Treurig; gisteravond hebben Roelof en Nienke naar de sterren zitten staren, ze weten nu feilloos Mars te vinden. Hun Polarsteps bijgewerkt al hebben ze niet veel gelopen. Twee uur later kropen ze in bed, ik heb ze niet eens gehoord.

Vanochtend om 5 uur op nu wel naar het strand. We kunnen de zonsopkomst zien maar helaas geen schildpadden. Geen eieren en geen babies. Sneu dit.

We besluiten allemaal terug in bed te kruipen na het ontbijt. En om 10.30 uur vertrekken we. De lange route. Die niet gelijk te vinden is, maar na wat heen en weer zoeken lukt het. Gravelroad, slim? We wagen het erop.

De woestijn is op sommige plaatsen groen. Heel cool.

De borden langs de weg zijn om te genieten. “Siat” ipv “is at”, maar ik zou ook foutjes in het Arabisch maken. Die hoeveelheid water is sinds de Nederlandse stortbuien beter te snappen. We stellen deze reuze handige paaltjes speciaal voor snel onderlopende stukken, dan weet je waar je aan toe bent.

En de kamelen onderweg zijn een genot. Helaas heeft Roelof gisteren de eerste gezien en daarmee de wedstrijd gewonnen. Hij mag een t shirt voor Nienke en mij uitkiezen. We vertellen hem nu hoe duur dat zal zijn. In de hoop om er onderuit te komen.

We gaan wat boodschappen doen in een heel klein winkeltje en worden enthousiast begroet door kinderen die in de auto’s zitten. Hallo en dag is dan toch handig om stralend in het Arabisch te kunnen zeggen. We hebben allerlei pitten en zaden meegenomen als proviand.

Onderweg kijken twee mannen in de auto, zien ons en steken synchroon hun duim omhoog en lachen breed.

We hebben heel veel zin in koffie, maar als we uitstappen worden we uitgenodigd bij twee mannen en een jongetje die buiten zitten te eten. We worden aan tafel gevraagd en voor we het weten eten we dahl en Omaanse pannenkoek (en voor ik het weet heb ik een klodder dahl op mijn witte shirt). Hoe doen Omani dit, hebben zij nooit zere knieën? Maar vooral, hoe leuk is dit?

Wat zijn de beroepen van mensen op het platteland? Kijk bij ons kun je nog iets bedenken, maar hier? Zoveel geiten en kamelen zien we nou ook weer niet.

Door naar Wadi Bani Khalid. Ik bedenk dat nog een keer zwemmen niet handig is. Maar als het water dan prachtig blauw is en een Omaanse springer vraagt om te springen…. Mooier bedekt dan in een lange linnen broek wordt het niet. Het water is perfect van temperatuur. Roelof en Nienke volgen. Heerlijk.

Nu eerst lucht uit de banden in al Nasil en dan naar de woestijn en daar overnachten we. Geen idee of we daar wifi hebben dus ik probeer zo te sturen.

Na een hoesterig nachtje ben ik wel eens meer stralend wakker geworden. We hebben een heerlijk ontbijt en dan komt al het personeel zingend uit de keuken. Zo schattig om te zien. Ze hebben cake en kaarsjes voor me. En bij de auto gekomen blijkt die ook versierd. Ik had aangegeven dat ik graag achterin wilde omdat ik dan even kon gaan liggen. Zodat Nienke zich een weg moest banen door slingers en ballonnen op de voorbank.

We rijden naar Wadi Shab. Ik dub of ik mee zal gaan en slaap nog wat in de auto. Maar bedenk dan dat het simpel heen en weer is en ik altijd om kan draaien en in de auto kan wachten. En het is veilig genoeg om alleen te gaan.

We worden overgezet door een klein bootje. Met een vriendelijke theedrinkende Omani die niet drinkend op de foto wilde.

Het lopen valt me enorm mee. En het zwemmen ook. Het is prachtig. Er zijn veel mensen maar je loopt toch echt stukken alleen.

Ik geniet van de wandeling. De temperatuur is heerlijk en mijn astma houdt zich gedeisd. Roelof haalt een nat voetje en verdenkt Nienke dat zij het heeft veroorzaakt. Ik denk met pure girlpower want ze liep 2 m verderop.

En dan het zwemmen. Het water is koel maar niet koud. Dit is zo mooi! aan het einde van de 3e pool zwem je door een spleet en dan ben je bij de waterval.

.

En dan zwemmen we weer naar buiten. En komen we al snel tot de ontdekking dat Roelofs waterbag niet meer waterdicht is. Liever gezegd het valt Roelof op dat zijn tas zwaarder is. Hij voelt nattigheid. Letterlijk als jij zijn hand in zijn tas steekt. Het geld is nog droog. Maar helaas de paspoorten, ondanks een extra zakje, niet meer. En Roelofs camera is overleden.

Als Nienke en ik de paspoorten, bladzijde voor bladzijde afdrogen, komt er een Omaanse man op me af, “don’t worry the sun and the wind are strong, it will dry” heel schattig. Helaas die van Roelof en Nienke zijn nog geldig tot 2034 en nogal krullerig geworden. Met een uitgelekte stempel. Mijne is een mixed media project geworden, wel mooi, en 2026 mag ik een nieuwe.

Maar het ergste is toch wel het fototoestel. Er loopt een waterspiegel voor de lens. We kunnen nog een zak rijst kopen maar ik twijfel of dit nog te redden is.

Na de eerste schrik zitten we toch heel hard te lachen. Om Roelofs gezicht bij het uitpakken van die tas. Om de opmerkingen van voorbijgangers. Mensen prijzen ons om het meebrengen van twee waterzakken. We knikken minzaam en bedenken hoe evil het zou zijn om hem door te geven. Maar we genieten vooral van de ervaring. De prachtige omgeving. En het samen een avontuur beleven.

Maar als weer beginnen met lopen voor de terugtocht denk ik alleen maar “hoe ver nog. Mag het afgelopen zijn?” Opeens is mijn energie op. Iedere stap bewust zetten is best een ervaring. Ik weet niet eens hoe lang het duurde maar zwaar was het wel.

Ik probeer het nog bij te slapen, in de auto en als we aankomen in het hotel, maar ik ben een zachtgroen verjaardagsvarkentje bij het diner en besluit vanavond niet mee te gaan, in de hoop dat het wel lukt morgenochtend om 5 uur. Pfff pittig besluit dit. Ik hoop zo dat Nienke en Roelof eierleggende schildpadden zien. Maar daarover morgen meer.

Vanochtend deden we een frisse start 7.15 uur ontbijt, we wilden vroeg bij de moskee zijn. Op de parkeerplaats werden we geronseld door een gids. Een alleraardigste Omani met twinkelogen, het is altijd leuk als iemand iets kan vertellen. En dat deed hij. Hij legde uit waar de bibliotheek was en waar we een kopje koffie konden krijgen. Helaas vond hij zichzelf ook een goede fotograaf en gaf hij allerlei tips voor goede foto’s. Het werd al snel hilarisch. Roelof en ik moesten op allerlei plekken poseren. En jullie weten vast hoe leuk Roelof dat vindt en Nienke en ik moesten steeds harder lachen. De foto’s krijgen een eigen bladzijde in het boek.

De moskee is prachtig. De architectuur, de patronen, het tapijt, de kroonluchter. Teveel voor in een blog. Verstillend mooi.

Maar ik heb vooral genoten van de mensen. Van de “ijsmachine” om de marmervlaktes te poetsen. De man die de muren schoonmaakte. Van Roelof die iedere keer weer met iemand staat te praten. Van Nienke die foto’s maakt. En van toeristen; ik liep achter een echtpaar en hun dochter die steeds dezelfde foto’s maakten. Ik miste helaas de foto met de Mihrab maar even later lukte het dan toch.

Daarna gaan we naar een mangrove die in de stad ligt. Qurm national Reserve. Er is niemand. Het is prachtig. We vermaken ons met het vastleggen van bijeneters; prachtige vogels, het blauw en groen van hun veren met als ze vliegen en je door hun vleugels kijkt, het roze dat doorschemert.

We komen bij een uitkijkpunt waarvan de deur dichtzit. Dat is balen. We proberen er omheen te kijken, maar dat lukt niet. En als Roelof dan een roofvogel uit beeld ziet verdwijnen klautert hij er omheen. Gelukkig is de modder redelijk droog. En, volgzaam als we zijn, wij volgen.

Nadeel van dat het vrij droog is is dat we de kano’s niet even kunnen lenen om een klein stukje verder te kijken. Er is simpelweg te weinig water. Maar we kunnen wel op het randje van de steiger zitten en kijken naar de krabben. Ontelbaar veel met met recht ogen op steeltjes.

En dan is het nog maar 13 uur en we zijn warm en moe. We rijden naar de Lulu supermarkt en er zit een IKEA naast. Zou je daar nou andere dingen kunnen krijgen? We kunnen onze nieuwsgierigheid niet bedwingen. Conclusie. Eigenlijk weinig; een Turks koffiekannetje, wat oosterse kussens, maar het is grotendeels hetzelfde; er zijn zelfs IKEA balletjes. En ik heb de ballen om een Omani te vragen of ik een foto mag maken van hem.

Maar er is ook heerlijke vers gemaakte pasta met garnalen gemaakt door een dame die de knoflook niet schuwt. Dat hebben wij gegeten. Aanrader voor IKEA Nederland.

We proberen nog een keer de vismarkt maar die is natuurlijk al dicht. Buiten staan wel mannen te vissen. Met een bijzondere techniek. Ze gooien brood in het water en daar komen kleine, in de zon blikkerende visjes op af. Daartussen een lange draad met een haakje en een blinkertje en zo vangen ze de grote vissen die gelokt worden door de kleintjes.

Iets verderop zitten ze op een rij op een pier samen te lachen en te vissen. Een schril contrast met het jacht dat achter ze ligt.

Mannen in Oman kunnen dat. Samen zitten en lachen. Mooi is dat om te zien

Daarna gaan we terug, ik kruip een paar uur in bed. Mijn griep heeft een astma staartje. En ‘s avonds eten we in het hotel.

Vanochtend kwamen we heel erg vroeg aan in Oman. De gebruikelijke checks douane, tassen halen en dan onze auto en geld halen. Dat leek een strak plan, maar toen Roelof er bij de douane al uitgehaald werd omdat hij een drone bij zich had, hadden we kunnen vermoeden dat het niet de soepelste dag ooit zou worden.

De mannen waren alleraardigst maar de drone kon het land niet in. Roelof en Nienke legden uit dat het een piepkleine mini drone was van maar 249 gram en dat zo’n kleine volgens de websites overal wel mocht. Onvermurwbaar. Wel mocht Roelof meelopen en dan kan hij hem weer ophalen als hij teruggaat. Van kerst tot nu een nieuwe drone, teleurstellend.

Nienke en ik besluiten, terwijl Roelof de drone wegbrengt, om de tassen vast te halen. Hierbij geen tegenslagen.

Daarna regelt Roelof de lokale simkaarten voor onze telefoons en gaan Nienke en ik geld halen. Op de telefoon zit een nieuwe functie bij rekenmachine waarmee je makkelijk kunt converteren. Nienke heeft het ontdekt en liet het ons in Quatar zien. Roelof zegt nog dat we het met 2,5 moeten omrekenen, maar ik ben moe en denk we gebruiken de rekenmachine wel. En op mijn vraag hoeveel moeten we meenemen, “zoveel mogelijk”. Nienke rekent voor dat wat Roelof zei niet klopt dan hebben we bijna niets. En dan weigert haar creditkaart onze vraag om 500 omani rial, omdat haar limiet het niet toelaat. Haar andere kaart idem. Er zijn 3 machines overal hetzelfde probleem. Man dit is toch niet grappig. Dus dan probeer ik het maar, 500 lukt, maar onze rekenmachine deelt door 5 en dus denk ik “dat is echt niets” en ik neem nog 500. Helaas maakten we een minuscuul foutje: de Quatar rial deelt door 5 naar de euro. De Omaanse rial moet je maal 2,5 doen. Laten we het vrolijk stellen: we hebben voldoende cash voor de komende 10 dagen.

De auto is humongous. Toen we met een niet echt fijne 4×4 door IJsland reden heb ik uitgeroepen dat ik off road alleen nog in een Toyota landcruiser stap, ik dacht daarbij aan onze trouwe Georgische auto. Roelof heeft mijn opdracht keurig uitgevoerd, alleen is deze landcruiser de grote broer van de peuter uit Georgië. Het is een workout om alleen al in en uit de auto te klimmen.

Roelof en ik bedachten dat de vismarkt in Oman mooi was. Maar die in Barka veel pittoresker. We rijden naar Barka, onderweg blijkt al een supermarkt open waar we water halen en Nienke en ik moeten ons inhouden om niet al allerlei dingen te kopen. Het is zo heerlijk om in het buitenland door een gewone supermarkt te struinen.

Barka is een deceptie. Er is een enorm deel van het dorp weggebuldozerd en er staat een heel groot modern gebouw als vismarkt. Dat was niet wat we wilden. We rijden terug naar de vismarkt in Muscat.

Maar daar aangekomen is het op. We staan een kilometer lopen van de vismarkt geparkeerd en mijn tank is leeg. We hebben eigenlijk allemaal niet geslapen en dat is niet helpend. We bellen het hotel en we mogen al komen. We douchen, stappen in bed en 4 uur later ziet de wereld er al een stuk beter uit.

We rijden naar een uitkijkpunt, en kijken in de avondzon over de stad uit. We eten heerlijk seafood vlak bij de vismarkt en nu kruipen we zo in bed.

Leukste van de dag is onze ervaring op een parkeerplaats net. Je moet betalen met je telefoon, maar het lukt niet. Eerst wil een man die auto’s wast ons helpen, maar ook dat lukt niet. Hij wijst naar een plek in de verte waar gratis parkeerplaatsen zijn. Maar we staan voor een bank en Nienke en Roelof willen proberen wat briefjes van 50 klein te slaan. (De vijftigjes worden niet echt gewaardeerd als betaalmiddel) En terwijl ik wacht bij de auto, haalt de wasman twee Omani. Zij doen het voor me en als ik ze wil betalen hoeft dat niet. Zo aardig. Omanis zijn nog steeds heel erg aardig.

De aanloop is wel eens beter geweest.

Nadat ik enthousiast bedacht had hoe sterk mijn gestel is, nadat eerst Roelof en daarna Thijmen griep kreeg, was ik helaas toch ook zelf aan de beurt. Misselijkheid, diarree, hoofd- en keelpijn, wat niet echt rustgevend is als je over drie dagen vertrekt. Na twee etmalen met 17 uur in bed ga ik nu een rust-reisdag inlassen.

En nu zijn we onderweg naar Schiphol. Het is koud en grauw. De laatste keer dat we naar Oman gingen zijn er vanwege het weer 3 dagen geen vluchten van Schiphol vertrokken. Ik merk dat ik het spannend vind. Oman is één van mijn favoriete landen en ik vraag me af wat 14 jaar aan veranderingen heeft gegeven.

We zitten te wachten op Schiphol op onze eerste vlucht naar Doha

We zitten in het vliegtuig. We hebben mega voetruimte alleen zijn we op zoek naar de tv en het stekkertje om op te laden. Roelof maakt ons wijs dat we op de afstandsbediening tv moeten kijken, maar even later ontdekken we een scherm onder onze stoel.

Eerste vlucht naar Doha verliep uiterst prettig. Het begon dat ik zei “juice would be fine” en de stewardess verstond “may I have a double gin”. Best een pittige verandering. Misschien had ik wel geslapen als ik haar gin aanbod had aangenomen. Quatar airlines is de enige maatschappij met nog echt bestek, ik vind het het waard.

Op Doha airport hebben we theegedronken bij Harrods; prachtige suikerpot en een theepot die echt lange thee schenkt. Authentiek Brits kolonialisme. En gelukkig liet Roelof hier toch even zijn vliegveldvibe zien.

We hebben een korte reis van Doha naar Muscat en komen om 4.30 uur aan in Muscat.

Roelof wil heel graag onder de Petronasbuilding staan. Een soort twintowers en ze zijn echt mooi, 451,9 meter hoog. Het staat niet hoog op mijn lijstje maar ik wil wel mee. Thijmen wil zich wentelen in luxe en blijft in het hotel.

We nemen een grab (soort taxi) en zijn in een vloek en een zucht op de juiste plek. Het is mooi. Daarna gaan we een winkelcentrum in, alleen de duurste merken. We zijn een pietsie underdressed.

Onze tourleider Roelof heeft Tokiostreet bedacht, het leek leuk op foto’s, maar blijkt op de zesde verdieping van een ander enorm winkelcentrum met alleen dure merken en is een soort Action in kraampjesvorm. Googlemaps heeft voor dit gebied verdiepingen dat is wel weer grappig.

Daarna wilden we nog even door de old town lopen. Het ruikt naar armoede. Raar is dat op nog geen 500 meter betalen ze €10.000 voor een jurk en hier ruik je de armoe.

Overal worden massagediensten aangeboden. Oude en jonge verlepte dames van lichte zeden zitten op krukjes voor de massagesalons. Een zwerver hangt, zo stoned als een garnaal, nog met zilverpapier in zijn hand in een hoek (strenge straffen tot zelfs doodstraf staan op het bezit van drugs). En de open rioollucht omhult ons.

Het is genoeg, ik wil terug naar het hotel. We hebben één kamer tot 18 uur, daarna eten we hotpot bij een Japans restaurant. Jelmer bestelt Saké. Een tikje ruim. Het personeel doet ons als oude vrienden uitgeleide. Heel grappig. We aten er gisteren ook. Toen at Jelmer de hotpot en dat wilden wij ook proberen, leek ons een leuke afsluiting. En dat was het.

Voorspoedige reis naar het vliegveld en vlucht naar huis. We hebben allemaal wel wat geslapen. Roelof en Jelmer het meest. Ik minder, Thijm het minst. We hadden snel onze bagage en nu zitten we in de auto naar huis. Het is grijs en het miezert maar het is 20 graden.

De jongens die het ontbijt in het vliegtuig niet echt lekker vonden vragen om een afsluitende maaltijd bij MDonalds. Roelof pakt een beker Sprite, het dekseltje schiet eraf en ik word gedoucht met sprite en ijsklontjes. Maar de kers op de taart is wel Roelof die zegt dat hij het niet erg vindt dat ik kledder ben maar wel ZIJN AUTO!!!

Welkom thuis.

We beginnen met naar buiten lopen om het vlindertuin effect te ontmoeten: gelijk bril beslagen. Een laatste ontbijt aan de Zuid Chinese zee, het blijkt vanaf hier maar 30 minuten varen naar de Filipijnen.

Het busje naar het vliegveld is er om 8 uur. En we zijn er ruim op tijd, gelukkig luisterde Roelof naar de dame achter de balie, hij had 7 uur vertrekken voorgesteld. We reizen samen met vele Chinese medereizigers. Er gaat er één in de rij staan en dan, als ze bij de balie zijn, komen er opeens 5, 6, 7 extra bij. Met kleine kinderen snap ik dat maar, tussen de 20 en de 60 jaar vind ik het een touch irritant.

Voor ons gebeurt het ook. Een mevrouw in gala staat in de rij en dan poef zijn het er 6. Helaas blijken ze allemaal, behalve één, hun koffers niet gecheckt te hebben. Dus ze verdwijnen weer voor een kofferscan. Die ene geeft haar bagage af, het wordt afgehandeld, vervolgens gaat een mijnheer. Er is nog een groep van drie vrouwen voor ons. En dan zijn wij. En dan komen ze terug. Zullen er zo weer voor gaan. Dus ik zeg dat er een rij is. “Ja maar wij zijn familie” ja wij ook. En we staan allemaal in de rij. “Wij moesten nog onze koffers scannen”. Ja dus was je nog niet klaar om in de rij te gaan staan. Dit is erg onbeleefd en jullie horen achter in de rij. Ze kijken of ze water zien branden. Rijke Chinezen zijn niet gewend dat ze hun zin niet krijgen. En ook niet om een geïrriteerde Ingeborg tegenover zich te zien. (Ja, ja, ik zie de meme van gisteren al weer voor me.)

We hebben hier de upgrade van het ANWB stel gevonden. Roelof is niet enthousiast, jammer ik zag een familie versie voor me.

En nu vliegen we weer. De stewardess doet of we een trofee zijn. Geeft ons met vriendelijke woorden een zeer welkom gevoel, zorgt dat we eten wat we willen en geeft in het voorbijgaan schouderklopjes aan me. Grappig.

Roelof had van te voren via booking al een taxi geregeld en we werden keurig opgehaald bij het vliegveld. We denken weer aan gisteren waar we op een kruising overgeladen werden in een busje met een chauffeur die twee woorden Engels sprak: yes en no, hij zei ze op willekeurige momenten. Toen Roelof het hotel noemde keek hij volstrekt blanco. Geen idee, dat was duidelijk. Uiteindelijk reden we met Roelofs Google maps naar het hotel. Onwerkelijk was het.

We zitten in het centrum van Kuala Lumpur. We kijken uit op de een na hoogste toren van de wereld 678m. Onderweg probeerde ik hem vast te leggen. En nu staat hij er gewoon. Wel een mooi design.

We besluiten een dag in luxe te baden. Het hotel werkt mee. Ze hadden een dubbele booking gedaan, dus kregen we een upgrade. Bizarre kamer. Jelmer komt binnen: “hebben jullie een jacuzzi?” Roelof loopt gelijk naar de badkamer, wij niet. “Nee, wij ook niet”. Het lachje van Jelmer is goud.

Thijmen ligt in hun kamer op de bank. Hij hoopt op een maaltijd zonder rijst.

Bij de upgrade zitten allerlei extra’s o.a. een drankje waar nette schoenen verplicht zijn. Jelmer heeft alleen wandelschoenen dus nu zit hij als een malle zijn wandelschoenen te poetsen met natte doekjes.

Trouwens iets wat nog nooit gelukt is, en zeker ik heb het geprobeerd, Jelmer’s nagels zijn lang. Blijkbaar door zich te realiseren dat nagelbijten in de tropen niet slim is gezien allerlei ziektes, heeft hij een intrinsieke motivatie. Ben wel bang dat hij ze niet lang houdt.

Mochten we nog iets waanzinnigs ondernemen dan horen jullie dat morgen.

Vandaag is een heerlijk dagje zee, zon en snorkelen. We gaan naar drie plekken. Hebben zonnebrand met SF50 bij ons. Man zo goed voorbereid zijn we nog nooit geweest.

De eerste plek is mooi. Weinig plastic in het water. Het koraal is treurig, maar we zien wel drie zeeschildpadden.

De tweede plek is prachtig, heel helder water en veel meer gezond koraal. Man wat word ik daar toch blij van. En er zijn scholen sardientje, hoe ze watervlug om je heen op zij gaan of een cirkel vormen. Prachtig. Of de anemoon met daarin een stuk of vijf clownsvisjes. Het is verdomd lastig snorkelen met een grote grijns op je gezicht anders zou ik dat zeker doen.

De derde plek zit er tussen in, we zien een hele grote zeeschildpad die majestueus wegzwemt. Maar Thijmen spot ook de waanzinnig goed gecamoufleerde krokodilvis

Maar ook de route van en naar de eilanden is een geweldig avontuur. De boten om ons heen zijn plaatjes. Ik moet steeds aan de kleine kapitein van Paul Biegel denken.

Onze boot ligt niet lekker in het water. We moeten allemaal voorin zitten als hij start zodat hij lekker loopt. Maar als het dan gaat kunnen we één voor één weer op de goede plek gaan zitten. Roelof heeft zich bij de divemasters gevoegd en zit voorin te genieten.

Terug blijkt dat, ondanks meermalen factor 50 smeren, mijn gezicht wel wat rood is. En de achterkant van mijn benen is gevoelig. Die heb ik misschien een pietsie te nonchalant gesmeerd. Terug in het hotel stuurt Thijmen een appje in de familie app. Ik had hem kunnen vertellen dat Roelof niet de nauwkeurigste smeerder is. En: We kunnen wel stellen dat factor 50 wat doet.

Vraag aan de mannen of er nog iets in de blog moet. Thijmen zegt gelijk dat Jelmer de chips zonder iets eronder uitstort op het bed. Jelmer gelijk: “om het eerlijk te verdelen!” Roelof wil in de blog dat dankzij hem de boot stabiel in het water lag.

We zitten heerlijk op het terras nog wat te drinken. Roelof heeft afgerekend en geeft aan dat hij op deze manier nooit van zijn Ringgit afkomt.

Thijmen geniet van WiFi en stuurt me een insta grapje. Ben ik echt zo erg? Nou ja misschien wel….Die influencer in Kinebatangan. Die mijnheer met leechsocks, maar die was ook echt grappig. En de Chinezen maar die zijn heel onbeschoft naar het personeel en ze schreeuwen. Roelof zegt terwijl ik dit type “zouden ze genetisch slechte oren hebben? En net kwamen ze in een lange rij naar het terras en zong hij het dwergenliedje uit Sneeuwwitje. Oi wij zijn echt erg. Ik grijns maar voel me wel betrapt.

Als ik later bij ze kom zegt Thijmen: “je bent vergeten te vertellen dat Chinezen niet kunnen zwemmen, snorkelen of duiken en zich door een instructeur door het water laten trekken”. Soort duovluchten zoals wij parachutespringen.

Kunnen we eindelijk om 6 uur op ben ik om 5 uur wakker. Ik vind het alleen in een ander gebouw dan de mannen slapen niet leuk. Het voelt niet fijn. Ik vind naar het toilet gaan (gang door, gebouw uit, trap af, ander gebouw in) akelig. Het helpt niet dat de elektriciteit van 11 tot 7 uit is en het dus pikkedonker is. Het is toch schijtvervelend als je hyperalert gaat poepen? Ik stel me voor dat een vriendin hier naast me ligt en voel dat dat rust zou geven. Dus het is niet het donker waar ik last van heb, het is dat niemand weet dat ik uit bed ga en controleert of ik terugkom. Teveel thrillers gekeken. Ik vertel mezelf dat de meeste mensen goed zijn.

We doen een laatste wandeling. Ik leen laarzen omdat mijn schoenen kledder zijn. Jelmer zegt lief dat ik er met vrolijke gele laarzen minder als ma Flodder uitzie. We zien alleen hoog in de bomen de gibbons racen en even later verjaagd worden door de makaken (met lange staart).

Vandaag is een reisdag. We dachten dat we met onze metgezellen van de afgelopen dagen zouden terugreizen. We zeiden nonchalant tot straks. En toen werden ze in een andere auto geplaatst, raar, het voelt niet goed: Weggaan zonder dag en bedankt voor deze dagen samen te zeggen.

Best een lange rit maar nu zitten we op het terras met uitzicht op zee. Helaas zijn de keuken en dining hall afgebrand en daarom eten we op een terras buiten. Er scharrelen honden rond. Een moeder en 4 pups. Het zijn mooie honden, niet heel groot, slank en mooie koppen. Het is grappig hoe ze hen leert niet steeds te sabbelen als ze loopt. Even een beet om hun snuitjes. Consequent gedaan. Er is een heel mooi vrouwtje, een puber, maar die schooiert enorm. Op een gegeven moment jat ze eten van tafel. Er zit een duikinstructeur naast die haar corrigeert en bad dog zegt. Bad, bad dog! Ik zeg dat ze er wel mee weg komt, ze is te mooi, mooie vrouwtjes kunnen boevenstreken doen zonder in de problemen te komen. Hij schatert en is het met me eens. Dat is leuk aan dit land, mensen zijn vrolijk en goedlachs.

Er zijn prachtige huisjes maar daar zitten we dan weer niet. We zijn een tikje geïrriteerd over de kamer; we slapen er met zijn tweeën maar onze kamer kan 6 huisvesten. En Jan des Bouvrie zou hier zijn hart echt op kunnen halen. Moet wel gezegd: het is hier brandschoon en de lunch is klaar als we komen.

De mensen zijn aardig, het eten is verrukkelijk en de bedden liggen goed.

We gaan even op pad om slippers te kopen voor de jongens. We vinden ze bij een piepklein winkeltje om de hoek. Het was zo grappig. Twee van de hotel honden wandelden mee. Ze worden echt onrustig als we van het terrein af gaan en gaan tussen ons en andere honden inlopen en grommen als die dichterbij komen. Ze jagen ook een makaak weg. Dat had ik vannacht moeten hebben, een hond, bedenk ik nu.

Daarna ben ik eens even heerlijk met warm water gaan douchen. Haren wassen, het smaakte zout, en daarna de blogs van de afgelopen dagen van foto’s voorzien en uploaden. Dat is nog best een werkje.

Het is raar om te merken hoe vaak je even op je telefoon kijkt of iets opzoekt. Geen bereik, echt helemaal niets. Ik had er niet eens over nagedacht hoe raar het is om off line te zijn.

Avondeten. Er is krab, hoe eet je dat? Wat ik eruit krijg is verrukkelijk. Maar ik zit er onhandig mee te peuren. Doet me denken aan hoe ik op mijn 19e met mijn neef uit eten ging en hij schol bestelde. Ik wilde het ook graag proberen, maar had geen idee. Dus hij deed het me voor en het was heerlijk. Ik kijk onopvallend naar mijn buren: Twee Chinese vrouwen die een stuk met stokjes pakken en daar een stuk afbijten en de harde buitenkant in brokjes uitspugen. Oké zo wil ik het dus niet leren. Jelmer kan het een beetje maar het lukt niet altijd. Wayne in Amerika had het hem geleerd. Waar is Wayne als je hem nodig hebt?

En nu 20.15 uur lig ik in bed. Tijd om te slapen na onze wandelingen van de afgelopen dagen. Fijn dat mijn maatje naast me ligt. En dat het toilet aan mijn kamer zit.

Om 5 uur staat de Hillux klaar, gelukkig bij ons hostel, want het is echt 15 min lopen. Even later rijden we de berg op. Klauteren we, boven gekomen, de uitkijktoren op en hebben een adembenemend uitzicht. Boomtoppen waar mist omheen kolkt in de vallei. Prachtig met de oranjerode gloed er over. Alsof je naar de zee kijkt.

Ontbijt en daarna weer een lichte wandeling. We lachen er allemaal om, licht is met deze warmte en vochtigheidsgraad een geestig woord. En de paden zijn meer dan Sallandse heuvelrug stijl. Natuurlijk glij ik weer naar beneden in de blubber. En als de gids zorgzaam vraagt of alles gaat, zeg ik “geen probleem meedoen aan het Olympische onderdeel modderglijden vraagt nou eenmaal veel oefenening”. We moeten er beiden om lachen.

Het voorbereiden voor een wandeling komt vrij precies. Je moet zorgen dat de bloedzuigers nergens blote huid kunnen vinden. Wij doen dit door kousen om onze broekspijpen te slaan. En zelfs dan heb je soms een sucker die er tussendoor wurmt. Je pakt ze er trouwens met je nagels zo af, rolt ze in je hand en schiet ze weg. Even over de beet: Het doet niet zeer, het brengt geen ziektes mee en ze vallen er vanzelf af. Alleen dat het nog wel even na bloedt is een minpuntje

Er zijn ook speciale attributen die dit zouden moeten helpen voorkomen: Bloedzuigerhoezen. Je trekt ze over je broek en sokken aan en bindt ze net onder de knie stevig vast. Daaroverheen weer schoenen. Tot nu toe zie we nog geen enkele meerwaarde bij mensen om ons heen die ze wel gebruiken, ze hebben minstens evenveel kleine vriendjes als ons.

Tot we hem zien, de “Man-met-Leech-Socks-en-korte-broek”. Deze foto is goud waard. We schateren, zelfs de gids lacht. Het is zo bizar. En dan zegt Thijm: “Als een condoom gebruiken en de top er af knippen”. Precies dat.

We komen eerst in een groep red leaf monkeys terecht, ze spelen en tuimelen door de bomen. En daarna in een groep met 5 orang oetans. Heel anders, rustiger. Genieten! Waanzinnig.

In de namiddag gaan we weer. Het is heel warm maar minder vochtig en Henri onze gids neemt zeer soepel te lopen paden. Te warm voor grote groepen spelende apen. Maar we zien een prachtige hagedis, een mooie orchidee en 3 red leaf langurs.

Een rustige wandeling tot Henri in zijn mobilofoon hoort dat er een big male orang oetan is gezien. Hij zet het op een sprinten en steekt als een Jezus Christus hagedis de rivier over. Helaas bij mij gaat het na twee stappen al mis en ik kom soppend aan de overkant. De keuze was vallen of natte voeten. Dat laatste leek mij de slimste keuze. Helaas blijkt de man een vrouw en ook nog eens heel hoog in de boom. De locatie is dan weer wel vlak bij het hostel dus ik kan mooi gelijk schone kleren en droge schoenen aan doen.

Onze tas ruikt muf en is zwaar van het zweet en het vocht.

En ‘s avonds doen we nog een nachtrit in de hoop op een slow Lori. Het is wel slow. Ik val bijna in slaap en haak mijn arm door Jelmer dat ik niet per ongeluk van de truck pleur.