Om 5 uur op om om 6 uur inde auto te zitten. We hebben allemaal onrustig geslapen. De muziek van de overkant speelde ook nu de hele nacht. Komt het omdat het een andere muziek is? Meer tegenritmes waardoor we het niet herkennen en kunnen negeren? Of is het de anti malariatablet die we ‘s avonds nemen?

Onderweg een grazend nijlpaard. Wat een enorm beest.

Om 7 uur het pontje naar de overkant. We staan als eerste te wachten en zien een baviaan de prullenbak plunderen. Best vermakelijk vanuit de auto met de ramen dicht. Vooral als hij er voorover in valt. Baboem!

Mooi een rit over dirt wegen, langs kleine dorpjes. We zien alle kinderen in schooluniform naar school gaan. Blote voeten. Paarse bloesjes, volgend dorp blauw, geel, rood best fleurig.

Ze hebben olie gevonden en nu moet er echte weg komen. Ze hebben Chinezen ingevlogen om deze te bouwen. Dus nu rijden we uren over wegen under construction. Stof, stof, stof. African massage and African make up.

Op de weg heuvels om de snelheid te verlagen. Sleeping policeman noemt onze gids ze. Bij een hele hoge zegt de gids: “a corrupt policeman. Corruption makes fat”.

De enige die er weinig van lijkt te merken is Thijmen, hij slaapt in de meest onmogelijke houdingen. Uur na uur. Als we een late lunch hebben zegt hij dan ook vrolijk dat het met de hobbels toch behoorlijk meeviel, “niets van gemerkt!” Tja hij niet. Mede dankzij Jelmer die zorgde dat hij niet uit zijn stoel viel.

Ugandees eten, groentes wortels doperwten en een kruising tussen boerenkool en spinazie. Vlees in saus; vis, kip, rund en geit. Gebakken banaan, aardappel, yam en cassave.

De pen tussen de koppeling en de drukgroep was kapot en onze driver ging het even fixen. Een Afrikaans half uurtje later kwam hij terug. Gelukkig hadden wij op een prachtig punt gezeten. En genoten van alles wat voorbij liep en reed.

Vandaag begonnen we de dag vroeg. 6 uur op, 7 uur vertrek voor een lange gamedrive. We zijn de lange oprit nog niet af of er staat een enorme olifant, a lonely bull, te eten. Pas als er iemand op de fiets komt kijk hij verstoord en wappert waarschuwend zijn oren. Bedankt mijnheer op fiets.

Wat veel beesten, de grazers; kob’s, hartenbeesten en de piepkleine oribi, olifanten, nijlpaarden, giraffen. De vogels. Helaas nog geen vleeseters, nou ja als we een mongoose niet meetellen, maar nog geen luipaarden of leeuwen. Nog nooit hebben we zulke grote groepen bij elkaar gezien. Prachtig. Indrukwekkend.

’s Middags een tocht met een boot over de Nijl. Mooi de nijlpaarden, de krokodillen, maar ook de beesten aan de kant, die water komen drinken. Hilarisch wordt het als een Belgische medepassagier zegt: “kijk naar dat piemeltje.” De olifant is huge en zijn geslachtsdeel past bij de rest. Hij staat er nonchalant bij, met zijn slurf over zijn slagtand gedrapeerd. We varen tot aan de watervallen. Daar stapten wij uit en liepen naar boven. Best een pittige wandeling. Adembenemende uitzichten.

Boven gekomen bij de auto bleek onze koppeling kapot. Best bijzonder om je driver met het pedaal en de stang te zien staan. Ik had al contact met twee wandelgidsen, ze hadden een tent en een BBQ voor ons. Er werd gesleuteld en toen konden we toch weer verder, om nog net op tijd te zijn voor het laatste pontje. Om 20 uur waren we terug. Pffff dat was een lange warme dag.

Ons haar is bijzonder, geen gel nodig. Zweet en zand voor het beste effect.

Eigenlijk is naar Oeganda gaan op de eerste zaterdag van de vakantie niet echt verschillend van naar Zuid Frankrijk op samedi noir. Er is file rond Schiphol. En als we onze bagage in willen checken moeten we in een rij die kronkelend via een andere hal loopt. Het doet wat met mensen. De ene helft raakt verbroedert; lacht en praat met elkaar. En de andere helft verwildert. Probeert voor te dringen. We hebben gisteren een Ted talk gezien over hoe je je kunt presenteren. Ontspannen, vrolijk, stevig, breed. De WelLingetjes vormen een blok waar je niet om heen gaat. En dat is best knap op de drukste dag in de 100 jarige geschiedenis van de KLM.

We zitten nu boven Sudan. En eten kip Birjani.

De WiFi wordt heel weinig deze reis. Verwacht niet meer dan 2x een aantal blogs. Dan kan het alleen maar meevallen.

Morgen gaan we om 6 uur op. Gelijk op een rhinowandeling. We zijn benieuwd.

Geld gewisseld. Klaar voor bed. Slaap lekker

Vandaag de blog voorbereid. Bijna klaar voor de reis.

Hebben andere dokters dat ook? Dat ze met argusogen hun medereizigers beoordelen bij binnenkomst? We liepen langs business-class en zagen een oude dame, 110 jaar oud schatten we in. Lijkbleek met roze rouge. En dikke enkels. Hele, hele, hele dikke enkels. We keken elkaar aan “ik ben fietsenmaker” “ik werk in het onderwijs”.

We gingen zitten op onze sky stoelen. Heerlijk ruim. En je kon bijna liggen. En je kreeg oordoppen en een masker. Echt briljant. Voor het eerst van mijn leven sliep ik in een vloek en een zucht. (In een vliegtuig hè, thuis gaat dat prima.)

Om voor mijn gevoel twee tellen later door Roelof wakker geschud te worden. “Ze hebben een dokter nodig”. Ik dacht nog “ga je gang” maar ja, zo ben ik ook weer niet. Hij klonk echt ongerust. Jonge vrouw jaar of dertig. En out. Nauwelijks pols, lag tussen de banken. Klam. Geen reactie. Ademhaling? Niet zichtbaar. Reanimeren? Eerst maar eens verplaatsen in het gangpad. Zullen we ook wat echte info vergaren? Een stethoscoop uit de speelset van onze jongens en een handbloeddrukmeter. Een HANDbloeddrukmeter! Welke debiel bedenkt dit. Iedere huisarts, ieder ziekenhuis, iedere patiënt heeft een elektronische bloeddrukmeter maar in een vliegtuig gaan we terug in de tijd en doen we het met spul dat in de vijftigerjaren redelijk was. En waar je met al het omgevingslawaai niets aan hebt. Nul komma nul, nada, niente.

Gelukkig heb je al dat soort dingen niet nodig. Rob onze opleider zei het al “de mens is sterk!” Ze kwam zonder onze hulp weer bij. Flauwgevallen? Toch epilepsie? We houden het op het eerste. We mogen door naar Amsterdam.

Pfffff klaarwakker!

Vandaag vliegen we allemaal weer naar huis. Afscheid in Cancun. Leukste moment is wel de blijheid op het gezicht van Payton als ze zich realiseert dat Jelmer meegaat naar Neenah.

We zijn net geland in Minneapolis. Petra’s appje is het eerste dat binnenkomt.

Wij proberen een hapje te eten voor we doorgaan naar Amsterdam.

Vandaag begon met de buren die waarschuwden dat er water vanuit de tank op het dak liep en via de overloop de straat op. Er was een stroompje de hoek om. Dus werd het water afgesloten.

Goed, geen water is niet afwassen. Daar kunnen we mee leven.

Op naar Xelha, een enorm waterpark. Dit is een park waar ik aan kan wennen. Een enorme baai waar je kunt snorkelen. Er waren ook allerlei doe dingen, glijbanen, ziplinen etc. Maar die hebben Roelof en ik genegeerd. Wij snorkelden en dat was genoeg. ’s Ochtends prachtig helder water. Waanzinnig. Honderden vissen. Allerlei verschillende scholen. Een gigantische papagaaivis, nog nooit zo’n grote gezien. Die bek, die kaken. Om haar zwermden vier mannetjes maar ze was niet te paaien. Een barracuda, ook al zo groot, Wayne zei tegen Roelof dat hij zijn horloge af moest doen omdat Barracuda’s soms uitvallen op blinkende dingen. En een pijlstaartrog, doorsnee van een meter. Prachtig om te zien hoe hij wapperde met zijn vleugels om zand op te dwarrelen, tot je hem bijna niet meer zag. Zo elegant. Thijmen heeft een zwarte grouper gezien, ook enorm.

Tussendoor kon je op allerlei plekken eten en drinken halen.

De Sessions zijn nu op weg naar het hotel om niet morgen allemaal om drie uur op te hoeven. Kendall en Taylor vertrekken al heel vroeg. De rest van de groep vertrekt rond 13 uur. Dus Jelmer slaapt bij ons.  En wij slapen nog één nacht in het huisje. We hopen op water. En morgen ontmoeten we iedereen (behalve Kendall en Taylor) op het Vliegveld.

We zijn weer in het huisje. Het water doet het. Inpakken en heerlijk niets doen vanavond.

Roelof gaat zijn amigo aan de poort het laatste biertje brengen en onze laatste peso’s voor een echte Heineken.

Beschermengel voor onderweg en konden we die gebruiken vandaag.

Vandaag had heel anders kunnen eindigen. Ik zat voor het huis in de auto en hoorde een enorme knal. Ik bedacht relaxed dat ze blijkbaar toch carbidschieten in Mexico. Dacht nog even aan de ontploffing van de oven toen Nikki niet wist dat hij handmatig aangestoken moest worden en de oven had “aangezet” gisteren en Meike er even later een aansteker bijhield. Dat plofte ook, maar niet zo erg als dit.

Toen ik even later binnenkwam liep iedereen wat gestressed rond. De boiler was uit en Jelmer en Roelof wilden hem samen aandoen. Vervolgens kwam de ontploffing waarbij Jelmer 40 cm de lucht in vloog en Roelof 2 meter naar achteren waarbij hij goddank zijn ogen dicht had gedaan. Zijn wenkbrauwen zijn strak bijgewerkt en zijn wimpers ook, zal ik maar zeggen. Petra vertelde hoe erg ze schrok. En later als grapje dat ze haar reanimatieskills op volwassenen wederom niet uit de kast had kunnen trekken. Wij hebben met zijn allen echt een beschermengel bij ons.

Vandaag gingen we naar een grote cenote. Heel helder water. Duizenden vissen. Twee soorten hadden prachtige rugvinnen. Niemand kent de namen, er was een blauw, groen, blauw gespikkeld visje. En een goud, zilver, aqua visje. Beiden met een prachtige zeilvormige rugvin. Mooi. Als je rustig zat kwamen er andere visjes je dooie huid weg knabbelen. Privé schoonheidsbehandeling. Na deze speciale behandeling was het tijd voor wat stuntwerk. Je kon springen en duiken van de rand, 6 meter boven het diepe gedeelte. Na wat voorzichtige sprongen waagden we ons aan wat gevorderde zaken. Eerst Jelmer die dook, de rest van de jeugd volgde al snel. Maar later ook Petra, Roelof en ik. Best stoer vonden we. De kinderen klommen ook nog in een boom om de sprong wat uitdagender te maken. Wij oldies vonden dat overdreven.

Ik probeerde nog een vogel te fotograferen, die natuurlijk wegvloog voor ik aankwam. Ik schrok me nog wel helemaal te pletter van een Iguana die ik aanzag voor een steen en waar ik mijn voet naast zette. Het gevoel was geheel wederzijds ben ik bang.

Morgen gaan we naar een waterpark. ’s Avonds gaan de Sessions alvast naar Cancun omdat Kendall en Taylor heel vroeg op het vliegtuig moeten en het anders wel een heel zware reisdag wordt. Wij vertrekken de dag erna ’s ochtends. Wat zijn deze dagen snel voorbij gegaan.

Onderweg naar Chichen Itza. We stonden om 5.40 uur op. Nikki gaat met ons mee. Het is een lange, rechte, saaie weg. Aan beide kanten van de weg een muur van groen. Op de achterbank een gesprek over de typical mum. Petra voldoet niet aan de criteria, ik word niet teleurgesteld, ik ook niet. Jelmer: “we’ve got two dads.”

We zijn er. Een dorp, mensen op straat, een vrouw veegt bladeren bij elkaar. Hoopjes rokend afval. De souvenir stalletjes zijn nog niet uitgepakt. Dan weet je dat mooi op tijd bent.

We kijken op onze telefoons en op wonderbaarlijke wijze zijn we een uur terug gegaan in de tijd. Tussen Playa en Chichen zit een tijdzone van een uur. We zijn 30 minuten voor openingstijd aanwezig. There is a first time for everything. We zitten met zijn vijven te schateren in de auto.

We staan nummer 6 in de rij voor kaartjes. We kunnen zelfs foto’s maken zonder toeristen erop. Thijmen krijgt zijn gebouw waar de echo van handenklap klinkt als het geluid van een vogel. En het speelveld voor een balspel waarbij de aanvoerder van het eerste team dat scoorde onthoofd werd. Het was gelukkig geen wekelijkse competitie alleen om te danken voor een goede oogst of om te vragen om meer regen. De beste mensen om te offeren worden geboren tussen 2-12 augustus. De bouw was daar ook bijzonder als je floot in de breedte hoorde je de amplitude van het geluid repeteren en afnemen. Heel cool en ik kan het niet beschrijven. De gids was heel jaloers op Thijmens keiharde fluit. En als je geluid maakte in de lengte van het speelveld kreeg je 1x een heldere herhaling en niet meer dan dat.

Tegen 10 uur is heel Chichen Itza volgeplempt met souvenierstalletjes met meuk en alle de daarbij behorende toeristen. De parkeerplaats, de kant van de weg kilometer na kilometer staan bomvol. En nu zijn we op de terugweg. De bussen komen ons nog steeds tegemoet.

We nemen de scenic route en genieten van dorpjes, oude auto’s, huizen, kerken en de mensen. Het echte Mexico. De stralende lach van een politieagente en de chagrijnige blik van een taxichauffeur. De auto volgeladen met kleine meisjes.(Dit klinkt heel fout, maar ze waren superschattig)

Ook superschattig!

Bij jullie is het al 22.10 geloof ik. Voor straks fijne jaarwisseling.

Vandaag wilden Petra, Wayne en the girls winkelen. Onze jongens waren niet enthousiast over dat plan. Thijmen vroeg of hij een dag thuis mocht blijven en niks doen. Zeker. Roelof en ik begonnen met lasagne maken, wat een team. Daarna gingen we samen met Jelmer naar het schildpaddenstrand. Er waren iets minder vissen maar veel minder stroming. Dus we konden er langer van genieten.

Vlakbij het strand was een ceynote, een zoetwaterbekken, er mochten ieder 20 min 30 mensen in. En dus stonden we te wachten in het mangrovebos op vlonders. Er wandelde nog een Iguana. In de bomen heel veel paars/blauw/groene vogels. Soort grote slanke merels die gele vlinders eten. Ik denk de Yucatan Jay. Op de grond een grote bruine cavia, agouti ik heb het opgezocht, die snel wegrende dat was jammer. Maar het meest interessant waren toch wel de mensen. We zijn een raar ras.

Daarna de ceynote. Mexicanen zwemmen niet. Twee dappere Mexicanen trokken zich aan een touw naar de overkant. De rest bleef aan de kant. Het water was voor 3 Hollanders en 1,5 Amerikaan. Zo grappig. Heel veel kleine visjes. Die om ons heen zwommen. Ze knabbelden aan Roelof, heerlijk, proefden Jelmer, oké, maar op mij hebben ze geen bek gezet. Ik voel me gewogen en te licht bevonden.

Thuis snel lasagne gegeten, door Nikki op tijd in de over gezet, met een salade van Taylor. Het was heerlijk.

Het was gaaf. Prachtig hoe ze een gebouw en een omgeving creëerden voor een totaal indruk. Bomen met kleine lichtjes, als vuurvliegjes. Allerlei prachtige stoelen en banken, om even wat te drinken van te voren. De Sessions maakten een foto. Jongens vinden verkleden minder cool.

We zaten op de achterste rij en konden het niet goed zien. We kregen allemaal extra kussentjes en zaten op onze knieën. Wat nog best lastig was om het netjes te doen, gezien het feit dat we allemaal (om met Nienke te spreken) jurkjes met een abrupt einde hadden. Het leukste was Taylor die voor het eerst een Cirque voorstelling zag. Ze straalde, liep van enthousiasme bijna te huppelen.

Helaas thuisgekomen moesten Roelof, Wayne en ik nog afwassen. Hadden we al vaker gedaan. Dus bij ons weinig enthousiasme en zeker geen huppelen.