Hoewel ik echt mijn best heb gedaan om een wekker te zetten werden we 45 min voor vertrek zonder wekker wakker. Helaas niet aangezet. Snel aangekleed en ontbeten en om 8.30 uur present.

Onderweg maken we een stop om kokosmelk te drinken. Mijn noot is reusachtig, er komt geen eind aan de melk. Ik maak leuk contact met een klein meisje, maar als ik vraag of ik een foto mag maken gaat ze af als een brandalarm, duidelijk nee dus. We zien al neushoorns; ze zijn groot! En een olifant en buffels. Trouwens ook olifanten op de weg, dat is vervreemdend.

Vanmiddag na de lunch zijn we naar een orchideeeëntuin gegaan. Onze gids was er zo trots op dat ik niet durfde te zeggen dat het, mild gezegd, niet mijn lievelingsbloem is. En ach, eerlijk is eerlijk er zitten er best bijzondere bij. In de vorm van een bij, een spin of een wit konijntje, of een danseres. Maar de grote roze zijn aan mij niet besteed.

Wat opvalt is dat alle mannen met Roelof praten. Het gaat zelfs zover dat als ik iets bestel het niet lukt. A pot of tea werd een kopje chai. A gintonic een gingerale. Daar staat tegenover dat de vrouwen wel contact met me maken en met me op de foto willen. (En ja jongens ik doe dat bovenverwachting vriendelijk).

Iedereen vertelt ons dat we voor dit park de goede tijd hebben gekozen. Veel gras is afgebrand voor fris jong groen als de regens komen, dus het zicht is goed. Ik vraag me wel af hoe fotogeniek afgebrand gras is.

Het aantal geziene tijgers in het park is de laatste weken hoog, we hopen dat dat nog even aanhoudt. Morgen om 6 uur onze eerste Safari.

Door omstandigheden ging de voorjaarsvakantie niet door en dus hadden we eind maart een week vrij. Wat te doen? Ik wilde liever warm dan sneeuw, voor een reis met zijn tweeën. Ik bedacht de Camarque in Zuid Frankrijk. En opeens zei Roelof Kaziranga National Park, daar wil je al heel lang naar toe, nu is het de goede tijd. India? Voor een week? Maar Kaziranga! Ik werd gelijk blij; kans op de Indische Neushoorn en kans op een tijger. (En waterbuffels en wilde olifanten, de Indian big five, geen idee wie 5 is) en ik heb onze data er doorgebrand door op Roelofs hotspot te gaan voor hij mijn data had aangemaakt dus ik kan het niet opzoeken.

Het was wel spannend. Nederland ontploft met Corona. Roelof en ik doen een soort bingo als we op de praktijk post met positieven binnenhalen. Zoveel positieve patiënten die we met andere klachten hebben gezien, we houden ons hart vast. En de Oekraïne; de oorlog, het luchtruim ziet er anders uit.

We vlogen met Qatar airlines, ruime stoelen, het eten was heerlijk en we kregen echt bestek. Wat een verademing. Op wonderbaarlijke wijze was ik twee keer mijn paspoort kwijt wat dan wel weer gewoon in mijn tas zat. Gelukkig Had Roelof zijn lader vergeten. Anders steek ik zo kneuterig af. Alhoewel de mijne die het thuis prima doet, werkte hij in het vliegtuig niet.

Tussenstop Doha. Bizar, de kalverstraat is er niets bij; kunst en heel veel dure namen. We dronken thee bij Harrods, er was een wachttijd, en toen riepen ze Roelof op; Roo èl Cornelis. Best knap dat we dat herkenden.

Helaas op het tweede stuk heel veel kinderen, nog nooit zo veel gehuil meegemaakt. Ik heb met oordopjes alles geluisterd wat er te luisteren valt, noise reduction, en ondertussen wat geslapen. Nu rennen er kinderen rond met schoenen die klinken als zulke plastic piepbeesten; welke ouder koopt dat voor zijn kinderen? (Kijk een blokfluit voor May Lissa toen ze drie was, die ik gaf, dat is toch anders) zal ik ze lek prikken?

Quatar airlines had de vlucht vanaf Delhi van 15 uur verzet naar 9.40 uur. Dat leek ons rijkelijk krap als je om 8 uur aankomt. “Maar ach als zij dat doen dan zal het wel goed gaan”. Op vliegveld Frankfurt vertelden men ons al dat we onze bagage moesten halen in Delhi AirPort en opnieuw inchecken bij nationale vlucht. En een visum halen. Eigenlijk wisten we het toen al… Maar goed we hebben voorgedrongen bij het leven, met de tassen rondgerend, een oude Indiër tot spoed gemaand (jammerlijk mislukt we moesten zelf een “obligatory” flutpapiertje in gaan vullen), maar toen we er eindelijk waren taxiede ons vliegtuig al gezellig weg. De volgende vlucht nemen… helaas die was vol. Maar er was nog een maatschappij. Dus zitten we nu te wachten op een vlucht om 15.30 uur. Best veel te zien op een vliegveld. Exotische mussen. Ik mocht al bij 5 Indische vrouwen op de foto. De vrouwen zijn sterker, zelfverzekerder dan 30 jaar geleden. Mijn eerste reis buiten Europa ooit was naar India. Ik geniet nu van de geuren, de kleuren, de mensen. Voel zelfs geen stress om het gemiste vliegtuig. Heb op het toilet andere kleren aangedaan. Ja we zijn globetrotters geworden.

Bijna dachten we dat, als toefje op de taart, na de vlucht naar Guwahati, mijn tas kwijt was geraakt. Hij kwam echt als allerlaatste de bagageband op.

Zondag 10-10-‘21

We waren allemaal al vroeg wakker. Goed uitgerust. En een enorm warme kamer, echt onaangenaam, ondanks een open raam. En hoe dan; geen radiatoren, geen warme vloer, ik heb zelfs aan de muur gevoeld. De verwarming kost hier niets met al die geothermische activiteit en dat hebben we geweten. Er bleek helaas toen ik de lampen uitdeed om uit te checken wel gewoon een thermostaat te zitten die op 22 graden was ingesteld. Beetje dom van ons.

7.30 zijn we op de Diamond beach voor de zonsopgang We hadden gecheckt op buienradar maar die werkt niet in IJsland. Zeiknat maar wat bizar mooi; het ijs in blokken; doorzichtig, wit en blauw, het zwarte zand. We gaan terug om te ontbijten. En besluiten na het ontbijt als de zon door de wolken komt nog een keer te gaan. We moeten 496,9 km rijden terug naar het vliegveld voor onze vlucht vanavond, dus hebben we een strakke planning, die bij de eerste stop al stukloopt. Het is zo waanzinnig onwaarschijnlijk mooi. Er zwemmen zelfs zeehonden. Hoe gaan we ooit een selectie uit deze foto’s maken?

Als we terugrijden wordt pas duidelijk dat we continue langs de rand van de gletsjer gereden hebben gisteren in de mist en in het donker. Iedere volgende kilometer is er weer een prachtig beeld van sneeuw en ijs.

En dan als we de grootste gletsjer achter ons laten zien we in de verte de kleinere al; het is kraakhelder en zonnig. De landschappen zijn bizar en prachtig.

We doen de Scenic Green Lavawalk een klein wandelingetje van 5 minuten. Het beeld is als een grindpad maar dan reuze grind en iedere kiezel is bekleed met zachtgroen mos. En dan de velden met de borstvormige heuvels.

Er zijn velden met grillig gevormde steenformaties, soms wapperend gras er boven op. Ik kan in wolken allerlei dingen zien. Geloven in trollen en andere mythische wezens is in deze omgeving niet moeilijk. Niet alleen door wat je ziet, maar ook de levende bodem. 50% van de IJslanders gelooft dat het zo zou kunnen zijn dat het land gedeeld wordt met trollen en elfen. 10% weet het zeker. Snelwegen worden omgeleid voor een huldu(onzichtbaar volkje), elfen of trollengebied en voor je een huis bouwt laat je de grond inspecteren door een elfendetective op anders dan menselijke bewoning.

Nienke past als reisgenoot goed in ons team. Ze creëert een natuurlijk habitat op de achterbank waarin ze regelmatig dingen kwijt is. Heel goed passend bij Roelof’s vakantie gevoel dat ontstaat door de chaos in de gabbag.

En dan komen we keurig op tijd aan op het vliegveld. Helaas reizen onze bekenden van de heenweg ook weer mee. En als we net zijn opgestegen is er noorderlicht aan de linkerkant. En daar zitten wij. Wat een toetje!

Proloog:

De koffers laten eindeloos op zich wachten. De shuttle naar het hotel is ook niet snel. We zijn uiteindelijk om 5 uur ‘s ochtends thuis. Hoe maak je van een lang weekend een week? Prop gewoon twee dagen in een dag.

Maar daar staat tegenover; Wat een schitterend land! Hier ga ik graag nog een keer naar toe.

Zaterdag 9-10-‘21

We beginnen met Krysuvik een geothermisch gebied. Door Roelof wordt dit steevast geothermisch bad of pool genoemd. Hij heeft dan ook als enige een zwembroek meegenomen. In mijn hoofd wordt het steeds groter en loopt hij op die plankiertjes met snorkel, duikbril en badhanddoek. Voorstellen hoe andere toeristen dan zouden kijken maakt het heel erg leuk. Het water kookt en bubbelt. Het beeld is prachtig. Helaas was een zwembroek slimmer geweest want we regenen heel nat als we ons te laat realiseren dat de overgang in dit land van droog naar regen nogal abrupt is.

We gaan op zoek naar een jogging broek voor mij. Want nog een keer nat rondlopen lijkt mijn reispartners niet slim. Lekker broekie, maar helaas had ik de omrekenfactor even gemist. Ik heb goede spijkerbroeken die goedkoper zijn. Daarna bij Matarlyst in Selfoss koffie gedronken, heerlijk. Met daarnaast een bakker waar Nienke het traditionele roggebrood wilde halen. Het wordt ingegraven onder de grond en na 24 uur heb je een smeuïge Roggecake. Wat we kochten bleek er anders uit te zien, maar het op ons verzoek handmatig door de bakker in plakjes gesneden warme roggebrood met zachte warme binnenkant en krakende korst was met een plakje kaas verrukkelijk. Wat een heerlijke lunch.

We rijden naar Hali en onderweg stoppen we bij alles wat we mooi vinden. Het regent pijpenstelen (það er grenjandi rigning is de vertaling op Google om te laten zien dat deze taal niet simpel te snappen is).

Eerste stop Reynisfjara; rotsen in zee, volgens de verhalen trollen in zee die door het zonlicht overvallen waren. Een prachtige klif met uitzichtpunt. En de steeds aanwezige bui als we op het verste punt zijn.

Vandaar door naar Reynisdrangar. Een black sand beach met een Game of Thrones rotswand. Prachtige basaltblokken. En helaas een Italiaanse familie die denkt dat zij de enige zijn die op de foto willen. Volgens Roelof hebben papegaaiduikers in de winter een ander jasje, ze lijken dan sprekend op een zeemeeuw en we hopen dat ze op de Italianen schijten. Roelof ontdekt dat als je de golven telt, je om de muur kunt rennen en dat de achterkant ook indrukwekkend is en zonder toeristen.

Daarna door naar Vik, bekend van de serie Katla. Zo heet ook de vulkaan onder de kleine gletsjer Myrdalsjökull. Nou ja klein, 595 km2. Onderweg een bizarre wisseling van gebieden. Zwarte vlaktes, mosbollen, heuvels diet het best als trollentieten beschreven kunnen worden. Het is nevelig en somber en indrukwekkend mooi.

We komen uit bij een gletsjer Vatnajökull. We staan op een parkeerplaats en zien twee tongen naar beneden komen. Het is bizar groot. Adembenemend mooi. De volgende dag komen we er achter dat hij 8300km2 is en dat we een uur lang langs de gletsjer rijden maar dat zien we niet met de mist en later in het donker. De grootste gletsjer op aarde, gemiddelde dikte 400 meter, maar op sommige plekken tot 900 meter dik.

Het werd sneller donker dan verwacht of liever we zagen teveel dat we even moesten fotograferen en uiteindelijk kwamen we later dan gepland aan in het Hali countriehotel, Höfn.

In het hotel gingen we gezien het tijdstip eerst eten. We bestelden 3 tomatensoep en kregen groentesoep met lam. Roelof bestelde wijn en kreeg een dringend (dwingend) wijnadvies. We verdenken de keuken dat ze één soort soep hebben en één soort wijn. En dan dus zeggen dat hij heerlijk smaakt bij lam. Ik maakte nog een goede grap over wijn, ons vlees en lam worden, jammer als je een grap moet uitspellen voor er gelachen wordt.

Vrijdag 8-10-‘21

Een korte nacht maar heerlijk geslapen, 4 uur op en 4.30 uur in de bus, 4.45 uur op Schiphol. We reizen samen met een grote groep voornamelijk mannen die te luid praten en het buitengemeen goed met zichzelf getroffen hebben. Zijn het dokters? We weten het niet ondanks intensief speurwerk.

Om 6.50 uur vertrekken we en 3 uur later gaan we dankzij een gunstig tijdsverschil om 9 uur richting autoverhuur. We besluiten naar de vulkaan te rijden en onderweg de locaties aan te doen die Google maps ons adviseert. Een aanrader. Verrassend. Prachtig. Het weer is vreemd, heiig, gedempt licht, soms flarden mist. Het landschap bizar. Niet te vergelijken met welke plaats dan ook. Dit hele land lijkt gevormd door gletsjers en vulkanisch activiteit. Er zijn bijna geen bomen en bizarre rotsformaties en mos vormen de omgeving.

We willen graag geothermische activiteit zien en vlakbij ligt een attractie volgens Google maps; Gunnuhver hot springs.

Het blijft bevreemdend dat vlak onder de oppervlak de aarde hier warm is. Dat water aan de kook komt, stoom ontsnapt, dat modder pruttelt en de bacteriegroei prachtig gekleurde aardkorst vormt. Overal in IJsland lopen pijpen en staan fabriekjes om de warmte om te zetten in energie. Dat de aarde hier leeft blijkt duidelijke uit de houtstapel die ooit brug was maar nu een continue stoomwolk om zich heen heeft. Het is niet groot maar wel heel erg mooi. Er zijn flarden mist en zon, genoeg om wel nat te worden. De jas en broek zijn goed genoeg bevonden. Drogen snel en houden ons warm.

We stoken de auto op om te drogen en rijden door naar Brimketill lava rock pool. Het is een inham in zee gevormd door lava met spectaculaire golfslag. We worden weer nat nu met een fijne zeenevel maar wat een uitzicht.

Het is nog maar 11.25 uur (volgens afrekening van de bank, we zijn de tijd kwijt), als we boodschappen gaan doen. IJsland is niet goedkoop dus we halen brood en skyr om te lunchen. Maar eerst willen we koffie.

We belanden via onze goeie gids Google in Cafe Bryggjan in Grindavik. Er zit een groep oudere mannen en één breiende vrouw met een wenkbrauw piercing. Ze zitten om een prachtige oude man en hij leest voor. En zij luisteren en knikken en lachen. Er staat een hart op de voorkant van het boek dus een bijbel club is het niet. We genieten mee en praten fluisterend.

Als we weer in de auto zitten zegt Roelof dat de natuur op de Peninsula saaier was. Nienke zegt dat ze dat woord nog nooit heeft horen gebruiken. Wij wel. Het blijkt zoals zoveel woorden in ons gezin een Anglicisme. Je kunt ook gewoon schiereiland zeggen blijkt.

En dan onze laatste stop Fagradalsfjall vulkaan, een pittige wandeling voor de boeg. 1,5 uur naar de vulkaan. We komen twee oudere dikkere dames tegen en dat geeft moed als zij het kunnen…Met de kennis van nu no f….. way zijn zij naar boven geklommen. Het steilste stuk heeft gelukkig een touw waaraan je je vast kunt houden terwijl voetje je voor voetje naar boven klimt. Naar beneden daar denk ik even niet aan. En gelukkig is het nevelig en vochtig maar regent het niet. Dat houdt de temperatuur op peil. En boven is het bizar; een enorme vlakte gestolde lava, rookpluimen, rotte-eier-lucht. Waanzinnig. Helaas is het mistig maar we lopen een stuk en het blijft een enorme vlakte.

En dan stopt het met niet-regenen, de wind trekt aan en het stortregent. We besluiten terug te lopen en de terugweg is een belevenis. Natte kleiige grond onder je voeten is niet de makkelijkste manier van afdalen. We zijn dankbaar voor het touw. De wind houdt ons ook overeind. Als ik mijn neus snuit zeg ik tegen Nienke dat ze niet in mijn wind moet gaan staan. Ze zegt “oh ik dacht dat ik de vulkaan rook”. “Gelukkig spoelt snot zo van je jas met deze regen” stelt Roelof haar gerust. Onze jassen en broeken zijn nu best doorweekt maar hebben eigenlijk geen schuld.

En dan rijden we snel naar hotel Northern Light inn net buiten Grindavik er zit een restaurant bij en dat is fijn. Ik blijk voor het eerst in mijn leven te weinig bij me te hebben en blijk geen vrije tijd broek in mijn koffer te hebben en een thermobroek is wel heel hipster.

We zetten de verwarming op 5 en bakken mijn broek en een uur later is hij nog licht klam vochtig maar absoluut draagbaar. (Ik ben niet van merken maar RevolutionRace broeken zijn een aanrader).

We zitten aan tafel met uitzicht op een geothermisch gebied. Jammer dat er een fabriek boven staat. Achter ons zit een rochelende Amerikaan die vroeg om een gefrituurde vis in plaats van rode zeebaars want die valt zo zwaar.

Max vraagt of we op de Noorderlicht wekkaart willen, tuurlijk. Roelof vraagt of er kans op Noorderlicht; “altijd 50% you see it or not”

Donderdag 7-10

Al jaren wil ik heel graag een actieve vulkaan zien en als Nienke deze zomer heel enthousiast terugkomt van een fotoreis naar IJsland wordt een grap al snel een plan. Zij weet de weg en zal de vulkaan aan ons laten zien. We plannen een weekend naar IJsland. Eerst alleen naar de vulkaan, maar als Marko zegt dat de zuidkust prachtig is bedenkt Roelof een trip heen en weer naar Hofn. Eindpunt Diamond Beach en terug.

Twee weken voor ons vertrek stopt de al maandenlang actieve vulkaan met lava spugen. La Palma neemt over. Dat is best balen maar ach je weet maar nooit, er zijn dagelijks kleine aardbevingen dus echt rustig is het niet. Er is altijd een kans op verbeterende condities (in onze ogen). En dus vertrekken we na het werk en het avondeten voor een korte nacht in hotel van der Valk.

Vanochtend 5.30 uur wakker, 6 uur in de auto. Onze eigen oude stinkbak. Helaas nog niet gemaakt. Roelof kreeg een gutsje. Ik zei al dat ze hun eigen oude bak verhuurd hadden. Maar hij werkte top in de bergen. Allerlei stukken die wij gedaan hebben zijn door de hevige regenval niet meer bereikbaar of zitten zonder elektriciteit. Best mazzel gehad.

Vanochtend begonnen we op het vliegveld met ontbijt van Dunkin Donuts. Thijmen nam de kipwrap. Het rook zo goed dat we er 4 meenamen voor in het vliegtuig. Air France heeft porties voor in een holle kies. Trouwens ook vochtbeperking. Haagse bakkies met een max van twee. Zou het bedoeld zijn dat we niet gaan plassen? “al dat geloop moet maar eens afgelopen zijn we geven geen vocht meer!”

Ze hebben houten bestek dat voelt heel naar aan je lippen. Vooral de lepel. Kort samengevat. Afrader Air France.

Ik ga steeds af bij de controles. Man man man de laatste controleerster ging zelfs mijn knot scannen. Het lag op het puntje van mijn tong om te zeggen waarschijnlijk mijn iud. Maar dan raken onze tere kinders zieltjes weer geschokt.

Heel handig een simkaart van het land waar je bent. Heel onhandig als je het simkaartpiefje niet bij je hebt en je probeert het te wisselen. Gelukkig had een mijnheer op het vliegveld op de stoel naast me het piefje wel.

En toen waren we weer thuis. Het onkruid staat tot mijn kin, groeizaam weer geweest. Heerlijk in ons eigen bed, die matras en dat dekbed. De katten zijn blij dat we er weer zijn. En de was, mmm die is best pittig. Louis halen we straks.

Gisteravond weer muziek, we herkenden de nummers al. De jongens 8 kamers verderop hoorden niets, dat is toch raar? Ik werd wakker om 2.04 uur. Ik hoorde timmeren, boren en een vrouw gillen. ik bedacht nog of het onverstandig was om te gaan kijken, maar vervolgens sliep ik gewoon door. Jelmer ligt in een deuk. “Dat heet een droom, maar lekker empatisch; ik hoor een vrouw gillen, laat ik me nog even omdraaien. ”

6.15 uur opstaan. 6.50 uur taxi, oh nee toch niet, 7.00 uur nog niets, toch George maar gebeld. Hij gaat het regelen. 7.09 uur taxi gearriveerd. Ik vermoed een uit bed gebelde chauffeur, wat een grafhumeur.

Trein naar Tbilisi. Prima geregeld, gehaald, maar wat een lange rit. We hadden gisteren broodjes gehaald. Verschillen smaken waaronder helaas weer een bonenbroodje, klein foutje. Roelof laat hem vallen, gruwelijk wat een zooi, per ongeluk?.

Tbilisi is droog als we aankomen. De overstroming in Batumi is niet normaal en had het nieuws gehaald.

Ik sleep de mannen mee naar Fabrica. Een voorheen textielfabriek maar nu een leerschool voor keramiek, fotografie en graffiti. Ik herken werk van twee mensen uit Berlijn, dat is gaaf. Ik vind mijn keramiek mooier, dat is ook wel eens leuk om vast te stellen.

We gaan er naar toe met een taxi. Oud barrel. Pittig tempo. We verstaan de chauffeur niet maar zijn gezichtsuitdrukking spreekt boekdelen; Trage rijders kunnen beter gaan fietsen.

We wandelen terug naar het hotel en ik fotografeer een oud huis. Bij later inzoomen staat er een blote man voor het raam. Mijn mannen verdenken me van kwade opzet.

We eten bij Bernards, het eten is heerlijk. Hier aten we onze eerste dag in Georgië en we vonden het leuk om hier ook de laatste dag te eten. Terwijl we er zitten begint het te regenen. Hard! Wat is dat met ons en regen? En nu zijn we in het hotel, klaar om vroeg in bed te kruipen. morgen om 6 uur vertrekken we naar het vliegveld.

Het komt met bakken uit de lucht. Wat maakt dat er een modderstroom van onze auto naar de straat gaat lopen. Voor vandaag staat er een wandeling in de botanical gardens op het programma en een fort. We gaan een indoor programma samenstellen. Een overdekte markt en een museum.

Het rijden naar de markt is een avontuur op zich. De treeplank spoelt ook lekker schoon zo. En de onderkant van de auto. Trouwens de binnenkant ook maar dat was niet de bedoeling. Het is briljant om de auto’s te zien rijden.

Je kunt attributen voor alcohol stoken gewoon langs de kant van de weg krijgen. Ik weet niet, ik vind moonshinen beter klinken. Ik zie het als een mogelijke nieuwe hobby voor oktober als ik geen voorzitter meer ben. Ik schaf sigaren, een schort en laarzen aan en importeer zo’n apparaatje.

En als we voor de markt staan en naar binnen rennen blijken we tot onze enkels door het water te moeten. Ik laat me kruiden en granaatappelsap aansmeren. En ingedroogd vruchtensap en thee. En traditioneel snoep met vruchtensap omhulsel. En ik ga niet afdingen, die lari’s moeten toch op.

Daarmee zijn we door onze laatste lari’s. Helaas kunnen we de entree van het museum even later alleen cash betalen. Waarmee ons museumbezoek ook al in het water valt.

We zijn weer “thuis” en worden opgeroepen voor gebed. Ik heb nog nooit zo’n mooie, warme, melodieuze stem dit horen doen. Je zou het als muziek op kunnen hebben. Ben bijna geneigd om er naar toe te lopen om te zien welke man bij deze stem hoort.

De auto ruikt naar natte hond. De lekkage en 4 paar stevig gebruikte wandelschoenen maken dat in onze auto stappen als afzien ervaren kan worden. Ware het niet dat er onderweg zoveel leuks te zien is. We verlaten ons tijdelijke oud Georgische huis en vertrekken naar de badplaats Batumi. Ik geniet echt van onderweg zijn. En maak foto’s door een gore voorruit. Jemig wat is deze auto smerig.

We hebben een heerlijk hotel met prachtig uitzicht. De jongens willen niks en Roelof en ik gaan even door de stad struinen. Mooie gebouwen maar daarvoor hoeven we het balkon niet af.

We eten een heerlijk broodje en brengen de jongens er uit puur enthousiasme ook een. “Net een saucijzenbroodje” klinkt het weinig enthousiast. Dat zou dat saucijzenbroodje willen vriend…

Ik vind mijn Georgische Shakespeare; Shota Rustveli “De ridder in de panterhuid”. Het schijnt dat ieder gezin gemiddeld wel een exemplaar heeft.

En ik kijk foto’s van Natela Grigalashvili en zoek de dvd van Dede (helaas niet gevonden) en het boek van Nino Haratischwili; Het achtste leven (van Brilka) over leven in Georgië van 1900 tot nu.

Net hebben we gegeten en daarna bij het teruglopen een bui met de dikste druppels ooit op ons dak gekregen. En nu lig ik in bed en wordt op volume maximaal “I did it my way” in het Georgisch gezongen. Jammer dat ik geen geluidsfragment mee kan sturen.

Voor straks Slaaplekker. (Hoe veroorzaak ik kortsluiting in een deel van de stad?)