Mijn blog aan Facebook gekoppeld 

De eerste voorbereidingen voor onze reis naar Madagascar.

Nieuw logo

We kwamen keurig op tijd aan op Schiphol. Op één na waren alle landingsbanen dicht. Het kwam met bakken uit de lucht, takken waren van de bomen gebroken. Zou het een code rood zijn vroegen we ons af? Het voelde wel zo. En nu zijn we bijna thuis. Opa, oma en de beestenboel wachten op ons. Daar start het grote wassen; vier rugzakken met vieze was.

Vanochtend hadden we een pick up om 6.30 uur, dus om 6 uur ontbijt. Er kwam een oude baas binnen met flaphoedje en een bril die zijn ogen enorm vergrootte. Hij bleek het beste Engels tot nu toe te spreken. Reed in een oude pick up met grote sticker van Monoloco ecolodge en nam ons mee op pad. We gingen naar een mangrove bos met getijden, stuk lopen en toen met een oude gemotoriseerde kano de rivier op. Zoveel vogels, allerlei soorten reigers, lepelaars, zwarte gier, ijsvogels. Waanzinnig. Daarna een stukje met de auto, vervolgens een bos dat vergeven was met muggen, gedrenkt in deet liepen we rond, deze muggen trokken zich er niets van aan, staken door de broeken heen. Maar zoveel apen; howlers, mannetjes, vrouwtjes, jongen. Weer een spectacled owl en een tapir hoog in de boom. Super cool.

Daarna gingen we door naar een cacaoplantage. Een allervriendelijkste boer, die ons vol trots alles liet zien. Hoe ze een gekruiste cacaoboom die niet te hoog werd en al naar 1,5 jaar vruchten droeg entten op een onderstam van de national cacaoboom. Op de plantage allerlei fruit, starfruit is hier niet alleen mooi maar smaakt fris zoet. Grapefruit zo van de boom is veel zoeter. Noris stonken zo dat we die niet geproefd hebben, dragonfruit was niet rijp, bananen, echt ik wilde dat bananen zo smaakten in Nederland, kleine citroenen, rijst, jasmijn om met de geur meer insecten te lokken. Wilde gember, scherp! Peperkorrels, prachtig. Vanillestokjes. Broodboom een vrucht die oorspronkelijk een groot deel van het voedsel van de bewoners vormde. Cacaobonen worden met een machete uit de vrucht geslagen. Om de bonen zit een friszoete laag, daar kun je op sabbelen. De bonen met laag worden in plastic zakken drie dagen in de zon gelegd om te fermenteren. Daarna uitgespreid in de zon om te drogen. De volgende stap is branden. Doppen en dan de bonen malen. Je krijgt een prachtige pasta. De boer deed pasta in een pan met water en kaneelstokjes, vervolgens deed hij er suiker bij. Het was leuk om naar hem te kijken, tijdens het branden, rook en proefde hij de bonen, en toen de chocoladedrank klaar was walste hij hem in zijn kopje om hem te ruiken en te proeven, alsof het wijn was. We kregen allemaal een kopje. Lekker. En de rest van de pasta kregen we mee. Hebben we het land uit gesmokkeld.

En dat was de laatste dag, onze beste gids tot nog toe zette ons keurig op tijd bij de airport af en daar begon de frustratie, het duurde en duurde maar. Een lange, lange rij. Hele families Ecuadorianen mochten voor en namen het merendeel van de balies in beslag. Onze paspoorten zijn 8x gecheckt, onze boardingpassen 4x. Het debiele gele formulier dat we in moesten vullen bij binnenkomst en dat we de hele reis zorgvuldig bewaard hadden was niet langer geldig en moest nu op een nieuw wit papier nogmaals ingevuld worden. Er stond niets anders op. Je kan je voorstellen dat deze procedures wel erg veel tijd in beslag namen, volledige twee uur opgegaan aan rijen, checken en schrijven. Omdat op de cacaoboerderij geen chocolade te koop was dacht ik dat nog even te doen op het vliegveld, 10 dollar per reepje. Ik ga wel langs de wereldwinkel voor fairtrade Ecuadoraanse chocolade. In het vliegtuig riep de captain om dat we wat langer wachten op 9 passagiers die nog vast zaten in de veiligheidscontroles op het vliegveld.

Vandaag vertrokken we van de Galapagos eilanden, we gingen nog even mee naar het landschildpadden breeding centre. Een bijzondere plek waar geprobeerd wordt die schildpadden die met uitsterven bedreigd worden te behouden. Er wordt zoveel mogelijk de leefomstandigheden van betreffende eilanden nagebootst, rotsen, weinig water, weinig voedsel, zodat na een jaar of zes de schildpadden weer in het wild kunnen worden uitgezet. Het hok van lonesome George bekeken, de laatste van zijn soort. Twee jaar geleden op ruim 100 jarige leeftijd overleden. Ze hebben hem nog proberen te kruisen met een soort die genetisch erg op de zijne leek, maar het mocht niet baten. “George was erg verlegen”, zei de gids. “Of homoseksueel” zeiden Roelof en ik gelijktijdig tegen elkaar, maar niet tegen de gids, we hadden het gevoel dat dat heiligschennis zou zijn geweest.

Daarna met het vliegtuig naar Guayaguil, een grote stad, waar twee zaken wel interessant waren, de kathedraal van Guayaguil en het parc des Iguana’s. Laat ons hotel nu tegen de kathedraal gebouwd zijn! Park moest daar vlak bij zijn, wij naar het naast liggende park, geen iguana te zien. “Die krengen verstoppen zich zeker in de boom”, zei nog één van ons voor de grap. Terug naar het hotel om te vragen waar het parc des Iguanas is. “Hiernaast.” -We zagen niets.- “Hebt u wel in de bomen gekeken?” Wij terug naar het park, in de bomen kijken, het stikte ervan. Cool!

Daarna uit eten bij een grillroom, Thijmen had dringend behoefte aan vlees. Terwijl ze bezig waren in de keuken, hoorden we water klateren. Overal lekte het water uit het plafond. Iedereen deed stoïcijns of het erbij hoorde. Terwijl de kok doorging op de kolen die niet nat waren, dweilde een ander de keuken.

Nu liggen we allemaal in bed, morgen de laatste dag.

Vroege ochtend, om 6 uur zaten we in de dingie om de mangrove bossen te zien. De schildpadden peddelden rustig rond, alleen er naar kijken maakte al dat je rustiger werd. Prachtige beesten. Sereen is het goede woord, ontroerend. Een paar white tips, een black tip shark, blue footed boobies. De boobies zijn zo genoemd omdat ze op het land zo sukkelig lopen; bobo betekent onhandig. Maar aan het eind van de trip zagen we ze in grote groepen vliegen om zich in het water op de sardientjes te werpen. Waanzinnig! Soort synchroon vliegen en duiken. Niets bobo’s aan.

Daarna ontbijt en gelijk door een uurtje met de boot. Hebben jullie ooit geweten dat manta ray’s uit het water springen? Wij ook niet, zagen zwart met wit steeds plonzen, pinguins? De kapiteit lachte ons uit; gewoon roggen.

Daarna tijd om te snorkelen. Een waanzinnige haai gezien, white tip, huge! Ik heb nog een stukje met hem mee gezwommen, wat een prachtbeest. Hij zat in een richel, vraagt Thijmen of hij er een stukje naar toe mocht duiken, waar is die zoon gebleven die het water niet eens in wilde als er haaien zaten? Daarna vier sealions die om ons heen zwommen, duikelden in het water, met een gemak, een soepele gratie. Ze maken een geluid dat daar helemaal niet bij past, net een toeter van een vooroorlogse auto. Ik ga een bekentenis doen die echt niet cool is; de leukste beesten onder water vind ik de scholen sardientjes, een grote glitterende wolk, als je er in zwemt schieten ze spontaan opzij maar wel prachtig tegelijkertijd, van een onbeschrijfelijke schoonheid vind ik dat. De hoeveelheden vissen zijn enorm, grote groepen grote vissen grijs met gele staart. Glinsterend zilverkleurig met witte stippen, gele vissen. Prachtige zeesterren, ze zien er een beetje uit als koekjes die hun vorm na het bakken kwijt zijn, ik vind de donkere met oranje stekels erop prachtig, maar er is ook een lichtbruine met donkerbruine vlekken dat lijkt echt net een koekje. En dan heb je opeens een prachtige elegante fluorescerend blauwe ertussen.

Als laatste activiteit voor de lunch een wandeling over Isabella Island, warm! We gaan op zoek naar de land Iguana, twee gezien, mooi oranje geel. En nog een poos zitten kijken bij de zee Iguana’s, zwart, bruin, ze zwemmen heel grappig door als een slang te kronkelen, poten langs het lichaam. Je ziet ze bijna niet op de zwarte rotsen.

En nu na een heerlijke lunch heb ik tijd om mijn blog bij te werken in een ligstoel op het achterdek. Straks pakken, morgen vliegen we naar Guanaguil. Ik ben jaloers op de rest van de groep zij blijven allemaal nog 3 dagen. Maar velen zijn alleen voor deze week naar de Galapagos gevlogen en hebben dus verder niets gezien van Ecuador.

We dachten een rustige vaart terug te hebben. Ik werd door de golven in slaap gewiegd. Toen ik weer wakker werd was de lucht grijs en de boot stampte door de golven, links, rechts, op en neer. Uitslag tussen de 30 en 45 graden naar links en rechts goed te meten met de reling en de horizon. En dan ook nog een voor achterwaartse beweging die stevig aanvoelde. Mmmm pittig. Toen kwam Jelmer boven ” mam ik heb overgegeven” -kut- “maar ik kon het toilet net halen” -pffffff- “maar het deksel van het toilet zat dicht” -kutkut kutterdekut- dus ik heb het maar opgeruimd, Roelof vond het een moederlijke taak. Raar hoe je eigen misselijkheid vermenigvuldigd wordt door de geur van …..Toen ik weer op mijn ligbed lag zei Thijmen: “ik heb net overgeven” -😖- “over de reling” -pffffff- “het is tegen de onderste verdieping aan geklotst” ik vond dit een vaderlijke taak. Het was vrij simpel op te lossen, na twee emmertjes zeewater was de oranje waas over de witte boot verholpen. Vervolgens vertelde een medereiziger hoe zij over de reling had staan overgeven en haar man bij iedere volgende golf enthousiaster werd omdat ze zoveel vissen aantrok.

Voor we vertrokken hebben we ons eerst vermaakt met het kijken naar twee Galapagos haaien die om de boot zwommen, gaaf hoor. Grote jongens. Om 8 uur vertrokken we naar Bartholeme eiland, dry landing, een lange wandeling naar boven. De eilanden zijn onvoorstelbaar goed beschermd. Een vlonder omhoog, je kan kijken maar mag niet van het pad af. Vulkaan landschap, uitzicht op de pinacle. Op de aanlegsteiger lag een zeeleeuw die ons hooguit verstoord aankeek omdat we in zijn zon stonden. Om 10 uur terug naar de boot, snorkelspullen halen. Wauw! Prachtige scholen vissen, kleintjes en grote, koraal, helder water, prachtige zeesterren, een Galapagos haai, twee white tip haaien, roggen, één was enorm. Als toetje een zeeleeuw in het water.

Na de lunch een wandeling op de lavavelden van Santiago eiland, kilometers lang, indrukwekkend, donker, hard, geluid alsof je over glas loopt, stukken hobbelig, rimpelig, kleine “ovens” waar de lava uitspoot, grote breuken, verschuivingen. Het lavazand gleed door je vingers. Het was warm boven de zwarte lavavelden. Het meest bijzonder was nog wel dat op deze blakerende vlakte leven was, hagedissen, sprinkhanen, vogels. Daarna weer afkoelen in zee, snorkelen, grote groepen vissen. We waren op weg naar een uithoek toen we terug moesten, later hoorden we dat in de uithoek een schildpad en een zeeleguaan hadden gezwommen, jammer.

Er zijn twee mogelijkheden om aan wal te gaan; een dry landing de boot legt aan bij een vlonder of rots of een wet landing; je moet uitstappen in het water. De bemanning staat altijd klaar om je te helpen. Je pakt met je hand om de onderarm van de ander, zodat je niet weg kan glijden.

Nu zijn we op weg naar Daphne eiland, waar we niet aan wal gaan maar omheen varen.

Genovesa eiland; 7 uur ontbijt, 8 uur op de dingie voor een wetlanding. Op het strand de zeeleeuwen, ze bewegen geen snorhaar als ze ons zien. Duidelijk geen enkel gevaar. Boobies, fregatvogels, veel eieren, veel jongen in verschillende stadia, van een soort lelijke naakt mormeltje tot enorme pluizebollen. Daarna terug op het strand, snorkelen in de baai. Jelmer zwom in een sealion, schrok zich rot, heb hem nog nooit zo hard zien zwemmen. Thijmen, dezelfde Thijmen die in Oman weigerde het water in te gaan omdat er haaien zwommen, is er nu niet uit te slaan. Hij ziet alles, haaien, schildpad, roggen in een groep. Daarna terug naar de boot om te lunchen.

’s Middags eerst snorkelen in diep water, hopend op de hamerhaai. helaas niet gezien, verder een beetje troebel water. Vervolgens een drylanding, een heel ander landschap, kleine bosjes, veel vogels, maar ook iguana’s. Op een gegeven moment een enorm terrein met lage bosjes, onze gids zei dat we goed op een uil moesten letten. Briljante schutkleur. Roelof zag er als eerste één, later nog één. En ik zag er ook één. Prachtig, nog nooit zo’n goed gecamoufleerd beest gezien, kleine oortjes, grote ogen. Terug op het strand mochten we weer even snorkelen. Een zwarte iguana liep naar het water en zwom naar een dichtbij liggende rots, om daar weer in de zon te gaan liggen.

’s Avonds waaide het zo hard dat het onmogelijk was om de blog bij te werken. Links rechts, op en neer Thijmen en ik hadden er wel wat last van. Er waren mensen die hun avondeten aan de vissen gevoerd hebben, zo erg was het gelukkig niet bij ons.

Met de auto naar de airport. De eigenaar van het hotel zit keurig op ons te wachten om 4.30 uur. Hij brengt ons, tot onze grote schrik slaat hij bij de grote weg verkeerd af. Roelof en ik proberen hem uit te leggen dat hij aan het spookrijden is. Het duurt even dan lacht hij, “nee dit is een nieuwe weg, nog niet open en hij wordt door de lokale bevolking als shortcut gebruikt.”

Terwijl ik dit schrijf lig ik op een deinend schip, de stampende motor naast ons hoofd, onze Galapagos tour is begonnen. De fregatvogels vliegen mee met het schip, vreemde silhouetten die boven de boot scheren. Vanmiddag Santa Cruz een baai waar boobies, pelikanen en flamingo’s vliegen, de rode krabben op de zwarte rotsen zitten, waar zwarte iguana’s kruipen. Heerlijk een hele poos flamingo’s gekeken, rustgevend, prachtige beesten. We hebben gesnorkeld. Heerlijk gegeten, de melkweg gezien en nu om 21.30 uur is het bedtijd. Morgen om 7 uur ontbijt. We varen 7 uur vannacht naar een eiland ver weg.

Om 8 uur ontbijt. Eerst uitleg over Inti Sisa, ze zijn al sinds 1994 actief. Ze proberen de Indianen die hier wonen te helpen, niet door ze te pamperen maar door ze te ondersteunen in hun eigen keuzes. Deze groep Indianen is eerst door de inca’s overheerst en vervolgens door de Spanjaarden als slaven behandeld. Pas sinds 1974 kregen ze wat rechten, maar er heerst diepe armoede. Inti Sisa helpt bijvoorbeeld door te zorgen dat de kinderen een plek hebben waar alle boeken en computers aanwezig zijn om huiswerk te maken. Er is een leraar die alle basisvakken bijles geeft. Ze geven vrouwen leningen om bedrijfjes op te zetten, er is een kleuterschool, er is onderwijs aan volwassenen. Zondags is er muziekles waar de traditionele muziek gemaakt wordt en geleerd aan de jongeren. Ze hebben een dorp vier biggen gegeven in de hoop dat die gebruikt worden om weer door te fokken. Het hotel is voor Ecuadoriaanse begrippen prijzig maar met de winst die gemaakt wordt worden al deze zaken betaald.

Daarna met een pick up een community tour. De jongens gingen achterin, kregen een stuk rubber om op te zitten en een slaapzak om om te slaan. We gingen kijken bij een school en kregen uitleg over het systeem. Ontmoetten een aantal mensen en kinderen. Daarna door naar een weverij, buiten zat een oude vrouw met een spintol, prachtige gelijkmatige draad, heel knap. Toen naar een indianenhut, kotcha, 3×4 meter. Met een kookhoek, een slaaphoek, een bed met stro ipv een matras en het voeteneind was de kledingkast , een kasthoek met etenswaren en een hoek met cavia’s. Aan het plafond een peertje, de electriciteit werd illegaal afgetapt van de buren dmv een leuk lusje om een kaalgemaakt draadje.

Op de de terugweg begon het te regenen, langs de kant van de dirtroad stonden drie mensen (met een zak aardappelen en 10 liter melk) te wachten op een lift. Zouden onze jongens het erg vinden vroeg Tom, ik denk het niet, even gevraagd inderdaad prima, dus er klommen drie mensen bij in het bakkie. Om de volgende hoek stond een gezin met twee kinderen en acht balken. Tuurlijk kon met gemak. Ach en weer een bocht verder stonden er nog twee dus Roelof en ik schikten wat in op de achterbank. We hadden het overal in Ecuador gezien, afgeladen auto’s en het was superleuk om het zo eens mee te maken.

Na de lunch vertrokken we, terug naar Quito. Morgen om 4 uur op, om 7.30 uur gaat ons vliegtuig naar de Galapagos.