Vandaag besloten we niks te doen. Gewoon uitslapen. In de zon bij het zwembad lezen en andere belangrijke zaken.

Thijmen trok zich terug op de slaapkamer. Jelmer, Payton, Petra en Nikki speelden Cirque du Soleil in het water. Briljant, soort van. Roelof zocht dingen op, bijvoorbeeld een publiek strand waar met name de locale bevolking kwam.

We besloten daar heen te gaan. Het was een schildpadden beschermd gebied, bij de entré kregen we een verhaaltje in het Spaans en het verzoek om een donatie. Toen Roelof 200 peso’s voor de schildpadden gaf, straalde de man van oor tot oor.

Op het strand twee iguana’s, dat was een leuk begin.

Daarna gingen de meiden zonnen, prachtig wit strand, en wij snorkelen. Er stond een heel sterke stroom en na even uitproberen bedachten we een nieuwe oplossing. Go with the flow. We liepen zo ver we konden en lieten ons met de stroom terugdrijven. Zo cool, koraal, wolken vissen in alle soorten en maten. Honderden. Genieten!

Om16.45 uur kwam het mannetje ons van het strand jagen. Na 17 uur is het strand voor de schildpadden.

Thuisgekomen leerde de man bij de poort Roelof dat hij na 13 uur geen buenos dias mocht zeggen. “Buenos tardes amigo”. Met een brede smile. De dag dat we aankwamen hadden we boodschappen gedaan, die uitpuilende auto, er stond bier tussen ons in. En de bewaker zei dat het warm genoeg was voor bier. Dus Roelof bood hem een biertje aan. Dat mocht hij niet accepteren maar het gebaar was genoeg. Dit alles in ons steenkolen Spaans, maar we begrepen elkaar. We hoeven ons niet meer te legitimeren. Hij weet onze naam. En hij en Roelof zijn amigo’s. Wat wil je nog meer in het leven.

En als toetje de geluiden van al die vogels in de vallende schemering en kijk eens wat er in de boom bij het huis zat…. Mooi hè?

Hoe krijg je iemand die al niet enthousiast het water in gaat echt in mineur. Je verwisselt de loodgordels. Roelof die van mij en ik die van hem. Hij zweefde met geen lucht in zijn vest als Puff de Magic Dragon rond. Ik daarentegen was een baksteen. Een zandhapper. Het buddysysteem, maximaal een armlengte uit elkaar werkte niet helemaal. Nou niet helemaal…. helemaal niet! Halverwege bedacht mijn leraar dat hij 2 lbs moest verwijderen. Dus moest mijn loodgordel op 10 meter af. Leuke manier om een keer naar Puff te komen, maar ik werd vastgehouden. Gesjord, omarmd, aan mijn been getrokken. Wereldervaring. Wayne heeft gefilmd. Als dit erop staat is het funniest home video materiaal. Stoïcijns ondergaan, daar ben ik wel beter in geworden.

Trouwens ik kan hier weinig melden over de anderen. Thijmen en Jelmer schoten af en toe jaloersmakend als zeemeermannen langs. Nikki deed acrobatische toeren, hing op de kop en dook koppetje op -10m. En Petra probeerde me op te fleuren door me op alle leuke vissen te wijzen. Waar ik weinig ruimte voor voelde.

Kort samengevat: Duik 1 was geen succes!

Terug op de boot dacht ik geef mijn portie maar aan Fikkie. Ik hoef niet meer. Maar ach de leraar ging heel blij kijken en vertellen hoe mooi het ging worden: “Just fun!” Bijna had ik Roelof nog gewurgd, zijn: “je moet even doorzetten” viel niet lekker. Maar toch 1 uur afzien dat moest toch lukken.

Duik 2 was geweldig. Tof. Relaxed. Wolken vissen, prachtig koraal en een schildpad. Zo mooi. Met minimale inspanning gleed ik door het water. Met in en uitademen kon ik dalen en stijgen. Dit was echt cool. Oké goed genoeg om het nog een keer weer te doen. In een ander warm land dat wel.

Trouwens bij bovenkomst moesten Roelof en ik dit keer overgeven. Echt een aanrader. Trekt prachtige vissen. Hele scholen.

’s Avonds heerlijk uit eten geweest en nu, 21.30 uur, lig ik gevloerd in bed.

Vanochtend om 4 uur was ik wakker. Maar eens naar het toilet om wat tijd te doden. Opeens Petra voor de deur: “Ing? Change of plans..” zij kon ook niet slapen had wat door zitten lezen en kwam erachter dat we niet morgen maar vandaag afgesproken hebben om te gaan duiken. Dus niet naar de Mayatempel vandaag. Best nog even chaos als 11 mensen proberen tegelijk klaar te zijn. Verschil jongens meisjes is ook opvallend. Meike zag er prachtig uit in bikini met een kanten poncho, partywaardig. Taylor besloot zich aan te sluiten bij de rustige kant van de tafel, de van WelLingen-kant. En nu zijn we onderweg naar de boot. Vannacht beelden van oneindige diepten zoals waar we snorkelden in Oman. Ik zie er tegenop. Maar dat hou ik geheim.

We hebben gedoken en zitten in de auto terug. Twee duiken. Het viel reuze mee. Afdalen via een lijn tot 9 meter, dieper was het niet. Oefeningen onderweg en aan het begin. Maar daarna echt zwemmen. De eerste duik heette Musa=museum. Er stonden allerlei beelden. Mooi met echte houdingen en gezichtsuitdrukkingen, waar vissen tussen zwommen en koraal op begon te groeien. De tweede duik Jardines=tuin was een koraallandschap. Prachtig, mooie vissen er tussen.

Ik vraag me af of ik snorkelen niet toch leuker vind. Het kijken naar een wolk visjes en daar alle tijd voor nemen of een stuk koraal waar je omheen kunt zwemmen. Als ik dat tegen de mannen zeg verzekeren ze me dat dat beter wordt als je vaker duikt en dat zij het gewichtloos rondzweven heel erg cool vonden. Jelmer snapt wat ik bedoel, maar kiest beiden. Thijmen vindt duiken veel gaver.

Het leukste was toch wel dat Petra toen we boven kwame riep: “kijk eens bij Jelmer de vissen volgen hem.” Inderdaad allerlei vissen zwommen om hem heen. Bijzonder. Cool. Zelfs grote vissen. We waren reuze enthousiast. Tot hij zei waarom, hij had in het water gekotst na een slok zout water.

Nu op de terugweg doen de mannen een volgende poging om Cirque du Soleil tickets te scoren.

Gelukt zaterdagavond met zijn allen de laatste plekken. Yeeeha!

We rijden naar huis en het is druk op de weg. Roelof zegt, trots op zichzelf na een bijzondere invoegactie, “ik rij ondertussen vloeiend Mexicaans. ”

Oké deze foto is ook goud waard. Roelof op de vervangende bank. Op de achtergrond de vernielde multiplex versie. En daaronder de family bedroom. Soort kamperen

Vandaag begonnen we met bacon and eggs, Heerlijk! Roelof klutste en Wayne bakte bacon.

En toen opeens kregen we deze sms:

Hello everybpdy welcome to playa del carmen where even the eggs smile at you 😁

Daarna gingen de ouders inkopen doen. We misten nog wat dingen in het huisje en besloten toch naar zaken aan te vullen. We legden contact met een Mexicaan die bij cactus “bladeren” stond, “hoe eet je het?” In stukjes met tomaat, oregano, knoflook, peper, ui. Hij keek zo blij dat Wayne en ik besloten het uit te proberen thuis. Nog al slijmerig goedje.

Wayne vond verse tortilla’s, nog warm. Dus vanavond eten we tortilla.

Thuisgekomen uitpakken en iedereen in de auto laden om naar het strand te gaan. Turtle beach was niet te vinden maar we arriveerden wel op het strand. En snorkelden, zagen vissen. Hadden een picknick op het strand met de restjes van gisteren. Heerlijk relaxed.

En nu is het wachten op Wayne en Roelof. Ze zijn aan het proberen kaarten voor Cirque du Soleil te regelen. En daarna gaan we tortilla’s eten en het grote “Sinterklaas” dobbelspel, waar iedereen kleine cadeautjes voor kocht, spelen.

Vrede op aarde.

Gisteravond zijn we om 22.30 uur (+6 uur Nederlandse tijd) in bed gekropen. Best een pittig dagje. Vanochtend staan we om 5 uur ’s ochtends op. Er liggen kaneel/rozijnen bagels om te toasten. Heerlijk met creamcheese. Goed begin van de dag.

Na een vlotte trip naar het vliegveld en een prima vlucht zijn we om 12 uur in Cancun. Het wachten is op Jelmer en onze Amerikaanse vrienden. Dat hadden we helderder af kunnen spreken. We hebben geen idee op welke vlucht ze zitten. En dus eten we lunch op een terras in de zon. Reuze aangenaam. Heerlijke guacamole. Heerlijk briesje. En dan ruim na 3 uur, eindelijk Jelmer! Ik moet aan het verhaal over mijn opa denken die op de weg ging staan kijken of er al een kind aankwam. Bij iedere nieuwe vlucht stond ik op de uitkijk. Best zware uren.

En als we eindelijk er allemaal zijn en op weg willen, blijken wij geen auto te hebben en de Sessions ook niet. Overbooked. Ik heb me ondertussen laten adopteren door een Mexicaanse, die bij hetzelfde bedrijf ook geen auto blijkt te hebben ondanks betaling. We praten en onderhandelen. Maar het is duidelijk. Het wordt bijbetalen voor een auto. Mijn nieuwe Mexicaanse familielid zegt: “diep ademen, keer vloeken, betalen, dit ga je niet winnen”. Wayne is het er niet mee eens en belt rond. Ze worden opgehaald en vertrekken voor goedkopere auto’s naar een ander bedrijf. Wij rijden even later rond in een Jeep. Een ongewenste, dikbetaalde upgrade.

Het voelt heel, dat we met zijn vieren in de auto zitten en de jongens op de achterbank honderduit kletsen. Ik geniet. Ik ben volstrekt gelukkig.

We besluiten dat kerstmaaltijd pasta en salade wordt. Genoeg is genoeg. Roelof en ik doen de boodschappen. Best lastig in een andere taal boodschappen doen als je eigenlijk geen zin hebt om lang te zoeken.

Om 19 uur eten we pasta. Nadat een deel van het gezelschap eerst nog even door de bank van multiplex is gezakt.

En nu 21 uur is het goed genoeg geweest. Bedtijd.

Eigenlijk begint deze vakantie drie weken geleden met een duikcursus in Enschede. 10 meter diep bad. Geen vissen. Verwarming stuk. Als ik zeg dat duiken en ik gelijk vrienden waren dan lieg ik. Heel erg. Na die eerste dag, zonder enig gevoel van controle en door en door koud, dacht ik; “waarom wil je dit in vredesnaam leren, snorkelen is ook leuk!” Klappertandend en rillend,in een kamer van 25 graden voor de open haard, zat ik met jas aan en deken over te wachten tot ik weer warm was.

De zondag erop was beter. Het water was iets warmer. En ik had een onderpak. Ook nog niet ideaal, maar veel beter en ik had iets meer controle. Thijmen is als een vis in het water en geniet. Roelof werkt ook hard maar gaat stukken beter dan ik. Ik vertel mezelf dat ik deze cursus afrond, zwem met vissen en als ik het dan nog zo, zo vind mag ik daarna stoppen en snorkel ik tot mijn tachtigste vrolijk verder. Dat helpt.

Gisteren examen. Best pittige theorie. Zit toch wel een uur of acht leren in, van ons allemaal. Maar de van WelLingetjes deden het prima. Ik ben trots op ons. Vraag me af of het Amerika team Nikki, Meike en Jelmer, dat ook duikcursus deed ook zo’n toets kreeg.

En daarna weer het zwembad in. We probeerden gecontroleerd af te dalen. Mmmmm Roelof op 5 meter diep, ik op 3 en Thijmen op 1. Ik keek omhoog, niet slim als je horizontaal ligt, gelijk verstoorde mijn evenwicht en lag ik op mijn rug, ik besloot vrolijk door te draaien. Een soort salto. Ging heel goed. Alleen raakte ik toen een vin kwijt. En zonder buddies moest ik dat zelf oplossen. Op één vin en schoolslag met vin in de hand, bereikte ik het 5 meter plateau. Pffff pittig, maar best goed opgelost en met controle vond ik zelf. De oefening die we daarna moesten lukte niet. Later moest ik nog een keer. Een noodopstijging omdat je zuurstof op is. Ging echt heel goed. Vond ik zelf. Terwijl ik het deed. Voelde me reuze tevreden. Tot ik me realiseerde dat ik gewoon doorgeademd had. Schaterend kwam ik boven. Al met al ging het niet gelijk goed maar heb ik wel heel veel lol gehad.

Nu in Mexico open water afmaken en dan mogen we gecertificeerd duiken.

Vandaag hadden we nog bij the Dells. Roelof en ik hebben alle banen uitgeprobeerd samen. Wedstrijdjes gedaan. Onze tieners verdwenen gelijk samen. Soms kwamen we ze even tegen om samen een stukje te dobberen. Het was een extreem rustige dag vergeleken met al onze avonturen gisteren.

Wayne had een heerlijk “wat is het fijn dat jullie er zijn” diner gemaakt. Met verrukkelijke steak om te zuigen. Heerlijk. Ik kan nooit vegetariër worden. Met asperges, salade, champignons en gepofte aardappel.

Morgen naar huis. Wat zal het raar zijn om met zijn drieën naar huis te gaan. We hopen dat Jelmer een supertijd gaat hebben. Het is heerlijk om te zien hoe goed hij met zijn “zussen” op kan schieten. En Wayne en Petra zijn er voor hem. En toch heb ik buikpijn en voel ik me melancholisch. Maar ach dat zal ook tijdelijk zijn.

Vandaag gingen we naar de Wisconsin Dells, het Wilderness resort. Het grootste waterpretpark van Amerika. We begonnen met de hurricane. Een band voor 4 personen, Petra, Roelof, Payton en ik. Lekker evenwichtige gewichtsverdeling. Er was een soort vrije val waarna we in soort skatebaan, een halfpipe, kwamen en van links naar rechts schoten. Hoe zullen we het omschrijven, een onverwacht begin, al had de hurricane ons een idee kunnen geven.

Daarna deden we allerlei andere banen. Roelof en ik raakten de andere kwijt en gingen samen allerlei banen doen. Grappig we waren de enige jongere ouderen zonder kinderen die glijbanen namen. En samen veroorzaakten we soms golven waarmee we de badmeester omkiepten.

Daarna ziplinen. Echt gaaf. Een harnas aan, gewoon de trappen op, zekeren en gaan.

En het rustpunt van de dag, het eten werd ook spannend. Ik maakte tortellini wilde nog wat verse peper malen. Haalde een nieuwe molen uit het plastic, draaide hem op en 1000 peperkorrels vielen op mijn eten. Wat nu, de kids zagen mogelijkheden, maar wij hadden geen zin in fastfood. Er bleef niets anders over. Handmatig verwijderen van de peperkorrels. Een heidens karwij. Maar het lukte!

Na het eten nog een paar slides. Eén was doorzichtig en de bodem viel weg. Echt supervet! Daarna de lazy river, op banden dobberen.

Uiteindelijk de grootste waterpret was thuis. Er is een enorm bubbelbad en de kinderen gaan er samen in. Geen goed idee, kinderen, bubbelbad en soap. Of wel… in ieder geval was het grappig. Na de eerste schrik.

Jelmer en Nikki bedachten de waterslide. Wayne had enige bedenkingen over zijn gras. Ecologisch afbreekbare zeep, de oplossing was snel bedacht. Om 9 uur zaten ze op de fiets om de juiste zeep te halen.

Ik speelde huisvrouw, de was, stofzuigen en fotograaf. Roelof keek vrouwenvoetbal, oké oké ik keek mee. EUROPEES KAMPIOEN 4-2!!!!! Soort traditioneel met een twist.

’s Middags gingen we kijken bij Petra die zondag moest werken. Toer door het ziekenhuis. We hebben ons zelfs verdiept in circumcisie voor babys.

Daarna door naar de brug vanwaar je pelikanen kon zien. Zo gaaf. Ze komen in grote groepen aanvliegen die hoog in de lucht cirkelen en vervolgens komen ze één voor één naar beneden. Als vliegtuigen bij schiphol, alsof er een verkeersleider actief was. Zo cool!

Thuis, heerlijk we hebben een ophangsysteem gezocht voor Jelmers fiets. Na alle mogelijke winkels bezocht te hebben gevonden op Amazon. Een hobbywinkel geplunderd, met name pennen die over acrylverf schrijven. De kids gingen samen op pad. Kwamen thuis met kinetic sand. Cool spul. Raar. Als je het kneed is het als klei maar als je het optilt vormt het een soort spinnenweb. Eerst waren Nikki, Jelmer en Thijmen er mee bezig. Later Petra, Payton en ik. Gebarbecued. En ’s avonds de Titanic gekeken. Jeumig wat een trage film. Ik mis het romantisch gen. En Celine Dion om 0.30 am is niet goed voor mijn nachtrust.

Vandaag gingen we naar een zonnebloemfestival. Eigenlijk alleen zonnebloemen en de mogelijkheid om foto’s te maken en een stukje te lopen. Mooi, heel mooi, dat wel. En we hebben heel erg gelachen. De meiden hadden de TomTom na het festival ingesteld op mac Donalds en vandaar….terug naar het zonnebloemfestival. Gelukkig hebben we Jelmer voor de details: “is het niet raar dat we naar het Noorden rijden?”
Ja dat is raar….. dat scheelde weer een half uur.
Thuis nog een stuk gekanood (raar woord) met Petra en Payton. Prachtig. Ik ben verliefd op de pelikaan. Waanzinnig. Groot, lomp en heel erg snel.