Dat is trouwens niet waar koffie aan de toog kost ook niets.

Terug in Rome scheuren we door de stad. We genieten van onze racefietsjes. En nu zijn we weer thuis. Moe maar voldaan.

Gisteravond wandelden we naar Travestere om te eten bij Tonarella. (Aangeraden op insta) Wat is iedereen aardig. We volgen het advies van de ober: we eten als voorafje artisjok en gehaktballen. Heel grappig gewoon 3 grote ballen, we hadden wat kleine balletjes verwacht. Bij de ballen zat Cichorei, superlekker. Waarom hebben we dat niet meer als groente in Nederland? Ooit hadden we dat want we maakten er in de tweede Wereldoorlog surrogaatkoffie mee . Raar hoe dingen veranderen.

Daarna had Nienke Tonarello Carbonara en ik Tonnarella van nonna Nadia gekozen. Alles was overheerlijk, maar jemig wat veel. We bakten er allebei niets van en om beurten kwam het personeel vragen of het wel goed met ons ging, of het eten wel goed was. Uiteindelijk gaven we het op. Een bijna volle fles wijn en voldoende tonnarello voor vanavond kregen we mee in bakjes en een tas. Maar de maaltijd afsluiten zonder toetje vond de ober geen goed idee, dus deelden we een tiramisu.

Vanochtend begon met het zoeken van een stepje en nog belangrijker uitvinden hoe het werkt. We voelen ons beiden nogal dom hoe moeizaam we snappen hoe we dat ding moeten gebruiken. Het “gas geven” met mijn rechter hand is niet echt succesvol en bij het rijden over de keitjes tikt mijn vinger ritmisch op de rem. Ik ben blij als bij de fietsverhuur zijn. We huren elektrische fietsen en scheuren, voor zover het verkeer dat toelaat, door de stad. Je komt ogen tekort. Om elke hoek is wel weer iets te zien. Van bombastische gebouwen tot pittoreske straatjes.

We begonnen bij de kerk van Sint Ignazio zowel het dak als de koepel zijn trompe l’oeil, echt heel gaaf. Was

En dan lopen we een straatje in en drinken de lekkerste cappuccino ooit met elk een klein taartje erbij. Verrukkelijk. Om mee te nemen of staand te nuttigen, betalen we €7,50 voor het geheel. Hadden we aan een tafeltje gezeten dan kostte alleen één kopje cappuccino €7,- grappig.

Daarna gaan we naar het Pantheon. Indrukwekkend. Dat de Romeinen al cement hadden wist ik niet. We hebben een audio met uitleg gevonden. Heel erg leuk om overal extra informatie te krijgen.

En we sluiten af in de Joodse wijk. We lunchen daar ook. Heerlijk weer artisjok en heerlijke falafel, we bestellen zelfs nog extra van die laatste, denk zelfs dat Roelof deze zou lusten.

Nienke vraagt aan de barista of het heel raar is om cappuccino te drinken na 12 uur. Hij lacht en zegt dat het bij het ontbijt hoort. “Maar mogen we het toch bestellen omdat het zo lekker is?” Zijn antwoord, met brede lach, is briljant: “we’ll judge you in silence”.

En nu houden we siësta. Want hoewel ik heel erg mijn best doe om mijn vinger hoog te houden, klopt het nog steeds. En Nienkes buik plaagt ook.

Ik heb geslapen en daarna hebben we kliekjes gegeten. We hangen op de bank en kijken Vaticaan tv. Meer dan 200 kanalen maar geen Engelstalige. Zelfs dame Helen Mirren spreekt Italiaans. We proberen verstandig te zijn. Morgen gaan we naar Pompeï.

Al heel lang geleden besloten Nienke en ik dat we een week weg zouden gaan als ze officieel huisarts geworden was. En we hadden Rome gepland.

Was dit de beste timing ooit? Zeker niet. Met een huis dat weer schoon en ingericht moet worden had ik dat vast niet zo gepland. Maar met een vinger die bij het minste of geringste nog zwelt en klopt is een week weg op dit moment misschien wel een wijs besluit. Nienke probeerde nog roet in het eten te gooien door vier weken buikpijn te negeren en toen eergisteren, op de echo, bleek ze een periapendiculair infiltraat te hebben. Er zijn mensen die een blindedarmontsteking gewoon laten opereren op dag 1 of 2. Hoe schrijf je een eyeroll? Maar voor deze keer zie ik het door de vinger.

We zijn onderweg. Gisteren naar van der Valk aan de A4 en vanochtend door naar Schiphol. De eerlijkheid gebied te zeggen: we missen iemand die het tijdschema minutieus in de gaten houdt. Niet dat we het niet zelf kunnen, maar je bent er toch iets meer gespannen door. Roelof sorry voor iedere keer dat we je uitlachten.

Echt wat is dat met mijn bagage. Dit is de 3e reis dat mijn bagage bijna als laatste doorkomt. Dat het bord aangeeft dat alles uit Amsterdam er al is, STRESS, en da mijn koffertje er dan nog gezellig achteraan komt.

We hadden ontdekt dat je heel goedkoop met de bus kon, maar dan moet je hem wel eerst vinden. Nienke heeft 1 kaartje gekocht als het internet wegvalt en waar vertrekt die …bus. Mannen wapperen behulpzaam met hun arm in de goede richting (blijkt later), vrouwen zijn ronduit onbeschoft. Maar niemand spreekt Engels. En toch het lukt.

We stappen uit bij het Vaticaan, lopen langs de Sint Pieter en vinden onze logeerplek in een klein straatje achter een oude deur.

We houden eerst een kneuzensiesta en gaan daarna op pad. We beginnen met boodschappen: fruit, ontbijt en espressocups gehaald. Ik geniet van de prachtige straatjes, de mensen, de vele mannen in soutane, twee priesters op een step, de toewijding van de nonnen die we tegenkomen. Het raakt me als mensen zo kunnen geloven.

En daarna zijn we naar de Sint Pieter gewandeld, om 17.30 uur, kwartiertje lopen, alleen zaten we aan de verkeerde kant en moesten we helemaal om het plein lopen om naar de ingang te gaan. We zijn geschokt over wat mensen dragen. Raar, respectloos, sommige topjes ontstijgen het Christien le Duc slaapkamerniveau niet. Zowel kortgebroekte mannen als ontblote dames krijgen, gelukkig volstrekt vormeloze, donkerblauwe doeken om de blote boel te bedekken. Dat zal ze leren.

De Sint Pieter: wat zal ik zeggen. Het is een pietsie over de top. Veel pracht, praal en goud. Er is een mis aan de gang. Ik ruik wierook en denk aan Father Albert en Mary. Ze zijn me lief.

Maar wat het tot een geweldige ervaring maakt is de Pietà van Michelangelo. En terwijl we kijken wordt er muziek van Bach gespeeld. Soms heb je perfecte momenten in je leven en dit is er één van.

Op donderdag 25 mei om 7 uur waren ze er. Wat gaat het dan opeens snel en wat wordt het mooi! Glimmend kijken Roelof en ik rond, het is prachtig, we applaudisseren voor onze eigen keuzes. (Misschien ooit nog een andere kleur keuken, maar ik weet wanneer zwijgen goud is.)

De tegelzetters werken supernetjes. De lange stroken lijken net echt hout. Het oogt fris en rustig. We worden er blij van. Alleen gaat het trager dan we verwacht hadden. Op vrijdag liggen de keuken en de kamer er grotendeels in. Een van de tegelzetters vraagt of hij zaterdag mag komen voegen. Dan kunnen wij de pinksterdagen er gewoon op. Lijkt ons een prima plan.

Zaterdags staat hij onze vloer te bekijken en zegt “ik heb zelf nog laminaat… Misschien moet ik het er eens met mijn vrouw over hebben”. Ik vind het ook prachtig.

De grote rode muur vinden we nog steeds leuk maar zou een andere kleur ook een goed idee zijn? Een blauwtint zou heel mooi zijn met het schilderij van de jongens aan de andere kant.

We kopen een petrolkleur. We trakteren de werkers van de verfhal op ijs. Het is er bloedheet en ze zijn altijd heel aardig en behulpzaam.

En Nienke en Roelof gaan aan de slag. Wow wat een heftige verandering. De kleuren zitten ook tegenover elkaar op de kleurencirkel, maar allemachtig is dit een goed idee?

Roelof staat te acrobatieken als opeens de ladder zakt. We schrikken ons wezenloos. “Ga er voor staan!” zegt Roelof. Als dat hem een veilig idee geeft doe ik dat met liefde, de schat, maar in mijn hoofd neuriet het “Dumb ways to die”. Gelukkig kunnen we Roelof overtuigen dat de steiger een beter plan is.

En dan is de muur klaar. Met de vloer eronder… WoW!

Je moet nooit denken dit loopt gesmeerd. Dat is een beetje dom. De tegelzetters vroegen of ze donderdag 18 mei mochten komen. De afspraak stond voor maandag 22 mei en verder. Omdat we niet wisten hoe het zou lopen met de sleuven zeiden we “nee dat lukt niet” en dachten dat daarmee de oude datum zou blijven staan. Maar wie er ook verschenen op 22 en 23 mei, geen tegelzetters. Ze hadden een nieuwe planning gemaakt het werd 1 en 2 juni. We gaven subtiel aan dat we dat geen goed plan vonden. Dat kamperen in je eigen huis leuk is voor een week, twee max en dan zonder gebroken vinger. Dat er geen verwarming is. (Gelukkig wel warm water) En dat onze hond in de opvang zit omdat een sleuvenvloer niet te belopen is voor een hond.

Ze gingen er over nadenken…..

En toen deed ik per ongeluk een goede zet. Ooit op een reis hadden we 3 uur vertraging, na een uur kwam de manager van het restaurant en zei:” ik heb goed nieuws, ze zijn er met een kwartier.” De meesterlijke truc is: je brengt reteslecht nieuws en halveert het als de eerste schok is afgezakt. De ontvanger van het nieuws zal de tweede boodschap als goed nieuws ontvangen. Ik keek rond en bedacht project 7. We hadden even niet aan de muren gedacht: “nou de tegelmannen op zich laten wachten zouden we we niet laten stucken?” Roelof verschoot van kleur, ook wel terecht vind ik, en was vrij duidelijk No Way. Maar hij zag rondkijkend wel dat er wat moest en dat dat handig was voor de tegels kwamen. Dus muren verven vond hij wel een goed idee.

De gaten waar de verwarming had gezeten moesten eerst gespackt. Er is spack in spuitbussen. Duidelijk dat Roelof op de boerderij is opgegroeid. Een koe had het niet kunnen verbeteren. Alleen was dit wit. Maar een spatel en schuurapparaat zijn gewillig en na 4 bussen mag het gezegd worden: Het resultaat is meer dan goed, het is een handigheidje.

En het goede nieuws is dat de tegelmannen 25 en 26 mei komen.

Het wachten is op de volgende stap.

Omdat alle vloeren kaal zijn verplaatst zich een kleine witte stofwaas door het huis. Alles voelt stroef. Echt alles. Gelukkig ben ik links minder gevoelig.

Louis mag naar Els. Hij wordt doodongelukkig met alle veranderingen. De gore vloer, Roelof veel weg en als hij bij mij contact zoekt kan ik hem niet geruststellen. Hij heeft geleerd rechts naast me zijn kop omhoog te duwen in mijn hand en dat gaat nu niet. Rechts aait niet echt lekker, links snapt hij niet en het wandelen voelt ook echt niet fijn, zelfs niet met een mitella. We zijn ons ritme kwijt.

Vrijdag 12 mei komen de vloermannen om te egaliseren. Dat is geen overbodige luxe. De vloer waar tegels zaten is een ruig landschap. De 15e wordt er nog een beetje bijgegoten. Er zit een dal in de keuken. Wat overigens prachtige gietpatronen had gevormd.

En dan komen ze 16 en 17 mei sleuven trekken en verwarmingsbuizen plaatsen. Het verzamelstation is indrukwekkend. Er zijn vele zakken stof maar ze werken onvoorstelbaar netjes. Het valt me 100% mee.

Het patroon is prachtig. Jelmer vraagt als hij de foto’s ziet of ik al een stencil van het patroon heb gemaakt. Ik heb mijn middelvinger opgestoken. Mijn rechter. Nienke helpt me om passend te kunnen antwoorden en de verveeldheid te doorbreken door middelvingerkostuums en gifjes voor me te maken. Ik kan niets. En het gaat bagger. Goeie timing van Lingen, briljant.

Maar het huis laat na deze dagen duidelijk progressie zien en dat is cool.

Helaas laat de steiger nog even op zich wachten. Maar de schuifpui lijkt zich strikt aan de datum te houden.

Om stipt 7.30 uur zijn de Eger en Ewan aanwezig om te beginnen met de verwijdering van de schuifpui.

Vol enthousiasme begroet Louis ze en ik zeg enthousiast dat ik eerst Louis even uitlaat zodat hij lekker rustig is en dat ik daarna uit ga leggen hoe het koffiezetapparaat werkt.

In het bos komen we Atos en Katie tegen en Atos en Louis zijn wat mopperig, ze proberen beiden indruk op Katie te maken. Ik wil Lou opzij duwen net op het moment dat Atos hem wil duidelijk maken dat hij er van baalt. Ik voel de tanden van Atos om mijn middenvinger, hij laat gelijk weer los, maar dan is het kwaad al geschied. Even denk ik dat mijn vinger eraf zal zijn. Maar als ik kijk valt het mee, nou…. als ik nog beter kijk moet ik daar op terugkomen. Mijn vinger heeft een trapje, een wond en staat scheef. Terwijl ik mijn rechter hand met links stut lopen Atos en Louis rustig mee naar huis. Niets aan de hand baas!

Terug bij het huis stellen de mannen voor om met me mee naar het ziekenhuis te gaan en een coldpack te pakken. Dat eerste doet Arinda, het baasje van Atos, al, de coldpack is echt heel fijn. En zo heb ik aan het eind van de dag twee pinnen in mijn vinger en misselijkmakend veel pijn. Om de Ortopeed te quoten: ”had je stopborden gezet?, de pees geschaafd, de zenuw en arterie bloot, maar het lijkt mee te vallen”

Thuis blijken de bouwers stevig op te schieten. En Louis kijkt rustig liggend de hele dag toe.

De volgende dag komt de glaspui pas aan het eind van de dag, maar 5 uur later dan verwacht. Het is nog best een uitdaging om het onder het dak door te krijgen. Maar wow toen het stond, prachtig en de deur loopt zo soepel! Ik kan het met één hand doen, wat best goed getimed is. We zijn allemaal net op tijd klaar voor de dodenherdenking. Harde werkers.

Het nadeel van verbouwen van een totale benedenverdieping is dat je heel veel spullen moet verplaatsen en dan bedoel ik echt heeel veeel. En dat alle kasten leeg gemaakt moet worden en de kasten moeten ook weg. Half april begonnen we verhuisdozen te vullen en in een slaapkamer te zetten. Langzaam raakte hij tot de nok toe gevuld. En later ook onder de overkapping. En de schuur. Gevolg is dan dat je dus eigenlijk niet zoveel ruimte over hebt om nog zaken in op te ruimen. En een ander gevolg is dat je niets, maar dan ook niets, even snel kunt pakken. Maar ja dat hoort erbij.

Net als keuzes maken. Het is fijn dat Roelof en ik heel goed samen kunnen kiezen. Bij een tegelwinkel in Enter hadden we na 15 minuten onze keus gemaakt. Om niet overhaast te beslissen gingen we ook nog naar een andere winkel en kwamen daar op ongeveer hetzelfde, maar minder mooi. En eerlijkheid gebied, we zijn bij Paul Roescher in Rijssen begonnen, binnengelopen, maar daar zat iets in de lucht dat we elkaar aankeken en, nee schuddend, het pand weer verlieten, wat onaardig is want ze waren allervriendelijkst.

Roelof bedacht ook nog een klein tussendoortje, projectje 6. Onze open haard was ook heel erg nodig aan vervanging toe, ik kon hem niet meer open krijgen. Dus op een zaterdag reden we ook nog even heen en weer naar Rijssen om een nieuwe open haard te kiezen. Vreselijk gelachen, wat een aardige verkoper. (En het is trouwens bloedheet op een zonnige dag in een openhaardenwinkel.) en hier dachten we prima haard, deze wordt het, niets meer aan doen. Dus dat was gelijk de eerste keus. Leuk als iets ook een keer goedkoper uitvalt dan gedacht.

Ik moet niet vergeten nog een belangrijk ding te noemen: het afplakken van het leefgebied boven. Wat niet groots klinkt maar in een huis met een vide toch echt wel een dingetje is. En stoffig was het de weken erna!

En toen op Jelmers verjaardag hebben we met zijn allen een mega-verhuis-en-vloer-uitbreek-dag gehad. Wat een werk. Maar vooral wat gezellig.

Om het nieuwe terras aan de voorkant vorm te geven moet een heg er tijdelijk uit, een deel van de zitkuil moet veranderd worden en een deel van de border wordt geofferd. En omdat er een steiger om het hele huis komt te staan leek het me handig als de bouwvakkers gewoon door de rest van de borders konden lopen zonder mijn planten te vernielen, dus er was wel wat werk te doen.

Tijdens dit soort verbouwingen valt me altijd op hoe ontzettend sterk Roelof is en hoe hij denkt dat dat normaal is. Misschien dat Daan een steen van 80 kg op zijn plaats zet of Koen maar verder houdt het denk ik wel op als ik in mijn vriendenkring ronddenk. Maar in ieder geval paste hij de zitkuil aan met een nieuwe hoek zodat het terras aan de voorzijde ruim genoeg kan worden en we de zitkuil houden.

We ruimen rotzooi uit de tuin op en stoken een vuurtje. Het is koud en vochtig weer. We zijn dan ook verbaasd als we twee passerende fietsers met veel venijn horen zeggen “wie doet dat nou?” en “daar zullen de buren blij mee zijn”. Wat fijn dat we in een buurt wonen waar dit gewoon mag op een gure dag in maart.

De asbestman kwam controleren. Wij leven in een bijzonder land. 10 jaar geleden toen we de dakkapellen vernieuwden hadden we dit hele traject ook al doorlopen. Het lijkt mij dat, als je zegt dat het hele dak met hetzelfde asbest bedekt is en geheel moet worden vervangen, je op geen enkele wijze probeert om er onderuit te komen, maar er moest opnieuw gekeken, een rapport gemaakt en last but not least € 500 afgetikt worden. Verborgen werkloosheid noemen we dat als dit plaatsvindt in een derdewereldland.

Nienke en ik sleepten allerlei planten uit de tuin naar de achtertuin. Roelof haalde een heg weg en we hopen dat alles overleeft, gelukkig regende het hard de eerste weken na onze verplaatsing. Tot mijn stomme verbazing staan de borders weer vol, we blijken nog zo’n 100 uienbollen gepland te hebben afgelopen jaar. Even vergeten. Maar gezien het steeds verder opschuiven van de begindatum is dat misschien maar beter ook.