Vandaag is een luie dag. De jongens bedenken dat ze vandaag helemaal niets willen. Ze trappen niet nog een keer in een “hidden little gem”. Jammer.

Roelof en ik wandelen door het dorp op zoek naar koffie. We vinden een fietsenzaak met Trek fietsen, kunst en koffie. Heerlijke cappuccino, leuke kunst en mooie fietsen. Trouwens ook met een heel mooie hond, de American labrador. Smaller en veel hoger op de poten met een smallere, rondere kop en dunnere vacht dan de Europes lab. Leek wel wat op Aish, alleen blond. Blijkt ook een ondeugender lijn te zijn, energieker.

En bij de Harley Davidson shop zie ik een supercool, mouwloos, licht, leren jasje. Zal ik???

Terug in het hotel ga ik lezen en zwemmen bij het zwembad. De mannen hangen op hun bed. Heerlijk.

En ’s middags besluit ik dat ik het jasje ga kopen. “Midlifecrisis mam?”, vraagt Thijmen liefdevol. Zou het? Ik geniet nu al van het idee om het, naar een moeilijke vergadering, over een jurk met een col aan te doen, de pinktopgrote HD als steuntje op mijn rug.

Om 5 uur locale tijd waren we alle vier klaarwakker. Om 8 uur zaten we aan het ontbijt. Thijmen stelde voor om de hele dag te luieren. Wij stelden voor om naar Aztalan state park te gaan the hidden little gem. Helaas riep deze plek bij Thijm vooral cynisme op: “Ze hebben niet echt gelogen, hidden en little klopt wel”. Ik zag mijn eerste Monarchvlinder en een joekel van een roofvogel. Hoor ik achter me Thijmen met een hoog stemmetje: “nou jongens deze dag was het wel waard hè? Een vlinder én een vogel!” Twee tellen later stort Jelmer bijna schaterend de heuvel af: “papa zoekt de snelste weg terug naar lake Geneva op zijn telefoon.”

Op de terugweg kwamen we langs “old world Wisconsin” een openluchtmuseum met oude huizen uit heel Wisconsin. Jammer dat het met name de high middleclass huizen waren. Ze schermden erg met Laura “kleine huis op de prairie” Ingalls Wilder, maar huizen zoals beschreven in het eerste boek waren niet te vinden. Wel prachtig opgezet. In de heuvels, in de bossen verspreid verschillende groepen; de huizen van Duitse Immigranten, Noorse, Deense, Finse, Poolse, allemaal hadden ze hun eigen huizen, klein Europa. De oude meuk die onze opa’s en oma’s hadden, als schatten bewaard. Trouwens niet alleen onze grootouders, Thijmen en Jelmer ontdekten ook een stoeltje van oma en een kast van beppe.

We zagen de knalgele wielewaal, de vuurrode kardinaalvogel, helaas de knalblauwe bluebird ontbrak. Jammer niet op de foto. Wel foto’s van een enorme “paardenbloem” waar we het pluis van bliezen. Goede dag, lekker actief, om snel in het ritme te komen.

Het landen ging soepel, door de douane ook boven verwachting. Nergens ondervragingen of moeilijk doen. Zou het bij customs komen??? Ook niet, binnen 20 minuten stonden we bij de bagageband. Blij verrast wat een snelheid. Hum hum. Te vroeg gejuicht. Het duurde en duurde en duurde. Ze lieten voor het gemak koffers van twee vliegtuigen tegelijk op de band. Dat je fijn met veel mensen tegelijk stond te wachten. Gezellig.

Maar alle koffers waren er en we liepen naar buiten richting autoverhuur. Hmmmmm bussen, auto’s, maar geen autoverhuur. In ons mailtje over de auto stond dat we moesten bellen bij de bagageband. Helaas niet gedaan dus wat nu? Kwam er toch een busje met ons verhuurbedrijf erop. Wij erin, samen met een stel Friezen. Bleek het Onne Gorter te zijn uit Siegerswoude. “Wat heb jij een dikke kop gekregen”. “Nou anders jij wel”

Chaos bij de verhuur. Geen auto’s, veel stress. De lucht deed mee. We kwamen aan met zonneschijn en binnen een half uur was de lucht paars-zwart. Maar ook dit loste weer op, we rijden in een Kia Sorento, ik kan net over het dashboard kijken. Komisch. De lucht is weer blauw, de zon schijnt.

Laatste noemenswaardige feit. De TomTom. We hadden hier al een discussie over gehad. Ik vond dat Roelof niet moest miepen. Die 100 dollar kwamen we ook wel overheen.
Dus bij de balie wilde hij nee zeggen, keek naar mijn moeë gezicht en slikte. Hoeveel? Per dag 22 dollar. We keken elkaar aan, NO WAY.
Gelukkig kan ik goed kaart lezen. En kregen we een allemachtig onhandig gratis kaartje. Knieperds zijn we!

Maar bijna zonder foutrijden zijn we nu op de plek van bestemming. Ging pas in het laatste dorp mis.
Mooie rit zo tussen de meren door, hoge bomen, vogels. Aardige mensen als je de weg vraagt. Open en goedlachs.

Opa en oma sliepen al bij ons. Klaar om 3 weken op de poezen en Liv te passen en zelf vakantie te houden in ons huis.

Om 9.55 uur stapten we in de auto. Roelof zei tegen Jelmer dat we nog even een boodschap moesten doen. Helaas belde Jeannette of we een theepot mee wilden nemen, toen voelde hij nattigheid.

In de tuin stond een prachtig gedekte tafel en de families Sikkema en van der Horn, even later kwamen ook Thijmen, opa en oma op de fiets en pake en beppe. Allemaal samen voor een heerlijk ontbijt en om Jelmer een goede reis te wensen en afscheid te nemen.

Aan het eind van de dag vertrokken we naar hotel van der Valk. In de hal was een Armeense bruiloft. Het geluid droeg ver, één gang, twee gangen, er zijn momenten dat je baalt als je kamer ver weg ligt. Dat was nu niet het geval.

Roelof bedacht nog dat hij wilde partycrashen. Een vermomming als buikdanser leek hem een goed plan. Thijmen dacht dat het ook kon lukken met een witte pantalon en witte blouse.

Eigenlijk zou deze blog al veel eerder moeten starten.

We waren al een poos bezig met de voorbereidingen. College regelen bij Petra in de buurt. Bankgarantie. Vliegtickets.

Jelmer en ik waren op 11 februari al een zaterdag naar Arnhem geweest waar Jelmer zijn Toefl moest doen. Een stevige test. Bewijs dat zijn Engels “up to scratch” is en hij college kan gaan doen in Amerika. Ik zat 3 uur cappuccino te drinken in een koffiebarretje. Met glans gehaald. Gelukkig.

Het enige wat nog moest was een visum. We besloten er een gezellige dag van te maken op 7 juni ’17. Sliepen een nacht in een hotelletje, gingen samen uit eten. Het regende pijpenstelen die woensdag. Ik stond met nog 40 man onder een partytent te blauwbekken. Jelmer moest alleen naar binnen. Bizar.

Denied! Geen idee waarom. De ondervrager vroeg zich af waarom Jelmer in vredesnaam naar Wisconsin wilde. Naar Jelmers uitleg werd eigenlijk niet geluisterd. Lullig briefje mee 214 (B).
Alsof je het dan wel snapt.
Thuisgekomen zochten we het op het werd niet echt duidelijker.
Onaantrekkelijke gast?
Vermoeden dat hij het land niet meer wil verlaten?

Overleg met Petra, met Allison van het College. Hoe nu? Nieuwe poging, andere studie. Skypen met Allison. Nieuwe datum plannen voor de visumaanvraag. Die lag 2 weken na onze vlucht. Gebeld. Kom morgen maar. Oké!

Dus 21 juni nieuwe poging. De zon scheen stralend. Dat was al een goed begin. Jelmer zag er keurig uit. Niemand die nu kon zeggen dat hij geen aantrekkelijke jongen was. Geoefend op hoe staan, rust uitstralen, oogcontact, glimlach.
Werd hij opgeroepen door dezelfde man die hem de vorige keer afwees. Hij kon wel door de grond zakken. Gelukkig kroop een Afghaan voor. En gelukkig nodigde een vriendelijke Amerikaanse dame hem uit aan haar balie. Ze hadden een aardig gesprek en even later kwam een stralende Jelmer naar buiten. Gelukt. Nu toch echt. (Helaas de Afghaan werd afgewezen)

Leerzame ervaring zullen we maar zeggen. Voor ouders en zoon.
En nu opeens ligt er een vakantie voor ons in de USA, een echt plan wat we gaan doen ontbreekt nog.
Dus dit belooft een spannende blog te worden.

Om 12.15 uur vertrokken we naar het vliegveld. We konden gelijk de wachtrij in. Viel nog al mee, dachten we. Maar iedere Madagask had minstens 3 koffers bij zich en er waren maar 2 balies. Tergend langzaam ging de voortgang. En toen riep iemand in gebrekkig Engels om dat over 30 minuten de check-in zou stoppen. Hoe krijg je 10 toeristen in de stress? Dit was een briljante poging. Moeizaam te ontcijferen boodschap, met verregaande consequenties en geen enkele mogelijkheid om er wat aan te doen. Gelukkig lukte het toch nog om in te checken en vertrok het vliegtuig een kwartier te vroeg naar Kenia. Moesten we daar vervolgens wel weer lang wachten. Kenia was het meest gestructureerde vliegveld. De heenweg Parijs met vlag en wimpel het meest chaotische en minst efficiënte. Als ik moet kiezen tussen air Madagascar en air France, doe me dan toch maar de eerste. En om 15.30 zijn we geland op Schiphol. Warm hier, zo warm hebben we het de afgelopen weken niet gehad.

Van de jongens moet nog even de steeds wisselende kleurverlichting van Kenia airlines genoemd worden. De regenboogkleuren voor homo-awareness. Ik had net bedacht dat ik twee van de drie stewardessen er als transseksueel uit vond zien. Dus dat paste wel in het open minded plaatje.

En nu heerlijk thuis douchen en eigen bed!

Dank aan beide ouders voor het oppassen op onze beestenboel. Wat fijn dat het toch kon.

De laatste dag.
We dachten dat het leuk zou zijn nog wat van Tana te zien. Dus vertrokken we om 9 uur naar de blauwe heuvel, waar de eerste koning van Tana woonde. Slim ventje, 1.45m groot, trouwde met 12 vrouwen uit verschillende tribes, waardoor hij ze allen verenigde (de tribes, de vrouwen waarschijnlijk niet). Zijn paleis was nog traditioneel. Eén ruimte, hij had een hoogslaper, de vrouw die op dat moment bij hem was had een twijfelaar op de grond. (Kleine bedjes want je sliep in foetushouding, op je rug liggen komt wel als je dood bent)
Als er gasten waren kookte ze voor hen. In de toch al donkere kamer hing dan rook. De koning klom naar de nok, luisterde de gesprekken af en afhankelijk van hoe zijn pet stond schoof hij aan.

Daarna lunch en toen kwam er nog een citytour. Madagaskisch tempo, de medewerkster van de universiteit had heel veel kennis en zag het als haar taak om die geheel aan ons over te dragen (we kregen zelfs een samenvatting). Roelof betwijfelde of we het vliegtuig om 3 am wel gingen halen. De jongens gaven om 16 uur aan dat het tijd werd voor een Ingeborg-actie, “bedankt, reuze interessant, maar we willen voor onze vlucht van 16 uur nog even wat drinken”. Gelukkig stopte ze net voor dat moment zelf.
En nu zitten we in de spits en rijden stapvoets door de stad. Wel mooi licht. Voordeel volgens Roelof, lekker moe als we het vliegtuig instappen. Met enig geluk zijn we om 18.30 in het hotel.

Het was wel een overdosis cultuur voor ons, cultuurbarbaren.

We vliegen vandaag om 18 uur en om niet de hele dag te hangen besloten we gisteren om quads te huren. Jelmer zat bij mij achterop, Thijmen bij Roelof. Thijm vond het onverantwoord dat ik reed, te zwaar voor mijn gewrichten. Nou moet ik toegeven, het duurde even voor ik in de groove zat, maar onverantwoord is overdreven. Jelmer en ik hadden al snel een supersamenwerking waarbij hij de goede kant op leunde en ik veel minder zwaar hoefde te sturen. En toen ik heuvel op even pittig gas gaf zei Jelmer: “niet echt vrouwelijk!” Blijkbaar dachten meer mensen dat de combi van de lange Jelmer achterop en ik aan het stuur een grappig gezicht was. Leverde veel stralende lachen en zwaaiende mensen op.

Gaaf was het, al snel van de verharde weg af, door het veld, door het bos, over keien, door stroompjes, hard werken en gas geven.

Prachtig; huizen, zeboes, schapen, zilverreigers. We weten nu waar de claxon voor is. Nosy Be heeft twee meren die vol krokodillen zitten, helaas bleven ze niet voor ons poseren.

De gids snapte dat puberjongens ook willen racen en zocht 2x een stuk waar de jongens mochten. Een keer op een plateau en een keer op het strand. Dat ging echt hard.

Weer bij het hotel konden we ons heerlijk douchen en dat was na al het stof geen overdreven luxe.

Ik had snel de blog gemaakt om hem op te laden bij het hotel, maar de WiFi was weer even afwezig. Jelmer wilde de blog graag lezen en verwijderde hem daarna gelijk maar helemaal. Roelof ging aan het herstellen en toen misten er twee blogs. Aghhhh! Gelukkig kon de opgeladen blog teruggevonden worden. Deze blog is de tweede poging, nu op het vliegveld en ook hier doet de WiFi het niet.

Trouwens, er doet wel meer het niet. De beveiliging is ook buiten werking; tassen gaan wel in een bak, maar worden niet gecontroleerd. Je moet wel door een poortje, maar als het piept, wat volstrekt willekeurig gebeurt, wordt de persoon in de buurt niet gecontroleerd. Vrouwen met baby’s mogen gewoon doorlopen, om het poortje heen. Een soort taxibrousse met vleugels. We verwachten dat de koffers op het dak gaan.

We hadden 10 minuten geleden al moeten vliegen. Eerst kwam er een kwartier geleden een propellervliegtuig binnen, andere maatschappij. Nu 10 minuten te laat komt air Madagascar binnen. We hopen op lampen op de landingsbaan…..

Omdat Jelmer ziek was en veel liever zijn moeder bij zich wilde, zijn Thijmen en ik vanmorgen samen op pad gegaan.

Op een snelle boot, 150 pk, koersend naar de horizon, want zover moesten we de blauwe zee op.
Maar je vaart niet zomaar een stuk of 10 walvissen aan.

We vonden eerst een school dolfijnen, ontzettend gaaf, rondom de boot een stuk of honderd. De gids gaf ons in het Frans de instructie heel rustig het water in te gaan, maar schijnbaar hadden onze franse bootsmaten dat niet goed verstaan, schijnbaar.
Plons, plons, plons! Zero dolfijnen, vertrokken door de bommetjes en het trappelen van de flippers op het water. De gids zei nog “vous n’êtes pas dans la velo”
Goed even later de volgende poging, Thijmen en ik hadden de Fransen naar bakboord gepushed en wij gingen op stuurboord langzaam het water in, de Fransen trappelden zo goed dat de dolfijnen onze kant op zwommen, briljante strategie, geweldig.

10 minuten later “balines”, walvissen, ze namen veel afstand maar toch indrukwekkend zo’n grote staart boven het water. We hebben ze 20 min achtervolgd. Tijd voor de lunch, de Fransen spraken Frans met elkaar, niet gek natuurlijk, maar minder gezellig voor ons. Na 2 uur lunchpauze, de terugreis, gelukkig vond Thijmen. Helaas er moest nog een keer een stop gemaakt worden bij de schildpadden en wij waren wel klaar met de Fransen.

Daarna terug naar het hotel, Thijmen en ik waren erg chagerijnig van de Fransen. Wat Ingeborg niet echt kon waarderen, mild uitgedrukt.

Nu achter een biertje kan ik wel genietend op de dag en met name de dolfijnen terug kijken.

Jelmer is weer beter gelukkig, we hebben het geld teruggekregen van 2 personen, meteen maar omgezet in quadrijden morgen, ben benieuwd.

Ingeborg zit net naar de palmbomen te kijke en denkt daar er wel voor 200000 Ariary cocosnoten in de boom hangt, ik heb er 3 gekocht voor 20000 , leverde een lach van oor tot oor op bij de tuinman die de palm in klom en met gevaar voor zijn leven de cocosnoten eruit haalde. Vandaag werden me bij aankomst meteen weer cocosnoten aangeboden, vriendelijk geweigerd met nu bij mij een lach van oor tot oor.

Ik zit hier in mijn eentje te zwelgen in zelfmedelijden. Vandaag zouden we gaan whale watchen. Helaas was Jelmer een kacheltje, wat in de tropen geen goed teken is. Thijmen was misselijk van de antibiotica en hij had zich niet voldoende met zonnebrand ingesmeerd, dus een verbrande nek en voeten. Jemig, alsof hij een terminaal lijden had.
Hij bleef wel bij Jelmer.
Ik dacht het niet.
En nu een uur later gaat het beter met Jelmer, zit Thijmen met Roelof op de boot en zit ik zielig te doen op het balkon. Het is bewolkt en mijn boek is uit.

Je ziet overal posters tegen kinderprostitutie, met een telefoonnummer erbij om te melden. Gisteren was er een andere familie die ook meeging, gezin van vier en zijn vader en partner. Opa woonde hier, hij had een vrouw die als ik mild reken 30 jaar jonger is. (De mensen lijken hier heel erg jong.)
De jongens bekeken de situatie waarna de één vroeg of ik dat nummer nog bij de hand had, de ander keek en vroeg zich af of die oude man niet doorhad dat het om zijn geld ging.
Wat maakt dat het in mijn hoofd blijft zitten?
De ongelijkwaardigheid? Ik gun haar een beter leven, is dit beter? Ik vind dat volwassenen hun eigen keuzes moeten maken, ze is zeker volwassen….
Er loopt hier ook een blanke man van 80, met een vrouw van hooguit 30 en een dochter van hooguit 10, zorgt een poos werken bij het AMK dat je altijd de rampscenario’s voor je blijft zien?