Hoewel er vandaag een wandeling op het programma staat in Borjomi National Park bedenk ik dat mijn gewrichten weer een 5 uur durende hike met 500 m stijgen en dalen misschien iets te enthousiast vinden. Thijmen is gelijk bereid me gezelschap te houden. En dan bedenken ook Jelmer en Roelof dat het lullig voor Thijm en mij zou zijn als ze een lynx en een beer zouden zien. We besluiten tot een luier- en wasdag.

Dat eerste begint goed; Roelof, Jelmer en ik slenteren door het stadje en genieten van wat we zien. We drinken een heerlijke cappuccino. De beste tot nog toe. Een tweede kopje zit er niet in, de hele stad blijkt zonder gas en elektriciteit te zitten. Niet echt verwonderlijk met alle gastoevoer bovengronds.

Het tweede blijkt iets lastiger omdat ook voor warm water gas gebruikt wordt. Maar het droogt als een malle. Binnen een uur is de was droog.

‘s Middags bedenken we dat we naar de zwavelbaden gaan. De tsaar ging hier ook al naar toe. Heel goed voor gewrichten. Roelof bedenkt dat we naar de verste gaan, want die is rustiger. We rijden met de auto naar het einde van het park en dan is het nog 400 m. Net Jolieke in Portugal, op de kaart leek het vlakbij. Wij plattelanders zijn niet gewend dat 400m in vogelvlucht best een pittige wandeling is met een helling van 45 graden en de schoenen waren ook niet helemaal optimaal…

Aangekomen bij de heilbronnen zitten de Georgiërs als sardientjes op elkaar in drie kleine badjes. “Ah” zegt Thijmen: “ik snap nu hoe Corona gebrouwen wordt” en we besluiten, spijtig, onverrichte zake dezelfde weg terug te nemen maar nu heuvel op. Adembenemende wandeling. Jelmer verheugt zich op een douche in het hotel. Helaas ook de douche levert zonder gas alleen gruwelijk koud water.

Roelof maakt foto’s van auto’s, een compilatie. Wij snappen wel dat George onze auto in Prestine shape vond, in het land der blinden….

Terug “thuis” kijk ik mijn ogen uit achter het hotel. Het gebouw lijkt beneden vervallen en verlaten maar boven zit nieuw dubbelglas. Ik wilde dat ik deze taal sprak, zoveel vragen. We lopen nog even de stad in en we kopen een boek voor mij.

En Jelmer vertelde dat Jasmijn graag brede spiesen wilde die we niet in Nederland hebben. Die heb ik met handen en voeten gevonden. Nou en met Frans spreken. Ben helemaal trots op mezelf. 20 van die jongens betaald. Verkoper straalde “Nederland Georgië friends forever”. Dan weet je dat je teveel betaald hebt.

We begonnen met een ontbijt buiten. Thijmen zit afscheid te nemen van deze prachtige plek.

Als we teruglopen zien we witte draden over de berg, het blijkt een enorme schaapskudde. Naar beneden lopen gaat een stuk sneller dan naar boven.

De rit naar Borjomi gaat eerst naar Tbilisi en dan door naar Gori. Het landschap gaat van bergen naar laagland. Het lage stuk lijkt armer. USSR-bouw. Als ik zeg dat ik al twee keer dacht dat iets een kippenhok was en er dan mensen blijken te wonen lachen de mannen me uit. Thijmen bedenkt een wedstrijd woonhuis versus kippenhok. Ook bruikbaar voor Ik-ben-geen-computer-test.

Overal koeien op de weg. Als een deel van de kudde op een podium ligt en de anderen eromheen groeperen zeg ik dat het wel een uitvoering lijkt. Jelmer ligt in een deuk om zijn eigen grap: “waarschijnlijk the sound of Moosic”

Het bereiken van Uplistsikhe was nog niet makkelijk omdat er opeens in de middle of nowhere een trap naar een brug was gezet. Een door Jelmer gekozen volgende route bleek zonder brug door de rivier te gaan. Maar uiteindelijk plan c bracht ons via een onverharde weg via de snelweg op de plaats van bestemming.

Uplistsikhe zijn grotwoningen van 2000 voor Christus, al zijn er ook opgravingen die van 1000 jaar eerder dateren. Organische vormen, mooi. Tijdens de hoogtijdagen hebben er rond de 20.000 mensen gewoond. Het lag aan de zijderoute. Indrukwekkend. Ik merkte dat ik wat last had van de christelijke kerk die er geplaatst was in 1000 na Christus op een plek zodat het heiligdom van de zonnegod en de troonzaal van koningin Tamar uitkeken op de kerk. Trek dat even door naar onze tijd. Een moskee voor de deur van la Sagrada Familia of voor de Notre Dame.

Daarna door naar Gori, de geboortestad van Stalin. Het piepkleine huisje waar hij geboren was is gevat in een groot bouwsel met pilaren en een museum erachter. Wel een beetje verheerlijking van deze knakker.

Jelmer regelt de kaartjes. Van tevoren gekocht door George, krijgen we een stempel en een handtekening waarna we met de helft van dit papier door moeten naar loket 2 waar we 4 tickets met een stempel krijgen die halfdoor gaan en meegegeven worden. En dan worden de kaartjes gecheckt bij binnenkomst. Zalen vol muren met foto’s van Stalin. Kleding van Stalin, laarzen van Stalin. Onmeunig grote voeten; zou hij daar watten voorin stoppen om meer indruk te maken? Foto’s van familieleden. Zijn vader heeft aardige ogen, zijn moeder een venijnig bekkie. Moet nog even lezen over zijn jeugd. (Mmm zijn vader bleek een hufter die hem en zijn moeder meermalen bijna doodsloeg, maar hoe betrouwbaar is de informatie. Kan een man als Stalin toegeven als hij en zijn vader door zijn moeder in elkaar geslagen werd? Bestaat de waarheid?) Voor zover ik op kon maken ging Stalins eerste vrouw dood op haar 22ste, zijn tweede vrouw werd 31, maar ik ben vooral benieuwd waaraan. (De eerste overleed aan Typhus, na 1 jaar huwelijk, de tweede schoot zichzelf dood na ruzie met haar man). Het mooist vinden wij de maquette van het huis waar hij later woonde met een ondergrondse illegale drukpers die te bereiken was via de put.

Daarna nog 1,5 uur door naar ons hotel in Borjomi dat wederom slechts een beperkt aantal gasten heeft. Pfff dit was een pittig dagje. Veel reisuren. Maar Borjomi oogt echt vriendelijker dan Gori.

Vandaag een kort ritje over gravelroads. Gatenkaas en randjes. Door een oud dorp waar ik een prachtige oude dame fotografeerde.

Toen omhoog lopen naar het Fifth Season Hotel, best een half uur pittig klimmen. We zitten nu op 2323m. Het is hier mooi maar bewolkt. Ik hoop dat het nog opklaart want hier kan je zeker de sterren probleemloos zien. We kijken uit op een gletsjerdal. Prachtig groen.

We probeerden het vast te leggen met Panorama. Helaas Thijmen kreeg drie ogen en Jelmer een vierkant hoofd.

We wilden naar een meer lopen maar werden tegengehouden door de rivier. De stapstenen waren voor heel grote jongens en glibberig. Ik vind natte wandelschoenen op dag 4 van de vakantie geen goed idee. we zien een ander stel het wel proberen; beiden natte voeten. Mijn mannen besluiten uiteindelijk ook dat het risico op nat gaan te groot is.

Het was een rustige wandeling zonder veel noemenswaardige gebeurtenissen. Het hoogtepunt was wel een plant met 5 krekels en een verloren kalf.

De slaapkamers zijn een beetje teleurstellend. Ons bed op pallets en Jelm en Thijm op een 5-persoons stapelbed kamertje. We vragen om een upgrade en er hebben mensen afgezegd dus Roelof en ik verhuizen naar opnieuw een kamer met een magnifiek uitzicht. We zitten nu met zijn vieren op het bed, te wachten op mensen die mogelijk niet komen…. Helaas ze zijn er.

Dus Jelmer en Thijm zijn wat teleurgesteld naar voren gelopen. Echter de nieuw aangekomen mensen blijken 5 Indiërs die een room with a view hadden geboekt. (Krap 2 persoons.) de Indische familie is mild uitgedrukt niet blij. Er is een bedieningslid naar de 5 persoonskamer gegaan. Jelmer is een sympathieke jongen; hij biedt aan dat hij en Thijmen wel naar de room with a view willen, het teamlid kan dan in de tweepersoonskamer en de Indiërs mogen in zijn 5 persoonskamer. Ja onze zoons zijn sympathieke kerels.

48 uur niet of nauwelijks WiFi. De Panoramafoto opladen laat alles vastlopen. Ik stuur het zo.

Vanochtend werd ik heel vroeg wakker, uur of 5, en man wat was het uitzicht prachtig. Ik heb er zelfs Roelof voor wakker gemaakt. De berg in de verte schijn je niet vaak zonder wolken te zien. (“Rumor has it that it shows it’s top only to people with pure heart and soul”). Ik vraag me af of het niet aan de tijd van de dag ligt. we hebben hem al in heel wat weertypen gezien. Best goede plek voor een time lapse (wat ik zelf natuurlijk niet zou bedenken, idee van Marijn)

Nog even slapen en dan om 9 uur ontbijt. En wat voor ontbijt. Prachtig, met uitzicht op weer een andere lichtval op de drie-eenheid kerk.

Daarna gingen we wandelen, een tocht naar watervallen. De ene klein, de ander groot. Heel veel bloemen, vlinders en insecten. Wat vogels. Prachtige wandeling naar de kleine. Even zoeken voor de grote, verder en steiler en pal in de zon. Maar tegen iedere gewoonte in was ik keurig ingesmeerd.

En toen in de lucht gieren, waanzinnig wat een beesten. Prachtig hoe ze rond de bergen suizen. Best lastig vast te leggen. En dus stonden, zaten, lagen we met onze rug naar de waterval te wachten op de gieren. We hebben de soort net opgezocht; de vale gier. wij zijn toch meer van beesten dan van landschappen. Maar toch met een vlinder, een vogel en natuur krijgt deze omgeving het stempel hidden little gem.

Daarna zouden we een andere tocht wandelen. De route om er te komen met de auto was helaas versperd door rotsblokken. Dus bedachten we een alternatieve route. Wat een prachtige omgeving, grote kuddes schapen, een gletsjer, een natuursteenzagerij, een brieke brug, half ingestorte wachttorens en oude huizen. Ik vind ze prachtig; wat moeten ze ooit waanzinnig mooi zijn geweest. Nu zijn ze mooi in vervallen glorie. En een lange strook; is het een vliegveld vragen we ons af? Droog klinkt vanaf de achterbank “gezien het kruis is er dan behoorlijk wat mis gegaan.”

Roelof wil graag doorrijden op deze wegen die het goed zouden doen op “de gevaarlijkste wegen van de wereld”. Ik wil heel graag foto’s maken in dat vervallen lege dorpje, Thijmen is geen fan van deze route en voorspelt regen, wat gezien de kleur van de lucht een grote waarschijnlijkheid heeft, en dirtroad, regen en steile randen lijkt hem geen goed idee . En Jelmer vindt alles goed. Na wat geharrewar besluiten we terug te keren. Ik fotografeer het dorp en als we bij de steenzagerij zijn vallen de eerste druppels.. en ze worden dikker en groter en dan vallen er doperwt grote hagelstenen en het dondert. Wat zijn wij blij dat we niet zijn gaan lopen.

Het schijnt dat ik “Stop, stop,stop!” roep als ik wil fotograferen. Stop om Roelof te laten stoppen, stop als hij te lang doorrolt en stop als hij te vroeg optrekt.

Over Roelof hebben de mannen besloten dat hij de handrem naar de filistijnen heeft geholpen. Nou had George over deze auto gezegd dat het een decent car was. Hij heeft wat butsen en plekken, maar het grootste probleem ontdekten we gisteren toen Jelmer opeens met zijn gordel in de hand zat, het ding bleek niet vast te zitten bij de zitting. Minor problem dat we tegenkwamen was het zonnedak dat inderdaad alleen voor zon is. Vanochtend kregen Roelof en ik al om en om een gutsje water, maar tijdens de bui vandaag ging het wel snel. We hebben de rubbers verbogen en aangestampt, de moer uit de middenstoel gebruikt voor Jelmers gordel en ach met die handrem zit het wel snor. It’s a bloody fine Toyota 4×4! (We verwijzen hierbij naar het programma Top Gear “killing a Toyota”)

En terug in het hotel spelen we een spelletje en valt het ons op dat er meer sneeuw ligt op de berg achter de kerk. Waanzinnig!

Een lange reisdag vandaag maar mooi opgedeeld in behapbare stukjes. We krijgen onze 4×4 en vertrekken om 10 uur uit Tblisi. Rijden nog een paar rondjes maar voor we het weten zijn we echt onderweg. Wat erg leuk is dat je de weg niet alleen hebt; koeien, varkens, ezels. Die laatste zowel in veterinaire als humane vorm. Kennen jullie de collectebus uit Harry Potter? De meeste Georgiërs denken dat hun auto dat ook kan. En ze hebben om-de-hoek-kijk ogen. Vooral handig voor diegenen die met hun stuur rechts rondrijden. (We hebben ontdekt hoe dat komt. Er waren te weinig auto’s en er werd van alles geïmporteerd. Logisch!)

Eerst gingen we naar het Ananuri complex een kerk en een verdedigingsbolwerk. Mooie gegraveerde stenen. Perzische invloeden. Dit land is zelden niet overheerst. De Perzen, de Russen, de Turken en volgens Roelof zijn nu de Chinezen bezig. Overal zie je Chinezen aan het werk, het lijkt Afrika wel.

Daarna naar het Gudauri viewpoint. Waar het vriendschapsmonument met de SU op staat. Daar hebben Georgiërs gemengde gevoelens over. Er waren allemaal mensen aan het parapenten. Mooi gezicht.

En toen verder naar de Gergeti Trinity Church. Ik denk het meest beroemde plaatje van Georgië. De weg was verzakt en we moesten een dirtroad op. Beetje als de rivierbedding in Oman. En het ging top. Tot een rijder naar beneden doorreed en wij op weg naar boven moesten stoppen. Niet handig. De wielen sponnen, (later ontdekte Roelof een handig knopje om de traction control af te zetten) we konden niet voor of achteruit. Gewoon doorademen, auto in vrij rolde wel iets naar achteren. Verder naar rechts en nieuwe poging gelukt! Boven was de berg bijna vrij van wolken.

Mooi is de kerk met de berg erachter. Prachtig. In de kerk was een bruiloft bezig.

Aangekomen bij het hotel trekt Jelmer zijn autogordel los. Echt los. Bleek niet vastgeschroefd. Hij is blij dat we geen noodstop gemaakt hebben, in dat geval was deze gordel vrij nutteloos geweest.

En daarna door naar het hotel. Een hotel met kamers met uitzicht.

De mevrouw van de balie had nog een goeie grap. “Ik kan jullie een korte wandelroute naar de kerk geven”. Mmmm kan nooit echt kort zijn.

Achter ons hotel een kippenhok met een haan. Coq au vin vanavond lijkt mij een goed plan. Ook voor morgenochtend. We gaan toch naar een restaurant. Gemiste kans zou ik denken. Ik bestel rode wijn, heb nu grenzeloos vertrouwen in Georgische wijn. Helaas ongegrond; deze wijn is… kruidig en een beetje zuur, met cognac, honing, een kaneelstokje, steranijs, sinaasappel en kruidnagels is er misschien nog wat van te maken.

Dit is de eerste stad waar we tegen elkaar zeggen dat we er wel een dag langer zouden willen zijn. Het is hier warm en relaxt. We logeren in de oude stad. De huizen zijn schots en scheef met aanbouwen, balkons en trappen die alle kanten opgaan. Ik moet er van lachen. Vast bouwtechnisch niet verantwoord, maar wel mooi om te zien.

We begonnen met uitslapen en om 9 uur ontbijt. En daarna werden we opgehaald om naar de markt te gaan en te gaan koken. De markt was prachtig. Mooi de mensen. De kookworkshop was grappig, we moesten met kruiden en walnoot een pasta maken om op geroosterde aubergine te doen. Geen recept; alleen maar proeven en ruiken. Jelmers kruidenpasta was te pittig, de mijne saai, maar samen was het goed gelukt. We hadden ze gemengd. Thijmen ging wild op de geroosterde paprika, hij dacht eerst dat het cayennepeper was. Roelof maakte de lekkerste pasta.

De kazen en verse vijgen als toetje waren verrukkelijk.

In Georgië toost en drinkt men de hele maaltijd. Wij vonden dat we het goed deden voor een lunch. Onze gastvrouw vond dat we erg weinig dronken. De Georgische wijn is lekker kruidig en droog. We waren hem eerst gaan halen in een wijnwinkel. Prachtige winkel met kroonluchters en sfeervol ingericht. De wijn mee in plasticflessen. Bijna jammer dat we de wijnstreek overslaan.

Daarna hebben we door de stad gedwaald. Een tukje gedaan. En de dag afgerond met een rit naar een uitzichtpunt over de stad. Er stond een jongeman op voor mij in de kabelbaan. Het begin van het einde volgens Jelmer.

Overal in de wereld wordt duidelijk dat er protesten zijn tegen de Georgische regering die wel heel laks en weinig genuanceerd reageerde op het overlijden van een cameraman die in elkaar geslagen was door extreem rechtse anti-gay-pride-betogers. Toen wij terug kwamen in de stad, stond er om het parlementsgebouw een cordon politie. Nog nooit zoveel politie bij elkaar gezien. Eromheen mensen en camera’s. Maar eigenlijk was de sfeer vredig en respectvol. We zijn er gewoon langs gewandeld. Het voelde meer als een wake dan als een protest.

Nog nooit ben ik zo moe op vakantie gegaan. Het samen reizen, praten, lachen en nieuwe dingen ontdekken is blijkbaar een stuk wat ik nodig heb om weer op te laden. En daar kwam het het afgelopen jaar maar weinig van.

Spannend was het. Twee weken geleden bedacht demissionair minister Bloemschoen dat heel Nederland weer los mocht gaan. “Dansen met Jansen” het lukte om vele jongeren over de streep te trekken om te vaccineren met Jansen. En los mochten ze, zonder de in de bijsluiter genoemde tijd om de immuniteit op te bouwen. “Een gewogen risico!”. En de getallen onder de jeugd liepen met sprongen op. Wat ben ik blij dat mijn vakantie vandaag begint en niet over 3 weken. Ik hoop dat Nederland dan nog mag, maar zeker weten doen we het niet. Want van licht oranje zijn we nu diep oranje rood geworden.

We beginnen de vakantie zoals altijd bij van der Valk aan de A4. Een goed begin. Vroeg opstaan, om 5.30 uur zitten we aan het ontbijt. Om 6.15 uur op Schiphol. En een half uur later zijn we binnen. Raar is het. Stil. Wij lijken de enige onverstandigen en daarmee wordt het misschien weer minder onverstandig.

Ondertussen zitten we in het vliegtuig. Roelof liet me net, toen we wachtten op vliegveld Charles de Gaulle, zien wat het eten zou zijn op de vlucht. Het leek heerlijk en onzin om te gaan lunchen. Je kunt op een foto soms de maat niet goed inschatten… Met 1 plakje brood (lekker dat wel), 1 mini plakje cake (droog als de Sahara) en een 50 ml flesje Yoplait denk ik niet dat ik vandaag de 1000 calorieën aantik.

We zijn in Tbilisi; het ruikt hier heerlijk, kruidig en wat een aardige mensen. Super aardige driver met tot onze verbazing het stuur aan de rechterkant. Echt… Engels rijden? Dat hadden we niet meegekregen. Maar hij rijdt gewoon rechts. Er blijken twee soorten auto’s rond te rijden, stuur links of stuur rechts. En ze rijden gewoon rechts. Hoop dat onze huurauto het stuur aan onze kant heeft.

Het is ruim na 22 uur en we hebben honger en dorst. De mevrouw in het hotel spreekt geen woord Engels. Maar George die wat spullen brengt zegt dat je bij Bernard heerlijk kunt eten. Wij naar Bernard, alleen gaat de keuken bijna dicht. De ober bedenkt wat we gaan eten. Een heerlijke salade, de beste kebab ooit en een soort dumplings met vlees en soep. We kijken elkaar afwachtend aan. Dan zegt Roelof “ik heb wel door hoe dit werkt” hij kijkt er trots bij, bijt en dan loopt de bouillon zijn trui in.

Vrijdag 7 mei

We hadden een kamer in het penthouse. Voor ons raam rokende Polen, reuze veilig die houden de boeven wel op afstand. Boven ons hoofd een groot rooster met ventilator met een repeterende piep. En er was ook nog een ander ritme; tokkelend, niet duidelijk waar vandaan. Bram en Daan hebben het gisteren nog wat onderzocht, ik niet, ik sliep al tijdens het gaan liggen. (Het blijkt net te verdwijnen als Bram de douchedeur dichtdoet.)

Vanochtend 6.05 uur zei een lieflijke vrouwenstem in Zweeds, Duits en Engels dat we er met een uur zouden zijn. (Stel je bij deze wake-up call een oorlogsfilm voor en de tekst “Aufmachen, rauss”). De douche was verbluffend lekker. En fris en fruitig zaten we even later in de auto. De vrachtwagens reden de boot af. Achter ons! Achter mij draaiden auto’s als de onze om eraf te rijden en ik dacht “Fuck” Ik kan best achteruitrijden en draaien op de weg lukt ook, maar draaien met aan 3 kanten vrachtwagens is echt niet mijn ochtenddroom. Gelukkig kwamen ook de vrachtwagens voor me in beweging en kon ik gewoon vooruit.

Opvallend verschil van Duitsland met Zweden. In Zweden;

• is de natuur nog in winterstand.

• hijgen andere rijders niet in je nek. Als jij iets zachter rijdt gaan zij gewoon ook iets zachter rijden.

• zijn winkels gewoon open

• rijdt men maximaal 110 km per uur, maar meestal 80.

Het was 1,5 uur later en ik wilde heel graag een kop koffie; Illy of Segafredo. Dus de eerste, de McCafé ging ik overslaan. Maar tot mijn vreugde was de volgende Segafredo. Juichend reed ik de parkeerplaats op om teleurgesteld te zien dat het een gesloten wegrestaurant was. Ik zag er vast nogal pathetic uit toen ik Daan en Bram bleef vragen of het echt dicht was. Ik moest mezelf bedwingen om niet uit te stappen en te checken. De volgende mogelijkheid 16 km verder. Automatenkoffie, boven verwachting lekker, maar mijn oma zou zeggen “ dat mocht ook wel”.

We verdelen de laatste snoepjes. Banaantjes als allerlaatste. Daan krijgt er twee en wij elk één. En dan is het op.

Bram geeft de vloer water (de lekkere Ramlösa met perensmaak) en plant gehaktballetjes (best zonde). Ook onze cateraar is vermoeid. We zijn alledrie moe. Echt moe. Het is goed dat we afwisselend rijden en we zijn alledrie blij als we weer thuis zijn.

‘s Avonds eten we met de thuisblijvers maar eigenlijk zijn we zelfs te moe voor verhalen.

Alleen nog morgen de draak terugbrengen dan zit het avontuur erop.

Daan en Bram jullie zijn geweldige reisgezellen. Heerlijk gelachen en heel veel gezongen. Nieuwe woorden geleerd. Standpunten uitgewisseld, vergelijkingen gemaakt. Het was een goede week.

Donderdag 6 mei

Als je houdt van heel lang rijden, een houten kont en zere schouders dan raden wij als reisteam de overgang Trellenborg van harte aan. Zorg wel dat je topgezelschap hebt (zoals wij), leuke muziek (zoals wij) en voldoende versnaperingen (zoals wij) want wat een Typhus Tering end is dit.

We begonnen relaxt met opstaan om 8 uur, gepland vertrek 10 uur. Nog even wat dingen in de vrachtwagen. Jolieke bedacht steeds meer en voor we het wisten gingen we bijna vol weer terug.

Nieuwe Coronatesten: we zijn gehoorzaam en negatief in alle opzichten. Ook over de afname. Daan nam die van mij af. Best moeilijk tips geven met zo’n ding in je neus. Wat nasaal zei ik dat hij wel door moest raggen. Maar ik bedoelde niet dat hij dat ding er bij mijn oog weer uit moest laten komen. (Het stokje was recht voor de afname.)

Het was raar om dag te zeggen en niet te weten wanneer je Jolieke weer zou zien. Ook lastig om haar daar alleen te laten.

We probeerden nog wat extra dingen af te vinken op onze onderweg bingo. We zagen een aantal kraanvogels maar met 3 auto’s achter ons; geen succes. Daarna twee vlak naast de weg maar ook op topsnelheid. Suckers zijn het ik verdenk ze van opzet. Maar toen een enorme groep, en Daan is echt superhandig met de draakmobiel geworden en deed een U turn over het fietspad. Ik moest even een stuk lopen over een net bemest land, maar wat gaaf!!!

Bij elke flitspaal zwaaien we in de hoop op een foto. Het wordt een gewoonte. Kijken wij niet meer raar van op. Maar de aardige mevrouw op de zijweg keek wel heel verbaasd en blij. Je wordt natuurlijk niet dagelijks zo enthousiast begroet.

Daarna hadden de mannen bedacht dat we naar onze eigen Mac gingen. Ik verdenk ze dat het om het hottie achter de kassa ging. Om er te komen was nog wel een dingetje. Als de waarschuwings -kussens “kloink” op het dak doen betekent dat een u-turn over de middenberm. Gelukkigs Daans specialiteit.

Ze herkende ons niet. Teleurstellend. Maar het sorteersysteem bij deze Mac maakt alles goed.

Na de Mac was het mijn beurt om te rijden, we wisten de weg terug nog, alleen moesten we links, maar de weg ging rechts. Onze TomTom bedacht een nieuwe route. Ook bij 3,1m lopen we vast. En draaien maar weer. En door, en draaien. Waarom heeft een stadje allemaal viaducten waar auto’s niet onderdoor kunnen? Wie bedenkt dat?

Maar on the road again besluiten we dat een eland nog leuk zou zijn. Twee kilometer verder roept Daan: “ik zie er één”. We lopen heel goed op schema en zijn retegoed in U-turns dus we gaan terug. (Eerlijk is eerlijk eigenlijk meer om het stuk hout te zien waar hij een eland dacht). “Nee hij is weggelopen” maar dan “maar daar wel”. En we zien haar alledrie. Wat een bizar raar groot beest.

Nu zijn we veel te vroeg in de haven van Trellenborg. En we willen liggen en slapen. Of wandelen en gezellig wat drinken. Helaas, we staan superleuk in rij 112 van Terminal C.

Woensdag 5 mei

Vandaag bedachten we dat het nu echt een Chill-dag zou worden. We begonnen met een wandelingetje met Sven de Zweed. Wat een prachtmens. Zijn Engels is beperkt, maar hoewel 71 jaar gebruikte hij Google translate. Of hij zei het gewoon in het Zweeds, wat ik nog leuker vond. Hij liet ons de kop van een vis zien. Gädda, echt groot, kaken groter dan een mannenhand, bleek van een snoek, jemig dat moet een enorme vis zijn geweest. (Snoek bleek weer een slang met gele wangen in het Zweeds.) Ik hou van talen.

Daarna ontbijt thuis. Chill zou deze dag worden….

Helaas dacht Mark, de verkoper, daar anders over. Jolieke moest vandaag nog iets regelen in een stadje 100 km verderop. Daan ging met haar mee. Bram en ik bedenken nog wat werk om ons niet al te schuldig te voelen. Eerst gingen we het aanrechtblad opnieuw in de olie zetten. Daarna gingen we de bevoorrading voor morgen cheffen.

Samen met de draakmobiel op pad. Door de supermarkt struinen, van alles bekijken. Knäckebröd met een een doorsnede van 40 cm. Hoe eet je dat? Allemaal samen happen? Ik stel voor met suiker en vind mezelf grappig. Droge worst van eland en hert. Tubes met kaas, en de ultieme smerigheid; tubes kaas met bacon of kaas met ui. Hoe eet je dat? Eureka moment; op knäckebröd natuurlijk. Wat er in zo’n tube zit moeten we allemaal uitvinden met Bram’s vertaal-app.

Omdat we vonden dat broodjes ei echt het best zijn onderweg, gaan we die bakken. De pan die ik kies heeft een hekel aan eieren en scrambled eggs op een broodje is niet heel handig. Bram bedenkt een oplossing. Andere pan, nog een ei klutsen, door de scrambled eggs mengen, bakken en klaar.

En gehaktballetjes, Ikea style, we hopen wel dat er paard in zit.

En nu zitten wij op de bank en zijn Jolieke en Daan op de terugweg. Daan is in een supermarkt niet in zijn element. Hij houdt Bram op de hoogte. Bram leeft erg met hem mee; bakje chips en kop thee onder handbereik.