Zaterdag 13-08-2016
Vandaag gingen we van het park naar Fianarantsoa, de tweede grootste stad. De oude stad is werelderfgoed. Oude leemhuizen. Ook hier een vileine koningin die mensen afslachtte, Sneeuwwitjes stiefmoeder en Lucrezia Borgia zijn in goed gezelschap. Deze koningin had het niet alleen op blanken en Christenen voorzien, ook van haar eigen volk legden velen het loodje. Gelukkig is alleen de steen waar de onthoofdingen plaatsvonden nog te vinden.

Verder een wandeling door de rijstvelden en een echte maaltijd bij een Betsileo gezin. Hoge huizen, drie verdiepingen, op de begane grond hun voorraadkamers, steile trap op naar boven, twee grote kamers en op de bovenverdieping (3e) werd gekookt en zat de hele familie. Grappig een vuurplaats, een raampje, iedereen kookt op houtskool. Het grasdak had een teerachtige aanslag, waardoor het minder water doorlaat en langer blijft zitten. De Betsileo zijn betere terrasbouwers en hun terrassen doen bijna Aziatisch aan. Deze dammetjes waren ook veel makkelijker te bewandelen. (Wat erg plezierig was na de wandeling van gisteren).

Nu zitten we in een heerlijk hotel, ruim, fris, schoon. We zijn wel voorstander om de Malagassische wijn aan de kerk te schenken voor het avondmaal, daarvoor zijn de druiven oorspronkelijk ook gekweekt. Opa van Lingen zou zeggen “wil je proeven?” En als hij de helft kwijt was “zuur hè? Om oe doot te joeln!”

Vrijdag 12-8-2016
Vandaag vroeg op, maar 5 minuten op weg bedacht Jelmer dat zijn beurs nog op het bed lag. Damn, rechtsomkeert! Gelukkig, hij lag er nog. Omdat de banken zo verspreid zitten hebben we regelmatig een klein kapitaal bij ons. Bij het park aangekomen waren we gelukkig vóór de bussen, maar toch vond onze gids dat we verder naar voren moesten. Het had niet misstaan als een training voor de strongmanrun. Stijl omhoog, stijl naar beneden, over takken, over stapstenen naar de overkant van een riviertje. Ik dacht een boom te pakken voor steun, maar miste en viel op mijn gat, net toen Roelof een foto wilde maken, en die hij dus maakte. De gids en hij schaterden gebroederlijk.

We zagen een bladgekko in het echt, Wauw wat een camouflage! Een prachtige kikker, bruin, hoekig. Kameleonnen. En een ringtailed mongoose, wat een cool beest, prachtig, dat snuitje. En weer een aantal lemuren en Sifaka’s. Ze zijn zo cool, lange armen en benen, relaxed. En springen; zo elegant, zo ver! Fotograferen was knap lastig met het tegenlicht. Maar onze gids was dolenthousiast over mijn camera en speelde met de instellingen. Rende de heuvel op en af, om een foto te maken. Moet zeggen dat zijn close up van de bladgekko briljant is. Hij was zo blij met een goede foto dat ik mijn fototoestel met liefde uitleende. Daarbij was het tempo van de mannen zo hoog dat ik af en toe eerst uit moest hijgen en regelmatig een beslagen bril had.

Vanmiddag zijn we in de natuurlijke bronnen gaan zwemmen onze gids die een half uur omrijdt voor een fasa restaurant, zei dat het kon. We hebben allemaal prachtige oranje waterschoenen, die best lekker lopen. Dus we hadden ze aan bij een kleine wandeling met zijn tweetjes. Alleen die van Roelof, ze leiden zo af, niemand kijkt nog naar hem, of hoe lang hij is. Alle ogen gaan gelijk naar beneden.

Vanavond nog een avondwandeling met dezelfde gids. Leuke vriendelijke vent. Hij ziet Kameleonnen van ver. We hebben de muislemur gezien. Superschattig!
Diamundra leerde Thijmen fotograferen tussen de bedrijven door, prachtige foto’s, dat kan een dure avond worden.

11 aug
Een lange reisdag, 260km en 8 uur later zijn we op de plaats van bestemming. Geen weg voor mensen met een gevoelige maag, hobbels, bochten, veel verkeer, stoppen en optrekken. Het door ons gekozen hotel was overboekt, dus hadden we voor de vakantie al een upgrade genomen. Mmmm. Uitzicht op een muur. De eerste moet wel héél basic zijn geweest als dit de upgrade is. De plaatjes hadden ons een ander idee gegeven van Centrest. Lichte teleurstelling bemerk ik bij mezelf. (En bij Roelof)

Regelmatig worden we gevraagd hoe oud de jongens zijn. 14 en 16. Gelijk worden ze vergeleken met jongens in de groep die ook die leeftijd hebben en wij een jaar of 10 inschatten. Geschaterlach verzekerd.

Roelof zit nu op een randje te kijken hoe een klein mannetje probeert te lopen met een grote lading op zijn hoofd. Duidelijk een kunst die je moet leren. Grappig.
Het leuke aan de Madagasci is dat ze graag lachen. En grapjes maken. Onder ons lopen twee toeristen, Roelof wijst ernaar en zegt met een grote grijns “Fasa” tegen de ober, diens ogen worden even groter en dan schatert hij het uit “Yes Fasa”

Woensdag 10 augustus
Vanochtend om 8 uur werden we door onze driver naar het platteland gebracht voor een dayhike. Het is hier hoog, 1500 meter en heuvelig. De boeren planten aan in terrassen en alles wordt met de hand of in het beste geval met ossen gedaan. We liepen over de richels tussen de terrassen. Best nog lastig als je moe wordt. We liepen over de erven en iedereen was even aardig, hartelijk, nieuwsgierig naar ons. De mensen genoten als je een foto van ze nam en hem dan liet zien. Best leuk als kinderen niet vragen om geld maar of je hun foto wilt nemen. Op een gegeven moment gingen we steil naar beneden en Roelof zei dat hij dit wel met de mountainbike wilde doen. “Ja leuk” zei Jelmer “kun je gelijk even zeggen welke kleur kist je wilt?”.

We gingen op allerlei plaatsen kijken hoe mensen werkten. De smid, met een eigen gemaakte blaasbalg, maakte een schep. Een vrouw molk haar zebu, die magere koe met bult, geeft 5 liter melk. (Een geïmporteerde Fries komt tot 15 liter.) Het is hier droog. Stoffig en dor. We zagen hoe ze stenen maken, modder/klei in een mal, storten, drogen, stapelen met gaten er tussen, opnieuw stapelen met brandstof erbij en dan bakken. We zagen hoe ze het land met de hand omploegden. Drie man, schep in de grond, duw, trek en kiep om. Dikke zware kleiklompen. Onze 3 mannen mochten het ook proberen en tot grote verbazing van de werkers lukte het, toen moesten ze nog eens en nog eens. Vervolgens lieten de werkers zien dat het ook sneller kon. Gelukkig was het geen vrouwenwerk. Verderop liet een jonge ons zien hoe je sisalvezels uit een blad schraapt. En vrouwen hoe je matten vlecht van papyrus. Dat was dan weer een vrouwenwerkje, dus mocht ik. Ik kon er denk ik wel 1 in een week maken, zij 3 per dag. Het was leuk, vaak doe je dit soort dingen als georganiseerd dingetje voor de toeristen. Hier komen nog zo weinig toeristen dat zij nog meer van ons genieten dan andersom. Als je uit de velden komt hoor je steeds wel iemand roepen “Fasa!” Blanke. Waarna het hele dorp uitloopt.

We kwamen langs hun tombes. Hoewel de meeste mensen Christelijk zijn, houden ze oude tradities in stand. Bijvoorbeeld de hele familie wordt begraven in één tombe. Dat kunnen 50-100 personen zijn. Ook als je verder weg woont wordt je teruggebracht naar je familietombe. En dat doe je gewoon boven op het dak van de minibus, net als andere zaken die vervoerd moeten worden. Eén keer per 5-7 jaar worden de botten “gekeerd” famadihana. Daarvoor worden de lijken uit de tombe gehaald, er wordt 3 dagen gefeest met de extended family en op de derde dag wordt er een nieuwe doek, lamba, om het lijk gewikkeld, en worden ze weer in de tombe geplaatst. Tot onze grote verbazing was er een famadihana waarbij de lichamen een nieuwe doek kregen aan de gang. De driver vroeg of we het wilden zien. Kan dat? Ja dat kon, we werden vriendelijk begroet. Jelmer voelde zich opgelaten “alsof je naar de begrafenis van een onbekende gaat, inbreuk op hun privacy”. Maar ze leken het oprecht niet erg te vinden, er kwam een bandje voor ons spelen, trommels uit oude blikken en fluitjes uit een stuk ijzer. Ze begonnen te dansen en nodigden ons uit om mee te dansen. Dat was te veel voor de jongens. Ik dacht ik kan ze maar beter iets terug geven om over te praten. Grijze fasa.
Bijzonder om mee te maken.

9 augustus.
Gisteravond hebben we een nightwalk gedaan. Onze hoofdlampen waren weg, gejat? Ik had zo’n goed gevoel over dit hotel dat ik er niks van geloofde. Maar goed ze waren wel weg. Balen.

In het donker op zoek naar lemuren die ’s nachts actief zijn, kameleonnen zitten ’s nachts op een tak en worden veel lichter. We hadden dezelfde gids, waarschijnlijk een kat als voorouders. Hij rende door het bos alsof er geen wortels en takken waren, klom ‘even’ een helling op, van het pad af “come, come!” Knap van ons dat we konden volgen. Hij vond twee kameleonnen van het formaat vingernagel. Ik had ze met vol licht nog gemist en een prachtige grote, lime groene. En lemuren hoog in de bomen, twee kleine oogjes. Eén keer nog twee extra ogen op de rug (Dat kan alleen een moeder zijn). Roelofs zaklamp lichtte ze zo bij dat Thijm er een foto van kon maken.

Thuisgekomen bleken de lampen in Roel’s zijvak te zitten. Even om te bewijzen dat ik niet overdreven positief ingesteld ben.

Vandaag een reisdag, het land doet erg Indiaas aan, arm, karren getrokken door ossen of door mensen op de weg. Riksja’s, fiets maar ook die met mensen ervoor. Oude Mercedes Sprinters omgebouwd voor personenvervoer. Het dak volgestapeld met zakken, pakken en fietsen. De bus vol met mensen. Indrukwekkend. De mensen zijn vrolijk, lachen veel, maken contact. Leuk.

Net even gewandeld, dit hotel is keurig van binnen, maar ligt niet in de beste buurt en ver buiten het centrum. We moeten de luiken dicht doen tegen de “muggen”. Drie man bewaking in de tuin, best veel voor één hotelletje.

Dit moet ik nog even kwijt. We eten in een hotel aan een grote tafel met een Italiaans gezin. Het voorgerecht was superlekker. Gegratineerde aubergine.
Maar toen kwam het hoofdgerecht. Puree met gekookte erwten, worst, spek en varkenskotelet. Echt; puree met snert. Roelofs gezicht was onbetaalbaar.

8 augustus
Antasibe
Vannacht geslapen van 20-6.30 uur, 7 uur ontbijt, 7.30 uur rijden,8.00 uur het woud in met een gids met een alcohol kegel waar je tegen kon leunen, maar hij kon wel zoeken. Twee families Indries, één met baby. Hun roep is niet voor niets beroemd, wat een indrukwekkend kabaal. Eén groep diadeem sifaka’s ook met baby, common Brown lemur, red bellied lemur, van die laatste werd hij zelf heel enthousiast die zagen ze 1x per maand en de common wooly lemur, een nacht lemur. Prachtige beesten.
Leuk dat zoeken hoog in de bomen, zere nekkenwerk. Het lopen was nog een hele onderneming. Wortels, lianen, modder, stijl op en neer en dat alles terwijl je Sifaka’s zoekt. Het is zo’n 20 graden. Onze gids nam shortcuts door de jungle. Daardoor zagen we vaak als eerste iets voor er meer mensen kwamen. “Stay here just watch, mostly they come down in a while.” En dat deden ze, vaak waren de andere groepen dan al weggelopen. Wij keken en hij zocht de volgende groep, racete met ons door het bos over minder begaanbare paden tot we een volgende groep vonden.

We zagen nog een aantal mensenfamilies. 2 huilende kinderen, een zorgende moeder en een vader met grote camera. Voorstel voor volgend jaar; camping in Frankrijk en bezoek een dierentuin.

Over dierentuin gesproken. We gingen nog naar Maki eiland. De beesten zaten ons of liever de bananen op te wachten bij de aanmeerplek. Het leuke was dat je ze van heel dichtbij heel goed kon zien. Prachtige handjes. Het minder leuke dat ze absoluut raar gedrag hadden. Wat ook wel weer grappige taferelen gaf toen ik een … Ik vraag net aan de jongens hoe heet dat kleine egeltje ook al weer? Weet niet, weet niet, Pipi (hij had gele strepen en een koddig koppie) en met een piepstemmetje zingt Thijmen “ik ben Pipi Langkous” Tengrel oid zoek ik nog op (Tenrec). Ok terug naar het verhaal, ik ben ingespannen op mijn hurken bezig, landt er opeens een lemur op mijn schouder, dus daar lagen we samen.

We gingen verder langs de krokodillen, boomboa, schildpadden en een fossa. Foessa zeggen ze hier. Wat een waanzinnig mooi beest. Veel kleiner dan verwacht. Wat waanzinnig zielig dat hij in een hok zat.

Op de terugweg een gans met zelfmoordneigingen. Dinner? Nee alleen met kerst vertelt de gids. “Ik snap het”, zegt Thijmen, “met kerst draait alles om Djegoose.” (Hij was net semi Spaans aan het praten)

En nu genieten we van de zon, straks nog een avondwandeling in het donker.

7 aug

We zitten voor onze slaapkamer in de namiddagzon te genieten van een wijntje. Vrij zuur maar kruidig. De perfecte basis voor glühwein. Jelmer tafeltennist met een Engelse jongen, er spelen kleine Malagassi op het pad, een soort campinggevoel. Hun moeder draait lokale muziek, best een leuk deuntje, maar wat het geweldig maakt is dat ze er een prachtige volle stem tegenaan zet. Zon, wijn, spelende kinderen, mooie stem, wat wil je nog meer.

Ik heb net ontdekt dat de veroorzaker van mijn diepe liefde voor reptielen, de Madagascar day gekko, hier overal zit. Niet verwonderlijk als je het eerste stukje van zijn naam ziet, maar ik had het me echt niet gerealiseerd.

Vandaag was een reisdag. Leuke gids die stopte als we het vroegen, vruchten met ons kocht. Wild orange; komt toch wel dicht bij onze pommelo, banaan. Oh zo lekker, rijp geplukte banaan.

Zoveel te zien onderweg
-We stopten bij een plek aan de rivier waar iedereen aan het wassen was. 2 dagen na de begrafenis moet alles uit een huis gewassen worden; misasa. Families doen dit samen. Alles; dekbedden, lakens, kleden, kleding.
-rijstvelden met te weinig water waar nu gevist wordt op minuscule visjes.
-Klei, stenenmakerijen. Mooi maar wat een werk. Klei graven, stenen vormen, drogen, bakken.
-Zebu, de lokale koe, mooi, mager. Indiaas en dat blijkt ook te kloppen.
-Rijst, wordt 3 dd gegeten. Eigenlijk eten ze met lepel en handen. De gids vertelde hoe hij ooit meegegeten had met een gezin en hij zijn varkensvlees aan het bot in zijn hand had genomen. Toen de zoon dat ook wilde doen zei de vader: “zo eten honden” nou dat was wel weer een geweldige les in etiquette.
-Fasa witte, zoals wij dus. Een fasa restaurant, waar alles goed gekookt moet worden.
-Salama hallo
-Misoatra dankjewel

We hebben ons programma wat omgegooit. Vandaag reizen en naar een reptilarium. Zodat we allerlei kameleonnen en gekko’s snel konden ontdekken en van dichtbij konden zien. Na twee dagen te korte nachten nu dus rust. Thijmen zit te I padden, Jelmer tafelvoetbalt met de locals en Roel knapt een uiltje.

6 aug 2016
Om 4.30 uur ging de wekker, dus dat was best een kort nachtje. We hadden opstaan om 5 uur bedacht, maar het personeel van het hotel verzekerde ons dat we een half uur eerder moesten. Schiphol was een puinhoop.

Klokslag 5 vertrok de bus en een kleine 10 minuten later waren we op Schiphol. De marechaussee stond langs de weg maar stopte ons niet. Inchecken, 9.2 10.4 12.3 en 14.7 kg best netjes. Plop weg. En daar stonden we 3 uur te vroeg, klaar om te vertrekken.

Parijs daarentegen; we liepen het vliegtuig uit en de wachtrij in. We hadden 2 uur om over te stappen maar hebben serieus even getwijfeld of we het zouden halen. De snelheid van afhandelen was… Abominabel. Raar wat angst met mensen doet. En werd het hier nou veiliger van?

En nu zitten we in een snikheet vliegtuig. Onder mijn billen loeit een heteluchtverwarming.

1 uur’s ochtends voor jullie, plaatselijke tijd 2 uur. We liggen allemaal in bed. Pittig dagje. Laatste 500 m hebben we door de stad gelopen. Er stond een vrachtwagen met panne de weg te blokkeren. De sfeer is vriendelijk. Aardige mensen. Leuk oogcontact, olijke blikken.

We zijn al naar een bankautomaten geweest. We trokken het maximale bedrag 100.000,- ariarie, twee keer en hadden beiden een stapel biljetten waar een veehandelaar jaloers op zou zijn. Met de rekenmachine in de auto bleken we €59 euro gecasht te hebben, leuk land

Onze tassen beginnen gevuld te raken. Jelmer denkt mee, zonnebrandcreme? Een jaarlijks terugkerende ergernis omdat we het jaarlijks vergeten. Ik laat hem trots mijn inzettas voor de gapbag zien. Paspoorten ✔️ neusspray ✔️ zonnebrand✔️ ruimte voor stekkers en verlengsnoeren ✔️. Hij kijkt me met grote ogen aan: “hoe kun je dat nou doen? dan missen we de vakantievibe; een half uur zoeken in die klotezooi met zipbags in papa’s tas!”