Je weet dat je aan je vliegschaamte moet werken als je aankomt op Doha airport en je je thuis voelt. Ik vind Doha zo’n leuk vliegveld: de mensen, al die nationaliteiten en de kunst. Met een blij gevoel herken ik de grote beer van Urs Fischer, die net zo zeer een kenmerk is voor Doha als de briljante klok van Maarten Baas dat is op Schiphol. De eerste ziet eruit als een oude knuffel tegen een bureaulamp maar is zo’n 7 meter hoog. De laatste is een levensgrote man in een klok die iedere minuut de wijzer wegpoetst en een nieuwe tekent. Beiden geweldig. https://nieuws.schiphol.nl/uren-turen-naar-het-mannetje-in-de-klok/?

En als ik dan toch kunst bespreek: Tom Otterness, die je ook kan herkennen van beelden aan zee in Scheveningen, heeft hier op het vliegveld geweldige kinderspeelplaatsen vormgegeven.

Ik heb net ontdekt dat er een kunstroute is op dit vliegveld, dat ga ik op de terugweg met Jelmer doen.

Roelof kreeg een aanbod voor een upgrade, zo interessant dat hij niet kon weigeren. Dus reizen we business class van Doha naar Kathmandu. Ik weet niet wie blijer keek Roelof over of Thijmen met zijn verrassing.

Ik luister een programma met sir David Attenborough en ik geniet van wat hij zegt. “You don’t need words, oh well you do need them, but it is not necessary to have them to show that you are amiably and kind” en dat vat prachtig samen waarom ik zo blij van reizen word.

Oké de stoelen en het eten zijn heerlijk. Je kunt liggen! De deken is next level. De service is zelfs een touch too much. Dit is zeker minder vermoeiend reizen. Maar… ik vind eigenlijk reizen met zijn vieren op een rij veel gezelliger.

Jelmer zit aan de overkant en was net omgelopen om even te praten. We kijken naar Thijmen en Roelof die “naast” elkaar zitten, maar hun scherm niet naar beneden hebben. We hebben het verkeerd ingedeeld concluderen we. Wij hadden daar samen in het midden moeten zitten en die andere twee op onze plekken. Mocht er ooit een volgende keer komen… “Note to self”

We zijn bij het hotel. Kwamen aan in een beste bui. Harde bedden. Wel schoon. En de elektriciteit ligt eruit, maar verder een prima plek

We krijgen een beschrijving van voordat de Friendshipbridge wegspoelde, dus helemaal kloppen doet het nog niet. we halen u op bij de Chinese grens. Ons we vliegen toch terug wordt niet echt opgepakt dus laten we voor nu maar even zo. We hebben de tickets.

Dit was niet de beste aanloop naar een vakantie. Twee maanden geleden beseften we dat we geen opvang voor Louis hadden, maar dankzij Bob toch gelukt. Drie weken geleden heb ik een botje gebroken in mijn linker arm, maar heel redelijk herstel, sneller dan verwacht. Gelijkertijd is Louis aan het kwakkelen, maar vier dagen geleden was hij zo ziek dat hij opgenomen werd in een dierenkliniek, ook dat gaat beter hij eet, drinkt en loopt weer, we wachten de uitslagen af en hij logeert bij Bob. Twee dagen geleden viel een deel van onze reis, met de Friendshipbridge, in het water. De rit terug naar Kathmandu door de Himalaya is daarmee van het programma, we wachten nog op de aanpassing.

Maar de sfeer zit er al goed in. We doorlopen de lijst of we alles hebben. Jelmer blijkt een aantal dingen niet te hebben, maar verwacht niet dat het een probleem wordt: “ik denk dat ik gewoon pragmatisch weinig meeneem”

Ja ze lenen 50% van anderen, volgens Nienke doen mijn mannen aan shared packing. “Heb jij shampoo?” “Nee, maar ik verwacht mamma wel…”

En nu zijn we onderweg richting Schiphol, klein oponthoud bij Barneveld, maar eigenlijk niet noemenswaardig.

Ik ben wel eens meer ontspannen vertrokken. Roelofs auto blijkt massagestoelen te hebben, wat een aangename verrassing.

En nu zijn we onzinnig vroeg op Schiphol omdat, voor een vlucht om 22.15 uur, ik iedereen om 15.30 uur de auto in jaag. Dat komt door de spits op vrijdag, ik kon niet nog een strubbeling aan.

Oké één kleine hick-up: wij zitten in de bus en Roelof is terug naar de auto voor zijn telefoon. Jelmer zegt “hij heeft 8 min om hem te halen..” tssssjjss deuren dicht “…oh nee dan zijn wij bij Schiphol!”. Roelof komt 10 minuten later samen met zijn telefoon. Wat schetst onze verbazing als hij hem even later ook nog bij een balie laat liggen.

En dan begint het wachten. We zitten in een lounge. Lezen, gamen, werken post weg Gelukkig hebben we spelletjes voor op reis.

Louis houdt ons “leuk” bezig. Eerst had hij een wond aan zijn achterpoot die niet heelde en vond ik hem tam en stram, waarvoor we naar de dierenarts gingen die zei dat alles meeviel. Wij vonden van niet; zijn stijfheid, zijn hijgen, zijn jeuk en daardoor wonden. Nee het viel niet mee. Mijn gevoel van veiligheid bij deze dierenartsen is weg.

En als Louis, de week die volgt, steeds slechter wordt; niet meer van de trap kan, de hoek van de straat niet eens haalt, niet eet en drinkt, is het uit, we gaan niet verder afwachten! We besluiten naar de praktijk van Bob te gaan. En het valt inderdaad niet mee, Louis moet gelijk door naar de dierenkliniek in Zwolle, krijgt een antibiotica infuus en moet blijven. Nu zijn we in afwachting van de biopten; verdenking SLE of een andere auto immuunziekte.

Hij is weer thuis met antibiotica en prednison. Hij ruikt wat beter. Misschien raar om te zeggen maar hij ruikt al weken ziek. En hij eet en drinkt weer.

En wat echt heel fijn is, hij mag nog steeds naar Bob tijdens onze vakantie. Dat geeft me een enorm gevoel van opluchting. Zonde van de slapeloze nacht waarin ik doemscenario’s bedacht.

En verder…

Het huis begint de ons bekende vakantievibe te geven. Wat een zooi. Overal ligt wel iets. Gelukkig weten we dat het goed komt.

Ik lees het boek Culture smart Nepal en het is verbluffend informatief. Over de gebruiken, het kastensysteem, de geloven. Heel erg veel informatie. Het is een heel arm land. Meer dan 40% van de mensen in Nepal verdienen minder dan een dollar per dag.

We hadden dit jaar het plan opgevat om op vakantie te gaan naar Nepal en Tibet. De mannen gaan nog mee, een terugkerend cadeau.

De voorbereidingen verlopen nogal met wat hobbels. Riksja Travel voorheen uiterst betrouwbaar bleek nu… hoe zal ik het netjes zeggen? Mijn oma zou zeggen zo traag als dikke stront tegen de brug op. De grootste hobbel bleek echter de hond. Volledig onze eigen schuld. Al 17 jaar is Els onze trouwe partner in hondenopvang. Alleen hadden we er niet bij stil gestaan dat Els in dezelfde weken op vakantie gaat, en ze had het zeker doorgegeven. Dat gaf nogal wat stress toen we het wel realiseerden, omdat er geen enkel pension nog plek had. We zetten iedereen in om rond te vragen. En veel mensen doen dat ook voor ons. Heel erg lief.

Uiteindelijk vragen we Nicolette of Bob, haar broer die dierenarts is in Raalte, ons misschien nog aan een adres kan helpen.

Bob geeft aan dat het ook wel bij hem kan, mits de honden met elkaar kunnen. En dat blijkt gelukkig zo te zijn, wel jaagt Louis nog even twee loopeenden het bos in, maar Louis mag bij hun logeren op een prachtige lokatie.

Ik kan wel zeggen dat er een last van de onze schouders is gevallen met de wetenschap dat onze Louis op fijne plek is. We bedachten al nieuwe plannen waar de hond mee zou kunnen.

De reis kan beginnen op 11 juli.

Vlak voor de wekker worden we gebeld door de vrienden van Roelofs telefoon. Dat is een waardig afscheid. De taxi gaat soepel en om 3.10 uur zijn we op het vliegveld.

Nu begint de queeste om de drone. Eerst moeten we een zoektocht om de aangewezen persoon te vinden volbrengen. Na 5 mannen besluiten we de bagage in te checken en daarna verder te gaan. In de aankomsthal splitsen we op. Nienke en ik gaan ons teveel gehaalde geld terug wisselen. Roelof probeert de drone terug te krijgen.

Tussendoor doe ik nog een kleine verdwijntruc met mijn paspoort door hem bovenin Roelofs tas te doen ipv in mijn tas. Man dat geeft stress. Even later doet Nienke het dunnetjes over door haar paspoort bij het wisselkantoor te laten liggen. Gelukkig krijgt Roelof die laatste niet mee.

Om 4.15 heeft Roelof zijn drone weer en worden we begeleid door een Omani bij departures binnen geloodst. het is echt nog erger dan een mini verrekijker meenemen naar Jordanië.

En nu zitten we te wachten. Gisteren dacht ik dat het iets beter ging met het hoesten. Nu na 3 hoestbuien heb ik de mensen tegenover me verjaagd. De augmentin, die we gewoon konden kopen, ik kreeg een hoestbui in de apotheek, misschien hielp het, heb ik gezien de bijwerking, diarree, maar even laten staan. (Damn hoeveel bijzinnen heb ik in deze regel gepropt, ik lijk Oek de Jong wel)

Het enige minpunt van Oman is volgens mij de keuze flinterdun toiletpapier of de waterspray die naast het toilet hangt. In beide gevallen maak ik er een puinhoop van. Hoe doen mensen dat, die handdouche, hoe hou je het toilet maar nog belangrijker jezelf droog? En wanneer mag het papier in het toilet en wanneer moet het in de bak ernaast. Kijk het lijkt een kleinigheid maar het staat nooit in een reisgids, het zou echt een goede tip zijn.

Het vliegveld, de aansluitingen, het loopt allemaal soepel. De laatste vlucht heb ik zoveel geslapen dat ik 5x hetzelfde hoofdstuk geluisterd heb en nog niet weet hoe het gaat.

Helaas hier houdt ons geluk op; het is koud en mistig als we aankomen en de auto start niet. Eerlijk is eerlijk onze voorbereiding met dikke jassen of een deken laat te wensen over. We zitten nu onder onze sjaals.

Bellen met de wegenwacht; wachttijd 90 minuten.

Heel vreemd we zitten te wachten op de wegenwacht, de telefoon gaat en de auto slaat aan. Bizar. We zeiden al tegen de wegenwacht man “je bent zo goed dat je op afstand de auto aan kunt zetten. Geen idee hoe dit kan maar goed, we rijden.

Vanochtend weer vroeg op. Wekker nu wel goed gezet. Laatste ontbijtje in ons hotel en dan op weg naar de boot. Al Seeb. We zijn keurig op tijd we zien weer vissers om ons heen.

We hebben 1 duiker en 5 snorkelaars. Het water is kouder dan gisteren. Helaas is ook hier het rif bemost en niet in opperbeste conditie. Er is wel veel vis. Prachtig. Weer schildpadden, een barracuda, kogelvissen, papegaaivissen, grote trompetvissen, gele koraalvlinders. En wolken kleine visjes, in allerlei soorten en maten. Trompetvisbabies zwemmen ook in grote groepen net onder het oppervlak. En ik heb even met een wolk sardientjes kunnen spelen, van alle vissen word ik daar het blijst van. Samen met de rustig peddelende schildpad met stip op een gedeelde eerste plaats.

Het leukste aan snorkelen vind ik de stilte. En het geluid van belletjes in je haar.

Daarna gaan we aan boord, we krijgen een banaan, wat te drinken en een sandwich. even opwarmen en normaliseren van je ademhaling. Absoluut nodig anders wordt iedereen misselijk.

De tweede “duik” is in een ander gebied. Weer prachtig. We zitten even op een strandje in de zon en kijken naar al het koraal aan onze voeten.

En nu hebben we gedoucht, gepakt, koffie op het strand gedronken, de blog van gisteren geschreven en zijn we onderweg naar de Omaanse man die ons heeft uitgenodigd bij hem thuis. Het is dat Hellendoorn weinig buitenlandse toeristen kent, maar dit is toch echt heel erg leuk om te doen.

Roelof rijdt op een verkeerde baan door (voor links afslaand verkeer) en zegt dan “oh ik moet hier helemaal niet af”. Ook een manier om de file voorbij te rijden en op tijd te komen.

Het is een enorm stuk grond met daarop een aantal huizen waar we moeten zijn. Voor hem en zijn vrouw, maar ook voor de inmiddels getrouwde kinderen. We worden ontvangen door twee (schoon)zoons en een dochter. De jongste zoon brengt ons naar een buitenkamer met banken waar je met gemak met 20 man zou kunnen laten zitten, en waar we cake, dadels en halwa krijgen. We drinken koffie met de kleur van thee. We ontmoeten zijn vrouw, andere zoon en schoondochter. En een schattig kleindochtertje en kleinzoontje.

Het is leuk dit praten. Onze gastheer en zijn vrouw studeerden beiden in Oxford, hun dochters studeerden in Engeland. Roelof en Az’had vinden een goed gespreksonderwerp hun hobby fietsen.

Heel grappig hoe mannen over fietsen auto’s praten. Roelof gaat ook nog de caravans bekijken. Man de ene caravan is groter dan onze flat vroeger in Amsterdam.

Om dan ook maar even een vrouwenonderwerp aan te snijden. Deze vrouwen dragen fleurige kleding. Heel erg mooi. Zoals we dat eerder zagen in Oman. De uitleg is dat de zwarte jurk meer een (letterlijke) overgooier is en dat ze binnen wat minder traditioneel gekleed gaan. Na 1,5 uur stappen we op. We krijgen dadels mee en Roelof een plaquette, mannen onder elkaar. Die laatste nogal zwaar. Niet helemaal duidelijk is het waarvoor deze plaquette is. Het is grappig om te bedenken hoe ze een doos met meuk van zolder hebben die ze aan de vriendelijke onwetende toerist meegeven. Of hoe het een prijs is die je kunt winnen op de kermis. Ik ben reuze benieuwd waar Roelof hem op gaat hangen.

Nu onze laatste maaltijd in Oman in een restaurant aan het strand. Heerlijk tonijnsteak. Vannacht vliegen we terug.

Roelof krijgt net een mailtje met tijd dat we moeten vliegen. Paniek! Welke … dacht het is handig om zo’n mailtje met de vertrektijd in de tijd van Nederland op te stellen???

Terug naar het hotel. Morgenvroeg weer op.

We stonden vanochtend wat chaotisch op. Roelof had zijn wekker gezet op 6.40 uur maar op een doordeweekse dag, jammer dat het zondag is. Vijf minuten voor de afgesproken tijd piept Nienkes hoofd om de hoek van de deur: “zijn jullie altijd zo stil ‘s ochtends?” Nee dus, ochtenstond etc. Ik heb de schurft aan zo gehaast rondrennen. Maar 7.10 uur zitten we aan het ontbijt. Zelfde hotel in Muscat. Mooie plek tegenover een moskee. En iets voor acht zijn we bij de vismarkt.

De vismarkt is briljant. Nauwelijks toeristen en zoveel om te zien. Er liggen prachtige vissen. Nog voor we naar binnen gaan laadt een visser een barracuda uit zijn Hillux. Hij poseert trots. Iets verderop laden vissers een klein vrachtwagentje uit en om de hoek plukken vissers vis uit hun net.

Binnen staat de waar keurig uitgestald. Vis in alle soorten en maten: van tonijnen tot sardientjes, en verder garnalen, krabben en octopus. Ik realiseer me opeens geen schelpdieren. Zijn schelpdieren onrein?

Maar misschien nog wel mooier dan de vissen zijn de verkopers. Het is leuk contact maken. Helaas als je om een foto vraagt gaan ze uitgebreide poseren. Liefst een vis omhooghoudend. Wat in het geval van een barracuda prima is maar bij sardientjes werkt het averechts. Dus vind ik de gestolen foto’s hier mooier. Maar ze vonden het allemaal prima als ik later vroeg om een foto.

De vorige keer was het stuk waar de vis schoongemaakt werd meer open. Nu is het achter glas. Veel hygiënischer maar fototechnisch jammer. Ik krijg de visschoonmakers er niet meer op.

Daarna worden we opgehaald om dolfijnen te gaan zoeken. Bij de haven stikt het al van de vis. En wat een mazzel, we hebben het geluk om al heel snel een enorme groep dolfijnen te vinden. Het schijnt een pod te heten, geen school want het zijn geen vissen, maar kudde klinkt ook beroerd. Het is prachtig om naar ze te kijken. Hoe ze een plons maken. Hoe ze samen zwemmen. Niet alleen de dolfijnen hebben een strategie. Ook onze kapitein. Als de andere boten naar de andere kant racen tuft hij rustig naar zee. En dan zie ik het opeens. De andere boten drijven de dolfijnen in onze richting. We liggen perfect. Het doet het meermaals en we zien zoveel! Best lastig fotograferen die boefjes. Als ze ondergaan ontstaat er een kring in het water alsof er een druppel viel.

We gaan verder naar een snorkelplek. Ik lig er nog maar net in en ik zie al een schildpad majestueus langszwemmen. Wauw, wauw, wauw!

Heel veel vissen: wolken yellowtailedfish. Een paar papegaaivissen, sardientjes, puffers, doktersvissen en zeven schildpadden in totaal. Roelof maakt foto’s met de telefoon. Ik weet het moet kunnen, maar toch… ik vind het altijd spannend. Moet gezegd worden mooiste onderwaterfoto’s ooit. Wat een geweldige ervaring. Nienke straalt helemaal.

En daarna gaan we in de zon opwarmen en vis eten. We zijn net echte Omani op stoeltjes vlak bij de weg. Mooi vind ik dat: om een uur of vijf trekken de Omani in groepen naar uitkijkpunten om te genieten van elkaar en het prachtige licht.

Op de weg terug van het snorkelen zat ik met de chauffeur te praten. Hij was helemaal enthousiast dat we door de bergen hadden gereden. En hij vertelde heel motiverend dat er vlakbij een plaats was vlak aan zee met prachtig licht tussen 16-17 uur. En heel veel wilde ezels.

Dus jullie kennen ons; we kruipen in de auto na de late lunch en rijden richting al Sifah. En inderdaad, prachtig aan zee, en ezels. En vrouwen in de oorspronkelijke Omani kleding, dus niet met zwarte niqab erover. Zoveel mooier maar ze willen geen foto’s. Treurig voor ons.

En inderdaad overal ezels in allerlei kleuren. Heel erg mooi. En we ontdekken een muildier denken we. Zijn oren zijn korter en zijn neus is zwart. Of hij is het zwarte schaap in de familie. Zoveel vragen in mijn hoofd bij het woord muildier.

Als we terug zijn in Muscat gaan we nog even naar de supermarkt. In ieder hotel krijg je dadels en koffie als blijk van gastvrijheid en Nienke wil het meenemen. Als we weer buiten staan verbaast Roelof vriend en vrouw. Er komt een mevrouw op ons af die vraagt of we babyvoeding voor haar wil kopen. En hij draait zich om en gaat nog een keer de winkel door om spullen voor haar te kopen. En we weten allemaal hoe Roelof voelt over winkelen.

We beginnen vanochtend na het ontbijt met een kop cappuccino op het terras. Heerlijk, mijn oma zou zeggen: “dat mag ook wel” De zon schijnt en het uitzicht is waanzinnig. Het dorp Balad Sayt, (wordt op vele manieren geschreven) is een oud dorp van mud houses met terrassen er om heen.

We rijden naar het dorp en gaan daar wandelend naar de wachttoren. Best lastig te vinden met alle kronkelende straatjes maar zeker mooi. Niet altijd handig te onderscheiden wat huis is en wat koeienstal of kippenhok.

Er zijn weinig mensen buiten. Maar als we onszelf totaal vastgelopen hebben worden we geholpen door een aardige jongeman. We blijken door een dicht hek te moeten. Dat hadden we nooit zelf bedacht. De toren is niet heel groot en de trappen zijn een uitdaging.

Daarna op weg naar Rustaq. “Ik heb de scenic route ingesteld” vertelt Roelof. “Gelukkig”, zeggen wij: “want die snelweg gisteren was inderdaad wat saai” Hoe dan Roelof? wat betekent deze zin. Maar na 200 meter snappen we het: een nog smallere weg, losser zand en nog steiler. This better be good!

Maar waanzinnig wat een weg! Eerst heel veel klimmen en dalen maar wat een uitzichten! Daarna rijden we door een rivierbedding, zelfs wat vochtig op sommige plekken. En de bomen boren zich door de stenen heen. De leistenen verkruimelen als stro. De muren naast ons veranderen iedere keer.

En dan wordt het opeens veel weidser en moeten we tussen twee massieven door. Het is prachtig en dan komt er een blauw Jeepje met twee Omani en een geit. Die breed lachen en zwaaien. En ons the thumps up geven. Maar ze zijn dan ook onze enige tegenliggers op dit hele pad waar we niet sneller dan 10 km per uur konden. Het is het gebied van Snake gorge en valley cutting, maar wat wat is daar komen we niet achter

In Rustaq eten we bij een Pakistaan, Nienke is niet onder de indruk van het toilet. Maar het eten smaakt heerlijk.

Daarna overwegen we of Nienke het fort moet zien. Eigenlijk hebben we geen zin meer, maar toch. Hij staat compleet in de steigers en is gesloten. Wat een gelukje.

En nu hangen we uitgeteld naast elkaar op bed. We hebben nog even gezwommen en in de zon gezeten. Nienke heeft haar Polarsteps al af en ik zit de blog te maken. (Ik ben in wadi bani Khalid gevallen en heb een plek op mijn ribben die erg zeer doet en vooral met hoesten treitert. Rare is dat hij vandaag meer opspeelt. Man man man ik kan wel merken dat ik 57 ben geworden.)

Hoewel we proberen rustige dagen te hebben gaat het iedere keer een beetje mis. Maar boy oh boy wat is dit een onvoorstelbaar mooi en aardig volk. En dit land!

We staan vroeg op om heel vroeg op de geitenmarkt in Nizwa te zijn. En dat zijn we, er lijken erg veel toeristen dus proberen we een hoek te vinden met weinig toeristen. Dat is waar de geiten en koeien worden uitgeladen. En eigenlijk begint het handelen daar. We kijken er vol verbazing naar, het is mooi het spel van afwijzen en weglopen te zien. Van bluffen en winnen.

Nog steeds zijn de vrouwen een belangrijke schakel, maar je ziet ze minder dan 14 jaar geleden en ze hebben zwarte overjurken over hun kleurige jurken aan. Begrijpelijk want ze zijn zo prachtig dat de paparazzi (wij dus) ze belagen. Ik vind een foto van ver genomen acceptabel. Maar sommige toeristen zijn echt honds, lopen tot vlakbij en maken een foto.

Doordat Roelofs camera onder water is probeer ik door goed te focussen of ik later uit kan snijden. Leerpunt; je kan meer dan je denkt.

Nog steeds zijn de vrouwen prachtig; krachtig en sterk, vaak brengt een man een geit naar haar en zij voelt of ze hem kopen. Een geit kost tussen 70-90 rial dat is dus 175-225 euro. De geiten zijn ook prachtig. Sommige geiten zijn megagroot.

Wat me ook weer opvalt: hoe lief vaders en hun kinderen zijn. Ik dacht dat ik dat in 2010 zag omdat ik met Roelof en de jongens was, maar ook nu zie ik het overal. De lachjes, de trots, even een arm om of hand op een schouder. Ontroerend mooi.

Na de markt ontbijten we op het dakterras in de zon. Dit hotel is een prachtig gerenoveerd mudhouse. Het ontbijt is heerlijk en zelfs Roelof zit humus te smikkelen. En broodjes met z’atar.

Heel veel huizen in het oude Nizwa zijn van oorsprong mudhouses. Eeuwenoude huizen van modder en takken, met metalen of houtbewerkte deuren. Veel zien er vervallen uit. Ik kan het niet laten om door kapotte deuren en kieren te gluren. Maar ze knappen ze op. En het wordt prachtig. De trappen, de verdiepingen, het stucwerk. Ik vind het zo mooi. Ik denk dat oud Nizwa mijn lievelingsplek op de wereld is. (Hetzelfde gevoel had ik ooit in de Gothische wijk in Barcelona, voor het weghalen van de stadsmuur. Je proeft er de geschiedenis)

Na het ontbijt lopen we nog even over de soukh; Genieten van de groente, het fruit, de kruiden, de geweren, de messen en de schalen en deuren. Als we het gebouw uitlopen praat Roelof met een Omani. Deze vertelt hoe hij samen met zijn vrouw van Oman naar Londen reed om zijn pensioen te vieren en nodigt ons op de thee in Muscat. Zijn vrouw vindt dat vast ook leuk. Stralend zegt hij “I have a jolly wife”. Dat lijkt ons te mooi om niet aan te nemen. Hij vertelt ons ook over een leuke wandeling van een uur in Misfah al abriyyin, een oud dorp, dat ook opgeknapt wordt, maar met een irrigatiesysteem dat meer dan 2000 jaar oud is.

En daar gaat het mis bij ons, we denken “tuurlijk rijden we even 30 minuten om en dat gaan we bekijken” en zo is de dag zo weer meer gevuld dan we gepland hadden.

Het is de moeite waard, heel erg mooi, heerlijke plek om wat te drinken en door de velden terug te lopen. Ik hou van de helderheid in Oman. Dit wordt er van je verwacht! (En al die westerse vrouwen in een legging snappen het echt niet.)

Roelof rijdt heel fijn maar er is één klein dingetje. Nienke en ik vertellen hem steeds dat er verkeersdrempels zijn, best veel ook. Maar hij blijft ze in woord en daad springheuvels noemen. Laten we het positief verwoorden: de vering van onze brandnieuwe auto is voldoende ingewijd. Vooral zijn opmerking “gelukkig een kleintje” kan in een boekje.

Onze stop voor de nacht is in Bilad Sayt. Het is een bergdorp op de NO-helling van het Al Hajar-gebergte de weg er naar toe vraagt een goede auto met 4×4. Wat een rit! Waanzinnig, niet vast te leggen hoe mooi. Maar zeker ook goed passend in een aflevering van “Gevaarlijkste wegen”. Gelukkig is het hier droog.

We zitten op het terras thee te drinken en worden opgeroepen voor het gebed. Mooi vind ik het, 5 keer daags deze oproep.

Er is gewoon wifi in de woestijn, ik had het kunnen weten. Treurig voor jullie worden mijn blogs langer als ik me beter voel.

We komen een uurtje voor zonsondergang aan, na 20 min rijden door de woestijn, de weg kwam zelfs in beeld met Google maps. We vragen een driver om ons naar een duintop te brengen. Het is te leuk voor Nienke om het dunebashen mee te maken. Roelof is teleurgesteld dat ik zijn rijkunst onderschat. Maar als we even later rondrijden komt hij daar op terug. Terechte keuze. Nienke plaagt ons als we zeggen dat we het voor de jongens deden vroeger, terwijl ze onze gezichten nu ziet. Maar het stijl naar beneden en scheef glijdend van een duin is zo cool!

Het is mooi op het duin. De zonsondergang heb ik gemist. gelukkig let Nienke beter op.

De maan is half maar fel. Veel te licht dus voor de Melkweg, we besluiten een wekker te zetten om 2 uur.

Gelukkig wordt Roelof 1.50 uur wakker gebeld “hé bro…”, en dan heel veel Arabisch. Roelof vertelt verrassend vriendelijk dat hij Nederlands is. Hij wordt vaak gebeld. We denken dat dit telefoonnummer een periode door een crimineel gebruikt is. Deze bro kreeg meerdere telefoontjes per etmaal, jammer genoeg ook in de nacht.

Helaas is het om 2 uur nog te licht voor de Melkweg. We bedenken dat een slim mens de wekker na maansondergang gezet zou hebben. (Is dat een woord?) Het was in ieder geval later dan 2 uur. We zetten nog een wekker. Roelof gaat kijken om 4 uur. Ik denk “ik kom er wel uit als het perfect is”. Maar het is nog steeds veel te licht. Raar is het; perfect helder, geen wolk, geen lichtvervuiling, maan onder en toch te veel licht. Dus helaas geen Melkweg voor ons.

Het is trouwens heel erg koud deze nacht, we slapen met lange broek en fleece aan en dan hebben we het nog niet warm.

Maar de tent is geweldig. En als de zon op is, warmen we heerlijk op met een kopje koffie. Ik probeer de toekomst te voorspellen aan de hand van mijn kopje. Ze lachen me uit maar het komt redelijk uit: Geit ✅ schildpad we wachten het nog af.

En nu zijn we weer onderweg richting Nizwa. Eerst door de woestijn; Roelof geniet van het driften. Nienke en ik van de “toeristendromedarissen”, de pootafdrukken in het zand, zoveel verschillende, wat liep hier allemaal? de loslopende dromedarissen op de zandduinen (beter), de geiten en dan kers op de taart: “wat ligt daar, oh een baby kameel”. (Door het Engelse camel, worden dromedarissen kameel voor ons.)

We denken in foto’s. Omani man, in de schaduw van een boom, tankend voor een muurtje met Arabisch schrift. Juweel van een foto. Gemaakt in ons hoofd.

Onderweg zien we vele auto’s met dromedarissen, een dromedaris racebaan, dromdarisverlichting het is hier in de buurt hot om dromedaris te zijn.

De straatjes van de oude stad in Nizwa zijn heel erg nauw. We zetten de spullen in ons hotel en gaan met het mooiste licht ooit op pad. We hoeven alleen maar op een muurtje te zitten en Nizwa trekt aan ons voorbij.