Vandaag staan we om 8.30 uur op. We lopen allemaal als hoogbejaarden en in de supermarkt vechten we om wie achter het karretje mag lopen. Het ziet er grappig uit en ik doe niet onder voor de mannen. We hebben ontdekt hoe je een betaalbare maaltijd kunt maken. Diepvriesgroenten, daarmee bespaar je grof geld, weinig vlees en daarbij pasta. Naturel skyr is 2x zo goedkoop als met een smaakje. En vanillesuiker kost niets. Vol trots lopen we naar buiten.

Het regent miezerig. De wolken kussen de grond. En we feliciteren elkaar met dit weer vandaag en niet gisteren. Het idee om die wandeling met natte kleren te moeten doen geeft me alsnog de koude rillingen.

We gaan naar hele jonge eilanden, de Vestmannæyjar, nog maar net 10.000 jaar boven de zee. Ons kaartje voor de boot klopt niet, te snel geboekt en 30/06 ipv 30/07 de heenreis, gelukkig kunnen we nog wel mee. Helaas wel voor de volle prijs. Roelof is teleurgesteld in de gastvrijheid.

Het is net als naar Vlieland gaan. Ik herinner me mijn angst vroeger om die zware toiletdeuren op slot te doen. En buiten hoop ik op een zware shag rokende schipper bovenwinds. Niets vind ik zo lekker ruiken als zilte zeelucht vermengd met de rook van zware shag. Grappig hoe sommige herinneringen zo weer het gevoel van toen oproepen. Als we de eilanden bereiken komen we langs een stuk waar hele vluchten papegaaiduikers omheen zwermen. Koddige beesten. Dat plompe lijfje die kleine vleugels die met moordend tempo op en neer gaan.

Wat maakt toch dat wij binnen dag reizen een ontplofte kofferbak hebben? Gelukkig herstelt dat snel als we ons in richten in het appartement.

Maar na een lunch en een bordspel willen we ondanks onze benen toch even iets doen. Thijmen kiest om thuis te blijven en Roelof, Jelmer en ik gaan naar Stórhöfðaviti, het zuidelijke puntje van het eiland waar de puffins wonen. De beesten zijn actief (lezen we) in de ochtend en komen tegen het einde van de dag terug om hun jongen te voeren. Maar wat is ochtend en wat is het einde van de dag als de zon om 22.25 uur onder gaat en om 4.32 uur opkomt? We besluiten de gok gewoon te wagen.

Over schapenpaadjes lopend hebben we een geweldig uitzicht. Prachtig die eilanden voor de kust en wat veel vogels! Ze zijn prachtig en zitten overal. We leren snel: zilverkleurige visjes zijn fotogenieker in een bek dan doorzichtige inktvisjes.

Roelof raakt helemaal bevlogen door het fotograferen van papegaaiduikers in de vlucht. Heel moeilijk omdat ze 90 km per uur vliegen. Eerst moeten we hem verjagen omdat hij midden tussen de nesten gaat zitten. Eerlijkheid gebied te zeggen, het ziet er ook uit als een konijnenhol en we hadden niet verwacht dat ze zo hoog nog zaten. Vervolgens gaat hij op een rand van het pad zitten. Jelmer vraagt hem om de camera naar ons te gooien mocht hij vallen: “zo’n puffin staat altijd goed op de kaart”.

Thuisgekomen wil ik koken maar realiseer ik me dat we geen specerijen hebben. Gelukkig is dat met een bak soep voor onderweg snel opgelost. Om de jongens te quoten deze haalt de top 10 slechtste maaltijden zeker niet. Roelof had bedacht dat we gewoon gezellig een glaasje gingen drinken. Hij vertelt vol enthousiasme dat de prijzen voor alcohol heel erg meevallen. Dat geloof ik graag als de mannen achter een alcoholvrij biertje zitten en ik een glas mousserend vlierbloesemgember-vocht drink. (Overigens was het gezellig en prima van smaak).

En nu liggen we om 21 uur in bed. Gisteren is ons niet in de kouwe kleren gaan zitten.

Restje 28/07 Het vliegveld in IJsland heeft een soort kneuterigheid. Je kunt er nog duty free inkopen doen na het landen. Achter de balie van de car rental zit een super aardig stel. Als wij enthousiast vertellen dat we ooit kwamen voor de vulkaan en hij een paar dagen voor we er waren stopte en dat we nu voor het land gingen en de vulkaan als toegift vuurspuugt, beginnen hun ogen te glimmen. Ze vertellen het beste tijdstip, de beste route, hoe mooi het is. Oké dag 1 planning aangepast Golden Circle exit, vulkaan here we come!

We doen boodschappen bij de Cronan en hebben noodles toegevoegd aan onze boodschappenlijst, nu nog een thermoskan vinden. Thijmen vraagt zich af of hij zijn spullen in de auto kan laten. Ik zeg “tuurlijk er wordt hier niet gestolen, je steelt niet van familie” (aantal inwoners in heel IJsland nog geen 400.000 mensen.)

We staan rustig op en ontbijten gezellig samen. Klaar voor onze eerste dag : let’s hike to the volcano. “Hebben jullie je regenjassen bij je?” Ja hebben we, de softshells. “Dat is geen regenjas”. Oh dat is dan sub optimaal.

We beginnen door even Reykjavik in te gaan voor de kerk en koffie. Het is een gezellige dorpse stad. Ik kijk bij een juwelier. Thijmen vertelt Roelof dat ik ringen bekijk van €7000,-. Roelof zegt “dan hoef ik me geen zorgen te maken, het wordt gevaarlijk bij €70,- “. Ik voel me gekend.

Daarna door naar Seltún geothermal area. Roelof en ik waren hier eerder en het is bizar hoe anders maar zeker ook hoe mooi het is. Thijmen probeert de sulfaatkristallen die een soort gele draden vormen vast te leggen.

15 uur we hebben bedacht om laat te wandelen om misschien nog wat schemer mee te pakken, parking 1 route A. Om 15.30 starten we de wandeling. Het weer is perfect: helder, niet te warm, soms zelfs even zon. De route is anders dan de vorige keer. Het zeer steile stuk met touw is vervangen door een steil pad met haarspeldbochten. Zwaar door de kleine steentjes. Het valt ons op dat mensen niet blij kijken als we ze tegenkomen. “Hoe dan?, jullie hebben net een vulkaan gezien!”

Het blijkt bijna 11 km lopen naar de vulkaan en 380m klimmen (en dalen en klimmen). De laatste heuvel brengt me bijna tot tranen. Roelofs we moeten naar boven is niet helpend. Ik reageer met een boos “ik moet niks”.

Maar het uitzicht WOW. We zitten hoog op een berg en kijken in de krater, grote bollen lava vormen en ontploffen. De in de lucht geslingerde lava stolt in bizarre vormen en valt terug in de boiling pot of op en over de rand van de krater, waarna hij even roodgloeiend ligt en daarna zwart afkoelt. We zitten een uur op de rand tot we door en door zijn afgekoeld in de snijdende wind. Zelfs Thijmen is ondertussen overtuigd van het nut van het laagjesprincipe.

We dalen weer af en besluiten verder door te lopen tot we bij de gestolde lava zijn met her en der nog gloeiende lavastromen. Het is hypnotiserend, als kijken in een houtvuur, heel traag verplaatst de kokende steen zich en baant zich een pad. Hier is het eerder te warm dan te koud. En we kunnen ons bijna niet losmaken van dit spektakel.

We weten nu wat de blik van de wandelaars betekende “het was magnifiek maar die 11 kilometer wandeling terug is gewoon net teveel.”

Op de terugweg houdt Pipi’s uitspraak “ik heb het nog nooit gedaan dus ik denk dat ik het kan” ons gaande. Of het nou gaat om de afstand van de terugweg, het over gestolde lava lopen, het inhalen van een hardloper, het blijft een passende tekst. (Laatste twee met algemene stemmen afgewezen). Opvallend is dat ondanks alle wandelaars er nergens plastic of ander afval ligt.

Na een uur rijden zijn we om 1 uur; zeer moe maar voldaan terug in ons appartement.

https://instagram.com/stories/chrisburkard/3158601637919829929?utm_source=ig_story_item_share&igshid=MzRlODBiNWFlZA==

https://instagram.com/stories/h0rdur/3158583609207101290?utm_source=ig_story_item_share&igshid=MzRlODBiNWFlZA==

We vertrekken vanmiddag laat naar IJsland en dus moet er nog van alles gebeuren in de ochtend. Nienke past op ons huis en de katten en ziet het circus aan. De van Wellingen vakantievibe. Van onze correspondent aan het thuisfront:

*Thijmen die met een grijns vraagt of de zonnebrand al ingepakt is.

*Thijmen die vertelt dat de handschoentjes die Roelof al tijden zoekt bij hem zijn, maar al de hele winter dus echt gemist kan Roelof ze dan niet hebben.

*Thijmen en Jelmer die sokken zoeken en dan besluiten dat mama ook wel genoeg sokken mee zal hebben. Ingeborg vijf minuten later: wat zal ik met deze sokken doen. Ach ik stop ze in mijn tas, daar is altijd wel vraag naar bij de mannen

* Roelof vraagt wie er een regenjas meeheeft. Deze vraag heb ik vanochtend al 3 x gehoord ook persoonlijk gesteld aan iedereen apart. Dus ik grap en vraag daarna of iedereen misschien al een regenjas heeft.

De vierde keer dat roelof het vraagt leert me dat het herhalen inderdaad een functie heeft want Ingeborg reageert nu verrast met: “oh hebben de jongens mijn zwarte regenjas gepakt? Ik heb nog geen regenjas”.

Ik schiet in de lach.

* Roelof die ineens een behoefte krijgt om dingen te ordenen zoals stoelen recht zetten. Deze modus zou handig zijn gedurende het hele jaar maar ineens als hij op reis gaat komt dit talent naar boven.

*Thijmen maakt zich druk dat dit geen internationale vlucht is want hij had gerekend op boodschappen doen mb elektronica en parfum. Als Jelmer hem geruststelt dat er nu ook parfumwinkels zullen zijn, geeft Thijmen aan dat Ingeborg hem wel even moet helpen dus dat ze mee moet. “Betalen, bedoel je” corrigeert Jelmer.

*Ingeborg constateert na een rumoerige ochtend waarbij continu vragen als over regenjassen gesteld worden die dan toch helpend blijken te zijn, dat ze nog een half uur over heeft. Dat vult ze met klei pakken en door een nieuwe staart en pootje aan de kameleon te maken voor mij, zodat ik als ze weg zijn bezigheidstherapie heb. Heel lief.

Ik hou van deze aanpak: het lijkt heel chaotisch maar het verloopt met grapjes en ondertussen bedenken ze nog wat voor mij handig is ook. 🧡 Heel leuk om te observeren.

Terug naar ons verhaal. Terug naar ons verhaal. We vertrekken, eerste stop; pakketjes wegbrengen van kleding die we besteld hadden voor IJsland. Nienke, Ewan, Daan en Marcel zwaaien ons uit. We rijden bepakt en bezakt het dorp in en ik loop even van de Primera naar de DA. “Mijn brace, ik heb mijn brace vergeten!” Terug naar huis, waar ik door het uitzwaaicommittee vrolijk wordt toegelachen.

Roelof maakt van iedere plek foto’s om een Polarsteps tijdlijn te vullen. Thijmen sprayt acht geurtjes op beide onderarmen om op de huid te testen en is een chemische warzone nadien. We hebben hem vriendelijk doch dringend gevraagd om zijn armen te wassen. Een keer of drie.

Roelof denkt een snelle slag te slaan met nieuwe hoesjes voor de telefoons. We spelen het klaar om 3 verkeerde maten te hebben.

Jelmer blijkt het aanrecht leeggescoopt te hebben in zijn rugzak. Dus Nienke je hebt geen Earl Grey of Chai tea, wij wel. Zo zorgzaam zijn we niet.

En nu vliegen we naar Tevlavik, vandaar door naar Reykjavik.

We krijgen een dakraam op de vide. Zodat we bij warm weer het raam boven even open kunnen zetten. En warme lucht eindelijk stijgend het pand kan verlaten.

Er wordt meegedacht en uitgewerkt in onze OCD modus. Hoe kan het zo strak mogelijk worden? Ewan maakt het dakraam prachtig, hij baalt als het glas gebroken uit de volstrekt intacte verpakking komt. Maar afgezien van dit kleine op te lossen detail, Roelof loopt te glimmen van tevredenheid. Ik ook trouwens.

De open haard komt en de mannen zijn een halve dag bezig met schuiven en verplaatsen. Een boven op het dak, één beneden: “30 graden rechtsom, 45 graden linksksom”. Ze maken een extra rand met warmtewerend materiaal om de uitgebikte rand te verhullen en het ziet er prachtig uit.

En dan komt toch eindelijk de dag dat er een kraan komt om de dakpannen op de steigers te zetten. En wat voor een kraan; humongous! De buren vragen zich af wat we in de achtertuin nog voor enorm project gaan neerzetten. Maar nee dat is het niet, “het kleine kraantje is in de kost in Heerhugowaard”.

De dag erna beginnen ze met de pannen. Er wordt secuur gemeten en uitgewerkt, gezaagd en gepuzzeld. Ik vind het mooi om te zien met hoeveel aandacht er gewerkt word.

De boeien worden zo onwijs mooi, het is dun plaatwerk en het schuift prachtig in elkaar. Bewonderend kijk ik naar de nok. Het zijn de details waar ik het meest gelukkig van word.

Om de oude schoorsteen komt een bekleding van hetzelfde materiaal als de boeien, passend bij onze dakkapellen. Om met Hannibal Smith te spreken: “I love it when a plan comes together”

De enige boefjes zijn de verwarmingsmannen, blijkbaar is het daar nog niet doorgedrongen dat als je dingen slordig doet je a. Chagrijn over je krijgt, b. Je het over moet doen, c. Het veel meer tijd kost, d. Duurder wordt. Maar ach dat plafond in de douche en het toilet boven kon wel een update gebruiken. We zijn nu toch bezig.

Nuttige eerste week van de vakantie.Ik doe de boekenkast met dezelfde hardwax als de tafels zodat hij wat beter bij de rest past. Vies tegenvallend werkje en natuurlijk kom ik net niet uit met de hoeveelheid wax die ik nog heb. Roelof verft het nieuwe raamkozijn boven. Jelmers huis wordt verkocht. We rijden ook nog 2x naar Nijmegen, met resultaat, we hebben een huis voor Thijmen! Heerlijke wetenschap zo vlak voor de vakantie.

De pannen zijn bezorgd. Op een onverwacht moment, dus ze staan op de stoep. Niet naar de zin van Ewan want zo staan ze de buren in het zicht. Ik denk dat onze buren daar niet moeilijk over doen.

Het heeft die eerste nacht met die bui op een paar plaatsen gelekt. Maar de dag erna begonnen ze met een eerste laag; plastic. Daarna isolatie en daarna nog een laag dakfolie. Daarover de panlatten. We zijn klaar voor de pannen. Het is verbluffend dat het hiermee binnen droog blijft, ook zonder pannen. En we hebben buien genoeg gehad om het te testen. Tot twee keer toe code rood. Waardoor helaas de pannen twee keer uitgesteld worden. Maar het goede nieuws is; zelfs zonder pannen is het echt koeler op de bovenverdieping in deze tropische zomer.

Er wordt omgelopen om de verbouwing in de gaten te houden. Het is mooi hoe mensen meedenken. Zo bedenkt men dat we Islamitische raampjes in ons dak gaan laten zetten. “Nee dat is de bevestiging voor onze zonnepanelen.” Er wordt voorzichtig gevraagd of we verschillende kleuren dakpannen gaan krijgen. (Zie de stapels) Het idee is grappig en wordt door ons allen omarmd, ongekende mogelijkheden; van schaakbord tot teksten die de revue passeren (van “Jezus leeft” tot “hier vers vlees”).

En toen opeens gebeurde er weer van alles. Eerst kwam op 15 juni een man om de schroef verankering voor de veranda te plaatsen. Het was grappig. Het leek net een kabouter met een schroef. Raar wat het in je hoofd doet als verhoudingen niet kloppen

Vervolgens werd onze tuin helemaal volgezet met ijzerwaar en planken. En werden daar om het hele huis steigers van gebouwd op 18 juni. Soort Meccano voor grote mensen. (Wij zeiden vroeger Mechano, wat ik heel logisch vind omdat het mechanisch speelgoed was)

Op 21 juni werden er op 1 dag alle pannen afgehaald. Bizar hoe snel dat dan gaat. Ik ben onder de indruk hoe het allemaal past in de tijd. Hoe het logistiek is ingedeeld. Kraan erbij om dingen op de steigers te zetten. Kraan erbij die pannen van de steigers haalt. Ik stuur vol enthousiasme foto’s in de familie app en krijg gelijk van Thijmen een standje dat het onverantwoord is dat deze mannen zonder goede maskers ons asbest moeten verwijderen. Ik stel hem gerust. De grijze platen die daar rustig liggen te liggen dat is asbest in onschuldige vorm.

Oost West Asbest.

22 juni om 6.30 uur staat het asbestteam voor de deur. Roelof slaapt er slecht van. Na weken en weken van droogte gaan wij ons dak tot de plafondplaten kaal maken op de dag dat het gaat regenen. Hard gaat regenen. Ik kijk voor het eerst van mijn leven om de zoveel tijd op buienradar. Tot 16.00 uur lijkt het goed te gaan. Daar een omslag met opeens grote kans op regen. Laten we het hopen.

Het is bizar hoe snel het gaat: als ik om 7.30 uur met Louis uit het bos kom is een deel van het dak al kaal. Ik geef Louis een bot om hem af te leiden met al die mannen rond het huis en het kabaal om hem heen. Het werkt goed, maar allemachtig wat stinkt dat bot. Normaal geef ik dat in de tuin en niet ten onrechte bedenk ik als ik ‘s middags binnenkom. Gelukkig hebben we nu tegels in huis

Als ik om 13 uur thuiskom van het werk zijn ze klaar. Donders wat hebben ze hard gewerkt. En wat zal het warm zijn in die pakken. Ik denk aan in het coronapak werken en hoe warm dat was: en dan te weten, dat was in de winter en het enige dat we deden was een wattenstaafje roeren. Om 13.30 uur wordt ons dak geïnspecteerd: we zijn officieel asbestvrij verklaard!

En dan zijn Ewan en zijn maatje er alweer om plastic op het dak te spannen. Langzaam wordt het dak oranje. Ook dit keer laat buienradar ons in de steek, om 15 uur begint het te regenen. Dikke warme druppels. Om 15.30 uur is het dak hopelijk waterdicht: voor vanavond worden er bakken water voorspeld. Laten we hopen dat buienradar het daar ook mis heeft.

Vannacht was optimaal glamping. De regen klettert op het zeil. We liggen in een heerlijk bed. Mijn grapje als ik moet plassen “waar is de wc-rol en de zaklamp? wordt helaas maar matig enthousiast ontvangen. En na een nacht vol stortbuien liggen we er droog bij. Er flappert een zeil.

Ik hoor regelmatig mensen klagen als er verbouwd wordt maar ik kan alleen maar bewonderend kijken naar de logistiek bij ons. Zeker, de start was later dan verwacht, maar nu vloeit het toch wel prachtig in elkaar. Ik doe een tussentijds applaus voor P&M timmerwerken.

Nadat ik terug kwam uit Rome bleek dat Roelof overal de plinten had geplakt en de kozijnen en deuren had geverfd. De tafels waren geschuurd. Echt zo mooi. Ik word er helemaal blij van.

Vol enthousiasme en om ook eindelijk iets te doen besluit ik de banken in de olie te zetten. Lijkt mij een soort massage en het gaat boven verwachting goed. Tot de dag erna: met de kennis van nu had ik het misschien beter over twee dagen kunnen verdelen. Maar ik heb tenminste wel een bank waar ik op kan liggen.

We doen een laag witte olie op het blok. Schuren het weer licht af en doen er een laag gewone olie over. Ik vind het mooi. De eettafel idem. Het past prachtig bij de vloer. Ik loop te glimmen. De jongens (die al lang mannen zijn) moeten er even aan wennen.

Het is zo heerlijk dat we weer beneden kunnen leven en dat het beter gaat met mijn vinger.

De laatste dag in Rome. We beginnen met koffie in bed. En dan zegt Nienke toch jammer dat we niet op Vaticaan tv zijn gekomen. De eerste avond ontdekten we dat het Sint Pietersplein een eigen live uitzending heeft kanaal 555. Maar we waren te moe om actie te ondernemen. Nu keken we elkaar aan. En we waren het gelijk eens. Nienke racete naar het plein en ik zat paraat met de telefoon. We hadden afgesproken in het vak op 7 uur van de naald.

En toen wilde ik nog een foto. Ik smste “loop terug”. Maar het beeld ging op zwart en er kwam een tekst in beeld. Heel jammer. Maar waarschijnlijk staat Nienke nu in het grote boek van Sinterklaas op de zwarte bladzijde.

We gaan in het tentje van gisteravond ontbijten. Ze hebben een geweldige granola volgens het menu. Helaas in real life hebben we deze keuze niet. De toast met avocado en gepocheerd ei is ook heerlijk. En we geven ze groot gelijk schrap zo snel mogelijk je healthy breakfast mogelijkheden van het menu.

We racen door de stad en zijn Mussolini dankbaar voor de weg dwars door alle stukken uit de oudheid heen. Komen langs zijn suikertaart, zoals de Italianen het gebouw noemen. En dat is geen compliment. Het is een genot om om je heen te kijken. We kennen de wegen en waar we moeten voorsorteren.

De fietsenwinkelman rekent 4 ipv 5 dagen. De accu zit nog 1/4 vol en we hebben alles gefietst. Daar heb ik de eerste nacht over liggen piekeren waar we ze neer moesten zetten en hoe we ze konden opladen. Gewoon in de hal van het huis en de batterij gaat dagen mee.

We nemen weer de step terug naar huis. Grappig hoe je leert ruimte op te eisen. De Italianen zijn natuurlijk ook al lang gewend aan de Vespa’s. Maar de fiets is toch echt fijner voor buik en vinger.

We zijn keurig op tijd om te wachten op de bus naar het vliegveld. Nemen eindelijk een normale koffie (Voor een Italiaan). Een piepklein kopje met een klein laagje bijna dikke koffie.

Insta als reisleider is dubieus. Ja ik vond er dat het water uit alle fonteintjes drinkbaar is en dat er een bus gaat van het vliegveld naar het centrum. Maar restaurants zijn duurder als ze er genoemd worden en zeker niet altijd beter. Tip kijk waar Italianen zitten dan zit je goed.

En nu zitten we in het vliegtuig terug. De stewardess heet Jet.

Ik heb druk gedroomd vannacht. Vissen op Vespa’s is het enige wat ik me herinner. Ergens grinnikte ik hardop waardoor Nienke dacht dat ik wakker was.

Vandaag hebben we een rustig programma We fietsen gewoon wat door de stad en bezoeken een kerk met drie werken van Caravaggio. Sant Luigi dei Francesi. Mooi dat scherpe contrast van licht en donker. Mooi maar ik zou niet voor de rest van de kerk omrijden. Op Google stond als je in de buurt bent moet je zeker even binnenwippen. We zijn het eens.

Daarna zag ik een markt tussen de huizen door. Het bleek de versmarkt met lokale producten. Ik had de eerste dag gezegd dat het me leuk leek maar was het daarna totaal vergeten. We zochten op hoe cichorei er ongekookt uitziet. Nienke zag een andere groente en vertelde me lachend dat ik daar genoeg van heb om bij een buurtfeest het hele buffet te verzorgen. We schateren om het idee van de paardenbloem als groente op de markt. Wat schets onze verbazing even later als we zakjes zaad zien hangen en er inderdaad voor €2.50 een zakje paardenbloemzaad te krijgen is.

Nu zitten we koffie te drinken bij ons allereerste koffietentje. Op de Campo del Fiori. We mogen nog cappuccino want we hebben vakantie en we zijn vast later opgestaan. Verklaring van de ober. “It’s never too late for cappuccino”. We kijken uit op een tempel van Hadrianus uit de eerste eeuw na Christus. Prachtige zuilen. De beurs zit er nu. Van tempel naar beurs, van synagoge naar markt (“je hoort hier te bidden niet pelgrims uit te buiten”) er verandert niet veel door de eeuwen heen.

En dan gaan we naar de Trevifontein. Ik omdat ik denk dat Nienke dat graag wil. En Nienke voor mij. Het krioelt van de toeristen. Het is bloedheet. Er staan 6 politieagenten als gekken op fluitjes te blazen om te voorkomen dat mensen op het marmer gaan zitten of met water spelen. En ik word er zo chagrijnig van. Ik heb geluk dat ik met drie stedenhatende mannen nooit in dit soort situaties kom. Laat ik mild voor mezelf zijn: krioelende mensenmassa’s halen niet het beste in me naar boven.

Gelukkig gaan we er al snel weg. De Spaanse trappen slaan we vervolgens over. We gaan naar een andere buurt. Via Margutta met schaduw, huizenhoge jasmijn en winkels met kunst.

En daarna fietsen we via het park naar de villa Borghese. We zijn te vroeg, liggen in het gras en kijken naar pubers die elkaar helemaal nat gooien met water uit de fontein. Binnen heel veel werk van Bernini en Caravaggio. En een geweldige gids, mocht je ooit naar Rome gaan vraag hem. Hij vertelde verhalen, genoot van zichtbaar van zijn werk en het leven van Bernini en Caravaggio bloeide voor onze ogen op. Door hem had ik bijna spijt (bijna hè)dat we niet naar de Spaanse trap gingen want daar stond een werk van Pietro Bernini. De vader van de wereldberoemde Bernini. Grapje van Nienke “mooi als je beeldhouwer bent en je naam is Pietro (rots)”

‘s Avonds weer eten in de Trastevere, het is een mooi wijkje en we kunnen er op onze fietsjes zo heen. We kunnen overleven op de voorgerechten: panzanella en bruschetta.

Vanochtend maakte ik nog vol liefde een foto van onze fietsen. Vanmiddag kreeg ik mijn broek tussen de tandwielen. Natuurlijk net op een drukke kruising. Dus ik gaf een ruk. Je weet dat je broek zijn beste tijd heeft gehad als je hem met de hand kan afscheuren.

Onze tour was met de snelst pratende mevrouw die ik ooit heb meegemaakt. Voor ons, luisterboekluisteraars die de afspeelsnelheid naar 1,5x zetten, een verademing. Ze drenkte ons in feiten en feitjes, wat heel erg leuk was.

De mensenmassa’s vind ik toch iets minder. In ons gezin zou zeker één persoon zeggen: nou mam je hebt het weer gedaan: een touristtrap!” Ik heb daar nl wel gevoel voor.

Onze gids vertelde met klem dat het water in Rome uit bronnen komt en je het zo uit de fonteintjes kunt drinken. Dat hadden we ook al ontdekt op insta.

We liepen via het Forum naar het Colosseum. In de reviews hadden we iemand horen mopperen over een vrouwenhatende gids. Dat was niet onze gids. Deze mevrouw was sprankelend feministisch, ze had een uitgesproken hekel aan Mussolini en een enorme liefde voor de oude Romeinen. Ze vertelde over twee vrouwen; de eerste werd heilig verklaard door haar man, de ander door haar schoonzoon. Wat in die tijd uitzonderlijk weinig gebeurde. De keizers werden vaak heilig verklaartd maar deze vrouwen waren de enigen. Nou ja, in onze tijd gebeurt het helemaal niet, ik zal Roelof eens naar zijn plannen vragen.

Trouwens een ding moet ik niet vergeten te noemen. We genieten van gewoon mensen kijken, van wat er op hun t shirt staat. Kun je met grote borsten een t shirt met “Enjoy the little things” dragen?Nienke geniet heel erg van woordgrapjes. Soms zijn ze zo … dat ik er van zucht. (En grijns: een foute grap is ook een grap)

‘s Avonds gaan we in de Travertere eten. We hebben nog maar net onze antipasti op tafel, echt een paar seconden, als het hoofdgerecht doorkomt. Het past niet eens op het tafeltje. Ik geef het terug aan de serveerster, zeg dat we het warm willen na ons voorgerecht. En ik voel me rot want ze schrikt. Maar later als we ons eten op hebben komt ze terug, ik zeg sorry en zij zegt dat ik terecht er iets van zei. En we krijgen een prachtig gesprek over haar leven. Ze heeft oprecht een zwaar leven. En het is bijzonder om haar trots te voelen op Nienke en mij, twee vrouwen die zelfstandig zijn en samen genieten van vakantie.