Vandaag moesten we voor de tweede keer testen. En hoewel onze organisator bleef zeggen “not to worry sir“ deden we dat natuurlijk wel. We probeerden een Uber te krijgen maar die willen hier allemaal bellen. Wat vrij lastig is; mijn Hindi is non existing en hun Engels is, tja wat zal ik zeggen, de Indiase hoofdbeweging is op zijn plaats. The Indian nod or wobble.

Dat verdient een extra uitleg; alle Indiërs kunnen hun hoofd op een heel bijzondere manier bewegen. Net of hun wervelkolom anders is dan de onze. En die beweging is zo veelzeggend. Voor uitleg zie deze link beter kan ik het niet uitleggen. https://youtu.be/0RaBxH_MKQI

We worden weer getest bij het ziekenhuis. En we besluiten terug te wandelen. De route is 10 km maar de weg is simpel. Het is lekker buiten, niet te warm. Onderweg garageboxen met kleine bedrijfjes; automonteurs, autospuiters, lassers (zonder bril), terracottaverkopers, oh ook met tandoori-ovens, grote potten van klei. Maar nog mooier een verbouwde olieton, bekleed met terracotta. Die zou ik nou zelf wel willen hebben. Ik hou van naan, een soort brood, uit de Tandoori-oven.

Maar dan komt er een viaduct en daar kunnen wij niet over en als we de weg eronder nemen belanden we niet in de beste wijk van India. Onder het viaduct woont een hele arme gemeenschap. Veel fietsriksjarijderss die in hun fiets liggen te slapen. Vele trekkarren die naast elkaar staan, de mens als lastdier. De mensen zijn er intens arm. Onder een brede betonnen trap is een soort restaurant, banken van planken op plastic vaten, maar de kok lacht en nodigt ons uit, deze beker laten we aan ons voorbij gaan. Het eten ruikt er overigens heerlijk.

Het ergste stuk is wel waar mensen met de typische gang van (alcohol)verslaafden en een lege blik lopen. Mager, vies, tot de draad versleten kleren. Het maakt me blij dat daar een soort gaarkeuken is, waar dahl (linzensoep) met chapatties (pannenkoeken) wordt uitgedeeld. Niet de route uit het reisboekje, ook geen aanrader, maar wel indrukwekkend.

Daarna vinden we het goed geweest we nemen een riksja naar huis en Roelof geeft de bestuurder een goede dag door niet af te dingen. Het verkeer in India is fluïde en luidruchtig.

Onze uitslag is binnen, de test is negatief. We zouden naar buiten kunnen. En dan krijg je dit; een enorme regenbui. 17 uur en het is bijna donker. Later gaan we toch nog even, gewoon om buiten te zijn.

Morgen vliegen we. Het wordt een vlucht in etappes. Eerste stap Guwahati naar Delhi.

We appen wat, doen spelletjes op de telefoon, luisteren boek, facetimen, doen de dagelijkse Wordle. Roelof en ik kijken samen Netflix op de IPad en kunnen dat leesbril technisch niet aan. Note to self neem altijd een laptop mee op vakantie. Zelfs blogschrijven verdrijft maar beperkt de tijd.

We besluiten het advies van de tourorganisator te volgen en morgen weer een PCR test te doen.

We bellen patiënten die morgen tussen 8 en 9 staan even op. Zodat de meiden de telefoondrukte op kunnen vangen. Wat een topteam hebben we. De een gaat naar de praktijk om ons telefoonnummers door te geven. De ander regelt dat er een goede tekst op het bandje staat en dat op zondag.

We eten vandaag vegetarisch. Indiaas eten is heerlijk. Roelof nam het rode pepertje. Dat was iets minder handig. Kijk dat zijn nou de hoogtepunten van de dag

Zitten we op ons kamertje te eten word ik opeens gebeld. Papa is covid positief dus ik neem op denkend dat er iets met hem is. En krijg een mijnheer die me vertelt van het department of justice te zijn. Dat ik een ernstig delict heb begaan. Ik schijt bagger, hoe erg is het dat ik in een gewoon hotel in isolatie zit?

Hij geeft zijn naam zijn ID en vertelt me mijn delicten. Mijn naam is verbonden aan geld witwassen en drugstrafficking, dan word ik doorverbonden naar een andere Indiër die Frank Weerwaard heet. Dat is zo onlogisch dat mijn stress daalt. Ze bellen met een Nederlands nummer. Ik geef aan dat ik met iemand wil spreken die Nederlands spreekt. Dat ik volledig in de stress ben. Hij wordt boos en zegt dat de politie dan zo voor de deur staat. En ik hang op. Ik hang trillend op. en verwacht eigenlijk ieder moment gestamp in de gang. Niet leuk dit. Niet leuk.

Ik bel het nummer van de Nederlandse ambassade in Delhi maar krijg geen gehoor. Dan bel ik het noodnummer van de Indische ambassade in Den Haag. Een rustige Indiër die door leven in Europa beter te verstaan is. hij geeft me een nummer om morgen te bellen. En hij zegt “There is no offence against you”. En dat maakt me echt rustig als ik politie kon verwachten had hij wel stress laten merken.

Ik geef de informatie die ik opschreef door aan Willem Jan. Voor het geval dat. En hij stelt me verder gerust. Het is een scam. Niet echt. Niets aan de hand. Hij heeft het ook al gehad.

We kunnen de hele dag al geen tickets boeken om terug te vliegen. Uiteindelijk bellen we Thijm en hij doet het in 15 minuten. En als ik het verhaal aan hem vertel zegt hij schaterend “ik ben ook al 2 keer door een Indiër gebeld. Ik schrok me ook lam de eerste keer.” Dat lamschrikken werkt denk ik nog beter als je in Assam zit.

Maar toch, deze vakantie heeft net wat te veel verrassingen om leuk te zijn. Laten we het er op houden dat we op een volgende verjaardag een goed verhaal hebben als er een stilte valt.

En daar zitten we dan. Best saai en dit is de eerste dag, gisteren zaten we tenminste nog in een auto.

Gelukkig hebben we veel te regelen. Nachtdienst: verkocht✅, waarneming: maandag geregeld✅, ouders op de hoogte gesteld✅, nieuwe vlucht gezocht✅ alleen weten we nog niet wanneer vertrek.

Helaas voor de lezers zal de blog de komende dagen gaan over voedsel en het uitzicht, dat de laatste uren afgezien van een kraai en de zon die zich verplaatst, niet verandert.

Nou toch wel; we moeten geld hebben; het gepinde geld is op en de creditcard wordt geweigerd, vorige hotel ook al maar toen hadden we cash. Op zoek naar een pinautomaat maar die wil onze bedragen niet uitkeren. Op zoek naar een bank maar die blijkt om de zaterdag dicht en jullie raden het al welke zaterdag het is. We worden wat zweterig en dat komt niet door de zon. De derde bank is wel open maar de aanwezige mannen kunnen geen geld geven, maar wel voor ons rondbellen. Uiteindelijk een wisselaar op 2,5 km. Het is fijn om te wandelen. Ze zijn superaardig. We kunnen op afstand blijven. En we hebben voldoende geld om het hotel te betalen.

Het was heerlijk even te wandelen en we hoefden niet te hoesten. Kijken naar alles wat mooi is.

Maar toch ook dit is India, open riolen die handmatig schoongemaakt worden. In de steden op een warme dag stinkt het. Langs de straten loopt het riool met cementplaten er op en kieren waar het gas eruit en het regenwater erin kan. Hoe zal dat zijn in het regenseizoen vraag ik me af? Is dat waarom ze de verzamelgracht uitdiepen en schoonmaken? Deels handmatig, deels met een grijpertje, het werk van de onaanraakbaren, de laagste kaste in India. Officieel 25 jaar geleden afgeschaft. Wat een werk.

Even gegoogled op riolering en India vond ik dit. https://www.tudelft.nl/stories/articles/waterzuivering-in-india-een-zaak-voor-de-lokale-gemeenschap

Het viel me op dat bij Kaziranga NP in de buurt veel huizen achter het huis een afgeschermd hutje hebben van plastic of golfplaten, te klein voor een krotwoning, ik vroeg me af of het een latrine is.

Roelof belt naar de bank in Nederland. Volgens de mevrouw moet het gewoon kunnen. Online lukt betalen met creditcard inderdaad wel. we wachten het weer af.

En nu zitten we binnen. Onze tijd uit te zitten. We besluiten te bellen met het consulaat; want wat zijn de regels in India, hoe lang in isolatie? Ze zijn onbereikbaar, we hebben het vele malen geprobeerd. We appen en krijgen een formuliertje met isolatieregels, maar niet hoe lang, onderaan het officiële coronanummer van India. We bellen dat nummer; geen contact. We blijven bellen en we kunnen ze niet bereiken. We mailen het consulaat voor contact, geen reactie. Hoe lang moeten we in quarantaine? Het voelt niet goed dit hotel waar niemand het weet. We houden de Nederlandse isolatieregels aan en doen stinkend ons best. We luchten, we hebben gelukkig een grote pot sterilium mee, we houden afstand, maar het is niet fijn. Het voelt niet goed. De reisorganisatie zei dat we eruit gegooid zouden worden als we het vertellen. We googelen; er schijnen quarantaine hotels te zijn, we bellen, we zijn niet welkom omdat we covid positief zijn. We bellen het ziekenhuis waar de COVID controles volgens Google gedaan worden. Ze verbreken de verbinding. Eigenlijk voelen we ons behoorlijk machteloos. Niemand die je helpt of ondersteunt en als je eerlijk zegt dat je covid Pos bent ben je niet welkom en wordt de verbinding verbroken. Het 24/7 nummer van het consulaat is ook opmerkelijk onbereikbaar.

Ik vind reizen geen straf. Dit is de positieve belevenis bij de reis terug naar Guhawati.

Er is zo veel te zien onderweg. Heel veel vogels en wilde beesten, maar ook gedomesticeerde dieren en dan vooral op de weg; koeien, geiten, varkens, kippen, ik vind de olifanten waanzinnig om te zien, daar word ik blij van. (En echt ik ken de mitsen en maren, maar mijn gevoel is blij) En natuurlijk heel veel mensen. Het rijden hier is niet voor snel wagenzieke mensen. Optrekken, remmen en met al die roering op en rond de weg veel inhalen. En toeteren, heel veel toeteren. Bij iedere inhaalmanoeuvre. De grote baas naast me mist het allemaal. Hij slaapt.

Een melkboer aan huis met een fietskar met glimmende melkbussen (herkenbaar want lijkend op de onze, iets rondere vormen.) Hij heeft een weegschaal waaraan een pan. Vrouwen in sari kopen melk

Ook de groenteboer heeft een weegschaal. Zit in yogazit achter zijn waar en houdt een weegschaal met gewichten met uitgestrekte arm voor zich.

Mannen die bij de kapper? op stoelen buiten zitten met hun voeten in een bak water. Mooi idee voor een wachtrij. Rustgevend. Of in onze wachtkamer… ik grinnik bij het idee.

Net een vrachtwagen op zijn kant. Het verbaast me niets, ik zou meer ongevallen verwachten.

Wat ik heel leuk vind zijn de manden om kippen en eenden te vervoeren. Vooral achter op een fiets. Mooie ronde wat afgeplatte vorm en daar steken dan die koppies uit.

Fietsen en brommers en wat er op vervoerd wordt vind ik ook een genot om naar te kijken. Ze tillen zo zwaar. Ik wilde dat ik jullie daar meer van kon laten zien. Maar uit de auto gaat niet en daarna verwacht ik niet veel mogelijkheden meer.

En het gaat echt goed met ons. We zijn onderweg geweest naar Guhawati voor een PCR, we blijven nog wat langer.

Gisteren, nee de nacht ervoor werd ik wakker met een zere keel en een loopneus. Roelof had de dagen ervoor wel een kuchje gehad en ik was wat kortademig, maar we weten het aan al dat stof in de lucht. Hoesten om je longen schoon te krijgen lijkt dan logisch, toch? Maar keelpijn en een loopneus niet…

Dus deden we een sneltest en eerlijk is eerlijk zelfs voor de wensdenkers onder ons was er geen uitweg; roder dan dit wordt de teststreep niet. Terugrekenend denken we dat Roelof besmet is in het vliegtuig (er waren hard hoestende medereizigers) en ik daarna door hem. Hoe nu verder? Onze Indiase reisorganisator had als voorstel: “ik regel een negatief PCR-certificaat en jullie gaan naar huis”. Leek ons geen optie. Zelden een Indiër in de stress gehoord, maar het is ons gelukt.

We wilden een echte PCR-test als die negatief was gingen we vliegen. Dichtstbijzijnde mogelijkheid Guhawati dus daar naar toe. De driver wist er van. Proberen het hoesten te onderdrukken tijdens de rit, man dat is afzien. Verder is er hier een politiek; we testen niet dus hebben we geen probleem. We herkennen de hoest trouwens om ons heen, Roelof had hem donderdag en ik gisteren. Diep, hijgerig, rochelig. Onmiskenbaar.

4 uur later kwamen we bij het ziekenhuis en ik durf te zeggen, het was een belevenis.

Eerst werden we door iemand het ziekenhuis in gemarcheerd. Ik probeerde afstand te houden en niets aan te raken, maar dat was best moeilijk. Bij de lift bedacht de man “PCR” en dus marcheerden we weer naar buiten. We moesten plaatsnemen in een wachtruimte half open. Ik wilde niet zitten; te dicht bij de buurman dus ik bleef staan. Blanke staande vrouw, dat gaf wat stress bij de bewaking.

Toen kwam iemand de test afnemen in de wachtkamer. (We waren een attractie.) Buisjes en wattenstokken in de hand. Mijn vloeistof roze, die van Roelof geel. Ai geen handschoenen mee, hij terug het zh in. Handschoenen aan. Telefoon. Opgenomen. Met handschoenen aan het zh in. Roelof geswabd. De stokken zijn enorm, gelukkig maar halve neusswab, wel goede keel. Weer telefoon, bellen met handschoenen aan, geen alcohol, geen nieuwe handschoenen. Geen papier voor onze namen, alle laatjes open. Mij geswabd, namen op buisjes met pen van de receptionist, pen terug. Weer telefoon. Buisjes in de hand het ziekenhuis in. Nog steeds met diezelfde handschoenen aan. Gelukkig heeft India al Omicron, dat ik me niet schuldig voel dat ik het verspreid. We hebben echt ons best gedaan.

Door naar onze kamer, prima plek, om te wachten op de uitslag, die, niet verbazingwekkend, positief is.

Vanochtend stond de wekker op 5.30 uur. 6 uur vertrek. We kregen ontbijt mee van het hotel. We kunnen een leger voeden.

We waren nog geen 30 minuten op pad of we zagen een mannetje en een vrouwtjes Hoollongapar gibbon of Hoolock gibbon. Wat een genot om naar te kijken en wat lastig vastleggen tussen de takken en tegen de lucht. Niet alles is zo scherp als ik zou willen maar het was een geweldige ervaring om ze door de bomen te zien buitelen.

Ook de mevrouw van gisteren was er. Ze had 4 hulpjes die heen en weer renden en de beste plekjes voor haar zochten. En dan beende zij naar de aangewezen plek en maakte een foto met haar kanon en zei nog niet eens “dank je”. Ik stond het allemaal rustig te bekijken naast een alleraardigste gids/driver en mompelde onder mijn adem “What does she think she is? A superstar?” Echt niet eens onvriendelijk, gewoon oprechte verbazing over dit diva gedrag. De gids keek naar me en grijnsde breder dan ik ooit iemand zag grijnzen. Even later moesten we onze toegangsbewijzen halen; bleek hij de gids van haar koelies, die me allemaal vrolijk lachend aankeken en zwaaiden. Zo maak ik dus vrienden.

Daarna het park in. Gelukkig weer veel rustiger en niet zo warm als gisteren. We komen bij een boom met een gecko, de gids is reuze enthousiast en ik kan hem niet eens vinden. Maak foto’s van takjes en vlekjes tot ik het kleine ding in een spleet ontdek, alleen zijn koppie is zichtbaar. We zien een gigantische eekhoorn met blauwe ogen. En dan komen we midden in een groep langoeren te zitten. Wat een feest, ik kom ogen tekort. En nu ik de foto’s heb bekeken; zijn het nou alleen capped langurs of hebben we ook een golden langur met jong gezien.

We lunchen in een restaurant dat is opgezet om de lokale bevolking te steunen, zodat zij het park gaan steunen. Goede zaak, lekker eten. Helaas ligt Assam dichter naar China, ook hier slaan ze de kip met een scherp mes in stukken in plaats van gefileerde stukjes.

Het restaurant ligt wel wat ver, dus komen we wat laat bij het park. Net als gisteren trekt de wind aan en jaagt nog meer zand de lucht in. Als je kijkt lijkt het of het heel hard regent, met regenflarden, alleen is het droog en staat er een keiharde, warme, met zand gevulde wind. De lucht voelt dik als je ademt en knarst tussen je tanden. Het afbranden van het olifantsgras helpt ook niet mee aan de luchtkwaliteit. Was de ochtend al adembenemend, de middag is het letterlijk ook.

Jammer genoeg vinden de beesten deze wind en het zand ook niets. We zien niets nieuws, gelukkig wel neushoorns en de waterbuffels die veelal tussen het hoge gras of in het water staan. We wachten nog een poosje op een favoriete tijgerhangplek, helaas zonder succes.

En nu gaan we zo eten en daarna Slaaplekker.

Vanochtend begonnen met een lange rit naar de oostelijke poort. De mensen zijn er minder vriendelijk. Groeten niet terug, maken geen oogcontact, raar het verschil met waar we nu zitten. De weg is hobbelig en wordt weinig gebruikt.

Vlak na de poort staat er vrij dicht bij de weg een rhino. Hij wappert met zijn oren en staat zich enorm op te blazen. Ik heb filmpjes op YouTube gezien en dacht: “hij gaat nu aanvallen”. Gelukkig dacht de gids dat ook en reed verder. De rhino doet nog wat stappen in onze richting maar draait dan om en loopt opgeblazen indrukwekkend te zijn weg. (De auto na ons heeft hij daarentegen aangevallen omdat ze niet wegreden, wat een baasje)

Vervolgens wilden we een dikke Indiase mevrouw in haar auto passeren. Ging moeizaam omdat haar driver als een baasje geparkeerd had. Ze draagt een wijde broek in laarzen, rookt en staat wijdbeens of met één been op een stoel. Ze groet ons niet, of liever ze kijkt door ons heen of alsof we iets goors onder haar schoen zijn. Gisteren had ze een rij tafeltjes bezet voor zichzelf en haar koelies en een tafeltje voor haar twee enorme camera’s, op de leukste plek. Ik wilde daar vandaag gaan zitten en onze twee kleine cameraatjes op het andere tafeltje leggen, maar dat mocht niet van Roelof. Ik ben voor girlpower maar wij kunnen het beter dan door in male chauvinist pigs te veranderen.

Het is een stuk bossig park en het is warm. We zien een eekhoorn en twee prachtige hornbills. Waanzinnig wat een beesten. En dan zeg ik tegen Roelof “ik ruik olifant” en om de volgende bocht staat hij. Midden op de weg, wapperend met zijn oren. Mooi is het geluid dat hij maakt, heel laag je voelt het meer dan je het hoort. Roelof wilde het opnemen maar het lukt niet. Onze gids is niet enthousiast en blijft op afstand. De gids in het autootje achter ons heeft er zelfs een geweer bij gepakt. Pas als de olifant van de weg is rijden we door zodat we hem op afstand kunnen bekijken. Als ik zeg dat er aan de andere kant van de weg nog één in de bosjes staat, kijken beide gidsen verschrikt en scheuren ze verder. Ik heb een neus voor olifanten spotten.

De middag drive gaat naar het stuk waar de meeste tijgers gespot worden. Helaas geldt dat voor ons niet. Het is warm en droog, de lucht is dik van het stof en van de as van de branden. Foto’s die niet vlakbij zijn lijken onscherp door het stof. We zien niet veel nieuwe beesten. Schildpadden, een varaan, gieren en allerlei herten; sambar, swampdeer, hogdeer. We zien wel heel veel andere toeristen. Dat is wel weer grappig. Sommigen zitten ingepakt alsof ze gaan overwinteren op Nova Zembla. Anderen kunnen qua verpakking de Touareg nog wat leren. Er is ook een groep die alleen een telefoon of iPad bij zich heeft. We zijn stoffig en warm als we terugkomen. Maar wat heerlijk dat we samen in een auto zitten en niet met andere mensen.

Prima dag vandaag! Ik hoop toch nog tijger te ruiken de komende dagen.

Ooit tientallen jaren geleden wilde ik naar Assam, maar dat was strictly forbidden. Dit park had het hoogste aantal Indische neushoorns ter wereld maar ze werden met uitsterven bedreigd. Nu gaan we ze eindelijk zien. Er is goed voor ze gezorgd. De schatting is dat er nu zo’n 3000 rondlopen. Er lopen ook veel antistroperspatrouilles rond. En het werkt, je ziet de neushoorns overal in het park. Ze doen het goed, ook de tijger floreert, lift mee op de veiligheid door de hoge controlefrequentie van dit park .

We begonnen met een olifantsafari. Twijfel of we dat moesten doen. Maar het is Unesco world heritage gebied. En er wordt goed voor ze gezorgd staat te lezen. Het is moerassig gebied. We doen er twee, de rest wordt jeep. Een compromis. Als we aankomen moeten we wachten. Ik zie een mahout die zijn olifant water laat drinken voor ze verder gaan. Ik fotografeer hem omdat het mooi is om te zien hoe ze samen werken. Later wordt hij onze “bestuurder” hij stuurt met zijn voeten en met zijn stem. Het maakt indruk. Veel Mahouts hebben een stok.

Als je ooit wilt jagen, ga op een olifant. Ten eerste je ziet er indrukwekkend uit. Maar veel belangrijker je kan alle dieren heel dicht naderen. Briljant. Echt waanzinnig. Herten blijven gewoon liggen. Neushoorns blijven staan. Het is geweldig! (Het maakt de foto’s uit koloniaal Engeland van jachttrofeeën een stuk minder indrukwekkend)

Ik zat achter de bestuurder en het plankje om je voeten op te zetten was niet comfortabel dus had ik mijn voeten ervoor, soms streek het oor van de olifant er langs. Heel zacht en warm; een cadeautje

‘s Middags hadden we een jeepsafari. Indiase uitleg; de ene zei de start is om 1pm de ander 2 pm. Dus waren we te vroeg en typisch Indiaas werd de gids opgeroepen. In Tanzania zouden ze gezegd hebben wacht maar. Ik zat na te denken over het onderdanige, het willen pleasen van de rijken. Maar dit is natuurlijk een land met een eeuwenoud kastensysteem, waarbij sommige mensen openlijk onaanraakbaar waren. Officieel is dat 25 jaar geleden afgeschaft. Hoeveel generaties zijn nodig voor dat het echt verandert? Hebben wij discriminatie ooit zover doorgevoerd?

Terug naar de jeepsafari. Auto in prestine shape*, maar het voordeel; we zitten er met zijn tweetjes in. Geen krijsende indiaantjes voor ons. Ik miste de jongens wel even, door het uitzicht van die lege bank. Klopt niet helemaal. Maar sorry mannen eenmaal in beweging heb ik alleen maar genoten. Leuke gids, rustig. Al spreekt men in Assam echt slechter Engels dan in de rest van India. En het accent is pittig. Ik versta het soms niet, Roelof ook niet, gelukkig begrijpen we samen best wel weer veel.

De lucht is grijs en grauw; veel zand door het droge seizoen maar vooral stof van de branden om het meer dan manshoge gras af te branden. Sommige foto’s worden onwerkelijk. En de belichting is lastig.

We zijn na de ochtendsafari die om 5 uur begon weer in bed gekropen. Beiden moe van de reis en het werk en het vroege opstaan. En nu type ik de blog en gaan we zo eten.

*Voetnoot: Prestine shape is sinds Georgië een familiegrapje voor een gammele bak die je wel op de goede plaats breng.