Dinsdag 4 mei

Nog een dag klussen en opruimen. Daan hangt lampen op. Ik impregneer stoelen en de tafel. Jolieke ruimt dozen uit en Bram ruimt ze op. We gaan minder leeg terug dan we dachten.

Het is takkeweer. Als eindelijk de zon schijnt gaan we een stuk lopen, het is waterkoud en na 2,5 km is het niet alleen waterkoud, het begint ook gewoon ordinair te regenen. De enige die het dan nog leuk vindt is Doeschka.

We verzetten alles nog een keer in de studeerkamer en vragen ons af of de witte lamp als lokkertje voor Dianne moet blijven staan of dat hij ook uit een doos in de kelder kan lokken. We besluiten dat laatste.

Daan wil revanche met “Ik hou van Holland” en speelt Thank God it’s Christmas van Queen dus wat willen we nog meer?

Maandag 3 mei

We slapen uit en Jolieke en ik besluiten om Doeschka uit te laten. Een klein rondje. Eerst richting kerk, gebouwd als een omgekeerd schip schijnt het. Ik denk dat de architect weinig schepen heeft gebouwd. Maar het zou kunnen. Ik herken een kiel. Heel veel blauwe bessen en daartussen duidelijk mooie gladde elandkeutels. We volgen het elandenpad en klimmen over een beekje. Snippers hout, en gekloven bomen. We volgen het spoor verder.

Helaas we zien wel de beverdam (bij het *) en kluifbomen maar geen bever. En wel keutels maar geen eland. We bedenken dat terug naar de weg slim is maar zien als we hem bereiken een pad aan de overkant. Kunnen we wel een stukje op. En iedere keer lopen we iets verder. Een kaart van het gebied zou handig zijn. Googlemaps. Jolieke weet zeker dat er altijd een elandenpad te vinden zal zijn. Dus besluiten we weer af te dalen. Zonder pad, en best steil naar beneden. Laat Jolieke je nooit wijsmaken dat ze een korte route kent.

Maar we komen precies op de juiste plek uit het bos tevoorschijn. De mannen hebben een beetje laat ontbeten omdat ons rondje van 30 minuten twee uur werd.

Daarna hebben we de hele dag gesleept, verzet, in elkaar geschroefd en opgeruimd. Best lekker opgeschoten. Het is een fijn huis. Veel licht, mooi uitzicht, fijne temperatuur.

‘s Avonds hebben we samen “Ik hou van Holland” gespeeld. Je kunt niet snel genoeg nationalistisch worden.

Zondag 2 mei

De wekker ging om 7 uur, we hadden allemaal wel eens beter geslapen, maar waren klaar voor het ontbijt. De vrolijke man achter het buffet was er weer en gaf Daan en Bram family-size hoeveelheden bacon. Ik nam scrambled eggs; het probleem bij buffet eggs is dat er 3 soorten zijn. De bak aan het begin; snotty, in het midden; perfect, en aan het eind; taaie troep. De ochtendstond heeft niet altijd goud in de mond.

We zijn klaar voor de volgende etappe. De Zweden zijn aardig. De douane doet niet moeilijk als we Höljes niet uit kunnen spreken en controleren de vrachtwagen niet eens als Daan uitlegt dat we spullen naar zijn moeder gaan brengen. Zweden is mooi, de zon schijnt. Bram heeft de catering goed voorbereid. We zijn nu bij de zure snoepjes in de megazak aangeland. Eerste wissel, koffie bij mcDonalds, met de kennis van nu: milkshake was beter geweest.

De muziek is leuk, was het gisteren nog allemaal verantwoord, vandaag zijn we overgegaan op Nederlandstalig van Henk Wijngaard tot zanger Rinus. Verder proberen we een fotocollage te maken door bij alle flitspalen te poseren, maar helaas rijden Daan en ik overdreven keurig 80km/uur. Gemiste kans zou ik willen zeggen.

We zien kraanvogels, overvliegend en in het veld. Enorme vogels, prachtig. Na twee wissels vraag ik voorzichtig wanneer we wat gaan eten. “Wij lunchen nooit”. Verbazing van mijn zijde, “nou ja wat tosti’s ofzo”, …lijkt mij prima. Maar de mannen bedenken dat wat bananen en Snickers ook een lunch zijn. Oké banaan en Snickers; suiker en pinda’s, dat moet lukken.

We stoppen op een parkeerplaats en Bram duikt de vrachtwagen in. Komt terug met banaan en… handig dat er twee Snickers naast elkaar in een pakje zitten. En dan tot Daan en mijn grote verbazing tovert Bram nog een broodje omelet tevoorschijn. Tja verschil moet er zijn hij is natuurlijk van de catering. Wij (Daan en ik) nemen een tweede banaan.

Jolieke appt of we nog even brood meenemen. Leuk een supermarkt in het buitenland. Googlemaps weet niet helemaal waar we moeten zijn in Höljes maar Bram herkent het huis en dan zijn we er om 16 uur. Voor een volgende keer rechts bij het grote beeld, eerste rechts, eerste links. You’ve reached your destination

Ik ben wat verbaasd nu ik het terugreken want daarna hebben we de hele vracht nog uitgepakt en de nieuwe bank opgebouwd en tafel neergezet.

En nu bed en slapen.

Zaterdag 1 mei

We beginnen ‘s ochtends met een ontbijt bij de Heetkampen. Nou niet allemaal, Roelof doet dienst. We smeren broodjes voor onderweg. Dit keer moet ik zelf de omeletjes maken, een taak die sinds jaar en dag door Jelmer wordt uitgevoerd.

Dit keer wel een extraatje. Allemaal een. Coronatest voor vertrek. 3 keer tranen dus goed afgenomen. Thijmen schept een naar genoegen in dit soort taakjes.

En om 10.30 vertrokken we. Daan begon met rijden, maar na een paar uur was ik aan de beurt. Tot mijn verbazing rijdt zo’n vrachtwagentje heel relaxt. (Had ik dat vannacht maar geweten). Je zit wat hoger en hebt goed overzicht. En je rijdt 100 km/uur wat ook iets rustgevends heeft.

Lekker muziek op en rustige wegen. Bram en Daan hadden van Nienke een enorme zak snoep gekregen. Bram was van de catering. Hij gaf de juiste snoepjes op het juiste moment. Er waren vlinders bij die zo plakten dat het de nachtmerrie van elke tandarts moet zijn. Daan deed een tukje terwijl ik een grote vrachtwagenvriend vond die steeds de juiste route reed. Mijn navigators riepen niet altijd tijdig links of rechts maar ik kwam gelukkig toch steeds weer achter mijn vriend uit.

Prachtig op tijd kwamen we aan in Kiel. Michel’s “gezellige stad Kiel, kunnen jullie mooi een drankje doen als je op tijd aankomt”, stamde duidelijk uit een pre-Corona tijd.

Iedereen moest zijn paspoort en test laten zien en om de 5 auto’s moest er iemand uit de rij om alsnog getest te worden.

Wat een enorm schip, 13 verdiepingen. Eigenlijk best weinig passagiers, maar ja dat is logisch. We hadden een knusse kleine hut, gemaakt voor mensen van mijn lengte.

Bram blijkt geen zeemansbenen te hebben. Hij vond een overtocht van 15 uur geen pretje. Maar de nieuwe spelletjes hielpen wel om hem af te leiden. Het bed en de leeslampjes werkten weer tegen.

Morgen is er weer een dag.

Vrijdag 30 april

Vandaag begint ons avontuur. Daan en ik gaan de mini-vrachtwagen halen. Apeldoorn, ik denk “industrieterrein” maar we gaan compleet de andere kant op. Op een gegeven moment checken we het adres nog een keer, dit is de middle of nowhere. Maar het valt mee. Er blijkt, na een smal bruggetje en klein weggetje, inderdaad een verhuurbedrijf. Sixt. En in plaats van een oranje vrachtwagen, zoals het logo deed vermoeden, hebben we een vrachtwagen met een draak. Briljant.

We verzekeren ons nog even bij, na een keer een hert voor en een keer een zijkant uit een huurauto weet ik wat het fijnst voelt.

En dan stappen we in. Ik in de Volvo en Daan in het truckje. Mijn TomTom geeft een andere route en ik rij voorop en denk: “prima laten we het relaxt houden, dat bruggetje was heel smal”. Na 3 minuten weet ik; verkeerde keuze! Dit bruggetje is nog smaller. Achter Daan opeens 3 auto’s en hij kan niet verder…. Damn het lijkt wel een doorgaande weg. Ik besluit iets door te rijden en dan te draaien. Goed bedacht maar het wegje is krap en druk. Ik mis een bakkie zodat ik tegen Daan kan zeggen dat ik zo terug ben.

Teruggekomen heeft Daan de vrachtwagen gedraaid en gaan we de oude route naar huis. Hij rijdt als Henk Wijngaard, een natuurtalent.

Het inpakken van de auto gebeurt door de mannen terwijl ik nog even een staartje spreekuur doe.

Helaas geen hotel open. De dorpen zijn doods. Kanonskogel erdoor zou hooguit wat gebouwen raken. Na twee pogingen ga ik achter in de auto liggen, ik ben misselijk moe. Thijmen en Roelof zijn helemaal gelukkig dat we doorrijden. “Pap je moet het wel zeggen als je moe wordt of als het niet meer gaat”. Ik ben vooral benieuwd wat dan de oplossing zal zijn. Roelof vraagt hetzelfde “ga jij dan rijden?” “Nee mam, die is nu aan het opladen.”

Nog twee uur te gaan “we zijn er bijna bijna mam”

Terugblik op deze reis. Nogal pittig. Zowel de Muur, de gevangenis, als Auschwitz hadden een emotionele lading. Het is naar om te zien dat praktijken uit WOII gewoon doorgevoerd werden in de stasigevangenis tot 1989. Kleine cellen met teveel mensen. Geen raam in een cel. De vierkante meter cel. Allemaal 1 op 1 doorgevoerd.

De wandelingen waren pittig, gelukkig was onze gids een breedgeïnteresseerde man maar er was betrekkelijk weinig wild en het waren best stevige wandelingen.

En steden bezoeken zonder Jelmer is geen goed idee.

Thijmen vond de zoutmijnen heel erg gaaf. Roelof noemt steeds nieuwe dingen Auschwitz, Bialowieza, ja de zoutmijnen ook. Ik probeer hem uit te leggen wat leukst betekent. Maar hij maakt zich er vanaf dat hij niet kan kiezen.

Eigenlijk heb ik dat ook wel, dat niet kunnen kiezen. Meeste indruk maakte Auschwitz, maar meeste vakantie voelde ik de middag dat ik door Krakau dwaalde.

Het feit dat we steeds mondkapjes op deden ook bij 35*C was best pittig. Dat wij probeerden 1,5 m aan te houden terwijl de Polen dat niet deden was wel eens lastig. Dat bij veel hotels je alleen een kamer had maar geen plek om even te relaxen was niet prettig. En veel Poolse hotels hebben niet echt een comfortabele buitenplek.

Kort samengevat ik hoop op snel een vaccin voor Corona, ik neem het feit dat ik er 5G door krijg of de aarde plat wordt op de koop toe. En ik hoop op nog een jaar een vakantie met ons vieren.

We arriveren om 0.38 uur thuis.

De volgende ochtend om 8.30 uur zit ik bij de tandarts. Het lijkt beter te gaan.

Vandaag om 9 uur hadden we onze tour. Tot onze verbazing met ons drietjes bij een goed Engels sprekende gids. Het is rustig in Auschwitz. Het is niet goed te beschrijven merk ik.

Het is niet te bevatten. 1,1 miljoen mensen vermoord in minder dan 2 jaar tijd. Op het dieptepunt 20.000 man per dag vergast en verbrand.

Ik merk dat het te veel is, niet doordringt.

Tot we in een kamer zijn met een enorme vitrine; 25? meter lang, 3-4 meter diep gevuld met haar. 2000kg haar van vrouwelijke slachtoffers. Gebruikt om stof van te maken waar Duitse uniformen mee werden gevoerd. Zouden ze dat geweten hebben, die soldaten? Een dikke grauwgrijze stof. En de vitrine met brillen. De vitrine met schoenen; mannen-, vrouwen-, kinderschoenen.

De barakken zijn indrukwekkend. Bedden in 3 lagen boven elkaar, bovenste bed was het best, met oog op diarree, die alom aanwezig was. Per bed (2,5 ? meter) 8 mensen. Toiletten zijn aparte barakken. Waar je 2 dd, voor en na het werk naar toe mocht. Rijen gaten boven latrines die handmatig leeggeschept moesten worden. Ik stel me de stank voor en gruwel. En dan zegt de gids dat dit een goede plaats was. Je kon met elkaar praten, soms bidden, dingen verhandelen. Werken in het toiletblok was een van de beste banen. Dat zegt meer over de rest zou ik denken.

Als we starten schijnt de zon maar per stap wordt de lucht donkerder. Het past beter bij deze omgeving. Als we bij de auto terugzijn regent en bliksemt het.

En nu zijn we op de terugweg. We rijden wat uren en dan maken we een tussenstop.

We ontbeten rustig en vertrokken naar Oswiecim, Auschwitz, we checken in in een ruim hotel. Voor vanmiddag hebben we een aantal dingen bedacht. Helaas de synagoge is afgebrand in ‘39 en het zijn stenen in het gras en een bord met uitleg. Het museum over de Roma blijkt dicht op zaterdag en zondag. En alle winkels zijn om 13.30 uur dicht, nou ja de drie, vier, winkels die er zijn. On the sunny side we hebben een waanzinnig lekker ijsje met een wafel, soft ijs en vruchten gehad.

Om toch in de sfeer te komen heb ik besloten om Shoah te kijken op YouTube. Ik las “de dikke man” van Ischa Meijer en hij noemt het. Shoah is een indrukwekkende documentaire. Wel 1985 in tempo. Heel rustig. Zonder schokkende beelden. En heel indringend.

Roelof kijkt de ronde van Polen en Thijmen doet een spel.

Morgen hebben we een rondleiding geboekt. In het hotel allerlei gezinnen met jonge kinderen, dat kan ik me toch niet voorstellen dat zij ook naar Auschwitz gaan.

Mijn kies doet niet leuk. Eigenlijk doet mijn hele kaak zeer. Ik maak me zorgen om een herhaling van wortelkanaalbehandeling en abces. Dat maakt mijn humeur niet beter. Maandag is tandarts Mark terug. Ik ken iemand die blij is om hem te zien volgende week.

En nu zitten we aan de wodka en checken bij elkaar of je de alcohol kunt ruiken. Ziet er vast debiel uit. Slok nemen en elkaar in het gezicht blazen.

Vanochtend stonden we vroeg op. Roelof was zijn mondkapje vergeten en kreeg er een van het hotel. Frivool dingetje je kon er doorheen kijken. Om half tien begon onze tour. Wat een werk. Enorme zalen uitgehakt in zout. Zout is net zo hard als marmer.

Een zaal van 37 m hoog. Beelden.

We hebben een heel grappige gids, oudere dame, goed Engels, onderkoelde humor, op heel vriendelijke wijze zei ze dingen. Bijv over het bij de groep blijven. “We hebben 250 km aan paden dus verdwalen is een goede mogelijkheid. En mocht je denken valt wel mee, je telefoon heeft geen bereik.”

Over de vloeren; sommige zijn van zout, andere van hout, “omdat zout nu eenmaal niet zo goed danst”

“Je mag de muren proeven maar lik alsjeblieft niet aan de beelden”

Over de deuren die dicht moeten van de luchtsluizen tussen de zoutzalen “We pompen lucht in verschillende compartimenten omdat toeristen lucht nodig hebben.”

Bij de lift “Ik zie jullie boven… hopelijk”.

En nu zitten we op onze kamer even blog te schrijven.

Roelof leest het nieuws:

Sommig nieuws heeft een opmerkelijke nieuwswaarde. Naakt recreërende man die achter een wild zwijn aanrent die zijn tas pikte. De fotografe gaf aan dat het leven soms cadeautjes geeft waar je om moet lachen en dat je dat (met toestemming) juist moet delen.

Paus Franciscus heeft net 6 vrouwen aangesteld in een financiële raad van 15 personen. Die man, wat een held.

Het is een bewolkte dag. Dood licht. We doen een wandeling door de oude Joodse wijk. Er zijn in Krakau ontelbare kerken. En in de Joodse wijk heel veel synagogen. Thijm vraagt zich af of ze een geloofsgebouwen contest hebben gedaan door de eeuwen heen. Maar dan lezen we dat er in ‘39 68.000 joden in Krakau waren en de rest is met name Rooms Katholiek. En nog een plukje Russisch Orthodox. Dus dan heb je ook wel veel gelovigen. Het Joodse kerkhof is indrukwekkend. Hoe werkt het? Hutjemutje grafzerken, heel dicht bij elkaar. Een stuk is overgroeid met klimop en mos, geen nakomelingen meer die de graven onderhouden? Ik vind het er mooi.

Onderweg komen we een kardinaal(?) tegen. Prachtig, in goed passende zwarte jurk met klokkende rok, net een maatkostuum. En heel veel nonnen. Ik geniet. Thijmen is ontsteld dat ik foto’s maak; maar stralende nonnen op een fiets, met elkaar debatterende nonnen voor een kebabzaak, wie wil dat nu niet vastleggen? En een strak geklede non met zonnebril en wat hogere hak. Bij haar vraag ik me af of het echt was. Ze had kauwgom. En haar metgezellen waren twee mannen die meer geschikt leken voor de herenliefde. Ik weet het niet. Maar het plaatje was prachtig. En wat zegt het van mij dat ik twijfel.

In de Joodse wijk liepen 3 orthodoxe joden ons tegemoet. We liepen langs een hele mooie oude muur. En ik bedacht dat als ik omdraaide ik wel een foto van hun rug kon maken met de muur. Alleen zij draaiden ook om en dat vond ik wel heel ongemakkelijk.

Het is warm in de stad, in de middag brak het open. Warmer dan in het bos. Steden is niet een goede keus voor Roelof en Thijmen. Ik wordt er mopperig van. Ik mis Jelmer voor musea en het genieten van gebouwen. Ik zag wel een heel cool beeld in een galerie. Echt mooi. Waarom dan gelijk weer zo duur?

Ik probeer kleine langwerpige oorbellen bij mijn barnsteen hanger te vinden. Hoe heeft Ariane ooit mijn hanger gevonden tussen al deze kitsch en overdaad.

Tegenover ons hotel is een ijsboer met steeds een lange wachtrij. Dat moet wel goed zijn. We bewaren het voor het toetje van de dag. Schattige verkoopsters die blijven scheppen ook na sluitingstijd. (Lorkeers is beter.)